Недапісаная кніга

* * *

Калі ў буйных зорах бачу неба

I ў шызай хмарцы — тонкі маладзік,
Я думаю — пажыць хоць трохі трэба,
Пакуль у зрэнках гэты свет не знік,

Парадавацца веснавой дажджынцы

I дню, што з кожнай раніцай даўжэй,
Драбочку солi i сухой скарынцы,
Што з кожным тыднем даражэй,

Сачыць за легкакрылай аблачынкай,

За зоркай, што над полем узышла,
Залюбавацца тоненькай дзяўчынкай,
Што выплыла з дажджынак i святла

I раптам знікла у світальным дыме,

I не даклікацца яе, i не спыніць,
Яна надоўга мой спакой адыме
Мелодыяй, што ўсё жыццё звініць

I славіць прыгажосць зямлі i неба,

Дзявочую красу i чысціню...
Я думаю, пажыць хоць трохі трэба,
Каб пакланіцца заўтрашняму дню.

3/1—93

Ростань

Апошні дзень. A заўтра развітанне.

Наўрад ці завітаю зноў сюды.
Прайдуся роснай сцежкаю уранні,
A ў поўдзень знікнуць i мае сляды.

Не толькі тут. Растануць непрыкметна,

Нібыта ix ніколі не было
У тым «раі», што стаўся апраметнай,
Што шчасце абяцаў, a сеяў зло.

Я ўсё прайшоў, чысцілішча i пекла

Пад пурпуровай зоркаю маёй,
Я радасці шукаў, а сцюжа секла,
I рагатаў крумкач над галавой.

Я ўсё на развітанне прыгадаю,

Бо назаўсёды Іслач пакідаю.

25/V—93

* * *

Я так стаміўся доўга жыць

Без радасцей i захаплення,
У пекле дзень i ноч кружыць,
Цярпець, не трацячы сумлення.

Я ў пастку сам сябе загнаў.

Таму пакутую начамі,
Бо сам сябе не пажагнаў
Я перад боскімі вачамі.

А нехта пазайздросціў мне,

Наважыўся стаптаць i збэсціць,
Бо ведаў — ледзь душу кране,
I ў пекла здолее завесці.

Баліць душа, але маўчыць,

Трываю, каб не збіцца з тропу,
Дзіўлюся, хто мог прывучыць
Людзей да злосці i паклёпу.

Ад злосці ў свеце льецца кроў,

Ад злосці заінелі краты,
Злосць гнала родных i сяброў
У Бабій Яр i ў Курапаты.

Дайсці б у Віфліем ці ў Мекку,

Дапасці б да свяшчэнных рэк,
Каб непадкупным чалавекам
Стаў незалежны Чалавек.

8/ІІ—93

Маці Багдана

Юлі Андрусішынай

Я кленчу перад мудрай маці,

Бо слухаў, быццам на імшы,
На самым урачыстым свяце
Дзівоснай песеннай душы
Нам Богам данага Багдана,
А ён за ўсё нам даражэй,
Бо, можа, хоць за акіянам
Ён наша слова зберажэ.

7/Х—89