Недапісаная кніга

Жаданне

Вытрывай, сэрца, i гэтую муку,

Перацярпі i адолей бяду.
Хутка без скаргаў, без лішняга гуку
Я беззваротна адгэтуль пайду.

Не застанецца ні следу, ні ўзгорка,

Голас ніхто не пачуе нідзе,
I непрыкметна маленькая зорка
Блісне i ў цёмнай начы прападзе.

Так i канчаецца наша дарога

Без хвалявання i прывідных сноў.
Вер ці не вер у няўмольнага Бога,
А хочацца ўбачыць світанне ізноў,'

Каб першы прамень засвяціўся ўваччу,

Любімых i блізкіх убачыць хачу.

26/ІХ—93

Дзіўны сон

Які быў сон!

Які быў дзіўны сон —
Душа з душой спявала ва ўнісон.
Глядзелі вочы ў вочы давідна,
I не было ні берагоў, ні дна.
Клубіўся бэз.
Шалелі салаўі,
I мы з табой былі, як у раі:
Пад сінім небам, у густой траве
Сядзела ты з вянком на галаве.
Расінкі зіхацелі, як каралі,
I не чытала болей мне маралі,
I не было
Абрыдлай мітусні,
Hi спрэчак, ні папрокаў, ні хлусні.
Здавалася —
Ўсе сплочаны даўгі
I больш няма бясконцае чаргі.
Такіх я не прыпомню дзён,
Таму i быў такі дзівосны сон.
Ды зазваніў будзільнік:
Сем гадзін:
«Ану, ўставай хутчэй, грамадзянін
Сон адляцеў.
Спяшаюся, бягу
I станаўлюся ў доўгую
Ч a р г у.

24/X—93

Загадка

Таямніца таямніцай засталася,

Якой не разгадаць, не абысці,
A колісь недасяжнаю здалася
I самай неабходнаю ў жыцці.

Бягуць гады, ідуць дзесяцігоддзі,

Мы страцілі ўсё, што трэба мець,
Жылі нібыта у надзейнай згодзе,
А душы не паспелі зразумець.

У колішнім i ў недалёкім часе,

Што хутка непрыкметна праміне,
Загадкай ты была i засталася
I для сябе, i для мяне,

Самаахвярнай, шчодраю, адданай

I да канца яшчэ не разгаданай.

18/VI—93

Таемная вячэра

Ніяк з табою не нагаваруся

У поцемках i пры агні,
У дзверы грукату баюся
I да цябе, i да радні.

Яшчэ нясмела свецяць зоры,

А мы ў палоне дзіўных кроз
Глядзім, як тонкія узоры
На шыбах выразаў мароз.

Мы падуладныя даверу

I дотыку гарачых рук,
Але таемную вячэру
Перапыніў трывожны стук.

За твой i свой спакой малюся,

Бо ў дзверы грукату баюся.

Срэбны пасаг

Шуміць даспелы вераснёвы сад:

То яблык упадзе, а то галінка хрусне.
Над намі ноч i шчодры зарапад,
I раптам вусны адшукалі вусны.

Рассыпаў Месяц срэбраны пасаг, —

Каралі нанізаў на павуцінкі,
I ў тваіх мільгаюць валасах
Халодныя празрыстыя расінкі.

Такая цішыня. Нікога больш няма,

I ноч, i Месяц — нашыя да рання,
Нясмела ты прызналася сама,
Што гэта — шчасце, а не пакаранне.

Хай сэрцы стукаюць суладна, як адно,

А ўсе трывогі згінуць, быццам здані,
З табою зразумелі мы даўно,
Што свет ратуюць праўда i каханне.

Па куль цвітуць сады i зоры свецяць,

Каханне i жыццё не кончацца на свеце.

3/ІХ—93