Недапісаная кніга

Доўгачаканыя лісты

Г. Дакальскай i М. Пашкевічу

З далёкай Каліфорніі лісты

Ідуць, нібы з другой планеты,
Як граматкі на скрутках берасты
Ці як сняжынкі з лютага да лета,
I растаюць. А там мае сябры
Запальваюць у памяць родных свечкі,
Прыгадваюць палескія бары
I смуткам затуманеныя рэчкі.
Шуміць па лісці першы спорны дождж,
Плыве за аблачынкай аблачынка,
Бягуць з маленства ў сталасць басанож
Хлапчук i прамяністая дзяўчынка.
Ix напаткаў нялітасцівы лёс
I разлучыў з радзімай нечакана,
I засталіся любыя да слёз
Бары i рэчкі аж за акіянам.
У Санта-Моніка вясновыя вятры
Шумяць i ціха стукаюцца ў шыбы,
Там журацца маёй вясны сябры
I ўспамінаюць родныя сялібы.
Прахопяцца апоўначы ў цішы,
I сэрца засмылелае падкажа:
«Мальберт чакае. Ўспомні i пішы
Палескія вясновыя пейзажы».
Ад сэрца к сэрцу цягнуцца масты
Праз акіян да дзедаўскага краю...

З далёкай Каліфорніі лісты

Заўсёды як Вялікадня чакаю.

19/Х—92

Сум па моры

Мне снілася мора, якога не ўбачу:

Адно i другое ужо за мяжой.
Вярзлося, што я ў Кактэбелі рыбачу,
А Рыжскае ўзмор'е укрыта імжой.

Чыркаюць крыламі чуйныя чайкі

Зялёнае хвалі сівы грабянец,
Як сцягі расквечвання, сушацца майкі,
Пад ветрам шумяць і палын, і званец.

Спявае прасмолены ветрам салёным

У потнай цяльняшцы ссівелы матрос,
На баржы глухім азываецца звонам
Іржавы ланцуг і прамаслены трос.

Мне мора, прапахлае ёдам i соллю,

Да раніцы сніцца за шызай імжой.
Яго я, напэўна, не ўбачу ніколі
За дзіўнаю i непатрэбнай мяжой.

4/1—93

* * *

Яшчэ б адну вясну сустрэць

І дачакацца лістападу,
Пасля як жоўты ліст датлець
На апусцелых сцежках саду,

Дзе ўсё дачасна адцвіло,

Сухое дагарэла голле,
Успомніць тое, што было
I ўжо не вернецца ніколі.

Яшчэ б прайсціся басанож

Па лотаці i пыльным шляху,
Пачуць, як барабаніць дождж
Да рання па замшэлым даху,

Усё пабачыць да драбніц, —

Каля крынічкі вербалозы,
Што над вадой схілілі ніц
Расплеценыя ветрам косы.

О, як ні цяжка, Божа мой,

З жыццём i светам расставацца.
Будзь літасцівы
i зімой
Дазволь i мне палюбавацца.

21/XI—92

Сэрца

Дзіўлюся сам, чаму дасюль не стала

I стукае васьмідзесяты год?
Калі б было з найлепшага металу,
Не вытрывала б столькі перашкод.

Дзіўлюся — ў безнадзейным стане

Яно трывожыцца пра нечыю бяду.
Яно аднойчы нечакана стане,
I не адчую сам, як упаду.

У нашы дні такое можа стацца,

Што не паспею нават развітацца,
Зашэрхне на павеках тонкі лёд
У нейкі дзень, гадзіну, нейкі год.

Сам ведаю, пражыта i не мала,

Бо нашы сэрцы трывалей металу,
Ix гартавалі з самых першых дзён,
Таму на свеце да ўсяго жадзён.

4/111—93