Недапісаная кніга

Страты

Стаю на ростанях дарог

I сам сябе не вінавачу,
Што анічога не збярог,
A толькі траціў, толькі трачу.

Я мог бы Млечны Шлях аддаць

За безымянную камету,
Але ён толькі ледзь відаць
У верасні, на сконе лета.

Ніводнай страты не знайду,

Удары сыплюцца за ударам,
I толькі гopa i бяду
Ніхто не возьме нават дарам.

I дзень i надвячорак згас,

Іду з прызнаннямі да Валі,
Што пераплачваў кожны раз
I нават рэшты не давалі.

Мая i не мая віна

Сабе самому вочы коле...
Прызнанне ёй не навіна,
Бяда — не папракне ніколі.

14/Х—92

Двайнік

Не ведаю, куды ён раптам знік.

Я зноў адзін, але блукае дзесьці
Самотны i зажураны двайнік.
I пачынае калаціць i трэсці.

Становіцца амаль бязважкім цела

У заінелай снежаньскай цішы,
Здаецца, што кудысьці адляцела
Часцінка неспакойнае душы.

I... пустата. Угледзеўся ў прадонне,

Павольна вочы засцілае змрок,
Але крывінкі стукаюцца ў скроні,
За зоркай зорка асвятліла змрок.

Я тут яшчэ. Не верыце — праверце,

I кожнаю хвілінай даражу,
Бо нечакана не магу памерці,
Пакуль усё, чым жыў, не раскажу,

Пра мары i святыя летуценні,

Якім на цёмных сцежках страціў лік.
Пульсуе сэрца, i празрыстым ценем
Вяртаецца самотны мой двайнік.

Мы неразлучныя, мы зноўку разам,

Бывае,боль, то радасць апячэ,
I рана думаць над апошнім сказам,
I ставіць кропку не хачу яшчэ.

21/XI—92

* * *

Мае апошняе каханне

Не ява — толькі успамін,
То з'явіцца чароўнай зданню,
То знікне... Я ізноў адзін.

Гляджу самотны на змярканні

У заінелае акно,
I тое першае каханне
З апошнім адышло даўно.

Імёны ўспомню, i абліччы,

I салаўіную вясну.
Каханых з далечы паклічу,
Жывых i мёртвых памяну.

8/1—93

Таемны гук

Сягоння мне так горка i так млосна,

Перад вачыма ўвесь сусвет плыве,
I не сціхае доўгі гук галосны
У стомленай ссівелай галаве.

Няма ратунку ні ў гасцях, ні дома:

То выкаўзне пяро, то шклянка з рук,
То ходзіць побач нехта невядомы,
I не сціхае той злавесны гук.

Ён то звініць, то раптам замірае,

То набірае сілу на ляту.
Здаецца, з апраметнай, а не з раю
Даходзіць шматгалосае «Р-а-а-ту-й!»

Жалобны гук за свечкай тушыць свечку

I шаргаціць да рання па сцяне:
Святло i змрок ніяк не скончаць спрэчку,
Таму так млосна i трывожна мне.

24/XI—92