Недапісаная кніга

* * *

Як мне ні горка на душы,

Як ні трывожна ў свеце,
А сала вей пяе ў глушы
Чаромхавага вецця.

Заходзіць сонца за лясы

I ўсходзіць, як заўсёды,
I ўсё цішэюць галасы
Яшчэ жывой прыроды.

Яе пакінулі на здзек

I нелюдзі, i людзі.
Няўжо i дваццаць першы век
Такі злачынны будзе?

Мне кажуць: «Боль не варушы,

Пакуль душа жывая».
Як добра, што ў лясной глушы
Хоць салавей спявае.

Ноч i ціш

Прыпомніў шэпт i пацалункі

Ў блакітнай месячнай цішы,
I каляровыя карункі
I на грудзях, i на душы,

Знарок прыплюшчаныя вочы

I ледзь пачутае «Люблю».
Я ўпершыню на крылах ночы
Спусціўся з неба на зямлю.

На золку бліскалі зарніцы,

I хмеліў водар светлых кос,
А шчасце першай таямніцы
Я праз усё жыццё пранёс.

Праз паўстагоддзя на руінах

Здаецца, ў вочы мне глядзіш,
I ў непаўторных успамінах —
Ты, таямніца, ноч i ціш.

3/IV—92

Адна надзея

Я заўтра ўстану рана-рана

I працай смагу наталю,
Каб зажыла старая рана,
Масты ў мінулае спалю.

Улягу ў марную работу,

Хоць i не ведаю, калі
Па віражах, праз павароты
Я адарвуся ад Зямлі

I палячу ў такія высі,

Якіх не бачыў чалавек,
Хоць i загадваюць: «Вярніся»,
Імчуся ў дваццаць першы век,

Бо век, што ўжо даўно на сконе,

Прапах крывёй i дзікім злом,
Ад нараджэння i па сёння
Кляймёны д'яблавым таўром.

Вядзе пякельнымі кругамі

З пякельных i бяздонных сфер
Аслеплы, з вострымі рагамі
Люцыфер люты i цяпер.

A ў рай закрэслена дарога, —

Усталяваны гвалт i здзек,
Адна надзея што на Бога,
Каб блаславіў наступны век.

Усё, што рупіла, старанна

Зраблю, каб раны залячыць,
Таму i сёння ўстану рана,
Каб хоць душою адпачыць.

21/11—94

* * *

Лісты не прыходзяць, няма тэлеграм,

Табе дазваніцца ніяк не магчыма,
I нават з адчаю не вып'еш сто грам,
Каб ты ажыла прад вачыма.

Магчыма, цябе i на свеце няма,

A ў памяці быццам — Мадонна святая,
Магчыма, сухімі снягамі зіма
Ці восень лістамі твой след замятае.

Пакуль я жывы, ты жывеш як жыла,

Адданая, прагная i трапяткая.
Шкада, што гняздо на дваіх не звіла,
Што сёння мяне ўжо ніхто не спаткае.

I я не праводзіў цябе назаўжды

У дождж ці ў крутыя марозы.
Імкліва бягуць за гадамі гады,
Як познія горкія слёзы.

19/11—94

Каляндарны дзень

Колькі дзён яшчэ мне засталося?

Быццам i стары, i не стары.
Ці пабачу новае калоссе
I рабіну ў чырвані зары?

Ці пачую жаўранка на полі

I зязюлю шчодрую ў бары?
Паспрабую вынік горкай долі
Ў новым адшукаць календары:

Прагартаю да канца старонкі,

Пагляджу на свой сагнуты цень.
Можа, будзе змрочны, можа, звонкі
Мой апошні каляндарны дзень.
Добра, што не ведаю які,
Бо дагэтуль вабяць бальшакі.

20/XII—93