Недапісаная кніга

Пад месяцам

Блакітны месяц у вадзе дрыжыць.

Так ціха, што чуваць, як дыхаюць пялёсткі,
А я не дбаю, дзе мне начаваць,
Ці блізка, ці далёка тыя вёскі,
Дзе я да раніцы знайду спакой
На сене пад замшэлым дахам,
А можа, лепей над ракой
Заначаваць i дыхаць свежым пахам
Начных лілеяў, цёплае травы
Пад недасяжным зорным шляхам,
Падслухаць гоман баравы
I... рогат лесуна у цёмным Дубні,
I... плач савы, i як вядзьмар сівы
У апраметнай жаліцца на бубне.

Прачнуцца i адчуць, што я жывы,

Што раніцы такой не будзе болей,
Што я шчаслівы сёння на Зямлі,
Што крыўды, гора, клопаты i болі
З туманамі світальнымі сплылі.

8—9/VIІ—92

Начныя званкі

Тэлефонныя будзяць званкі уначы:

«Сцеражыцеся вы, дэмакраты!»
Чую: зноўку турэмныя звоняць ключы
I звіняць заінелыя краты.

Зноў злавесныя прывіды побач снуюць,

Пагражаюць i сыта рагочуць,
У натоўпе ахвяры свае пазнаюць
I бяду i пакуты прарочаць.

Ім карціць у катоўнях работу пачаць.

Больш на літасць i не спадзявайся.
Будуць зноў лейтэнанты крычаць i крычаць
«Варажына, хутчэй прызнавайся!»

Можа, гэта трызня i пакутлівы сон,

Што вярнуўся з крывавага году,
I спяшаецца сёння паставіць на кон
Горкі лёс, i жыццё, i свабоду.

Да світання звініць i звініць тэлефон:

Замаячылі зноў перасылкі i турмы,
Азываецца ў сэрцы загадкавы звон,
Не ўрачысты —
хаўтурны.

7/XІ—92

Самотны вечар

Асеннія глухія вечары

Мяне палохаюць i змрокам, i слатою,
Здаецца, шэпчуць: «Лепш не гавары,
Каб не падслухаў д'ябал пад тахтою».

Маўчу, а сэрца стукае не ў лад,

I не змаўкае гул на тонкай ноце,
A ўспомніць не магу, калі быў рад,
Бо i ў натоўпе я — на адзіноце.

Не заўважаю разнабой гадзін:

Дзень — у Чыце, а ў нас ужо за поўнач,
У шыбы хвошча дождж, а я адзін,
Таму трывогі i сумненняў поўна.

I першае — што за жыццё зрабіў?

Пратупаў столькі тысяч кіламетраў,
Крывінкі капалі, нібы з рабін,
Пабітых сцюжаю i паламаных ветрам.

Kaго парадаваў? Kaго пакрыўдзіў?

Хто на мяне страчыў паклёп?
Магчыма, ценем Гамлетавым прыйдзе,
Той, што калісьці цэліўся мне ў лоб.

Трызня...

Прымроіліся цень за ценем
Ускрэслыя i маладыя ўсе.
Ix сёння голас вечарам асеннім

З крывавай даўніны сумленне данясе

Жывым, натхнёным, незабытым словам,
Гарачым, то празрыстым, як лядок.
Хоць я не быў ніколі адмысловым,
Хачу, каб некалі ўваскрос i мой радок.