Недапісаная кніга

* * *

Загарэлася першая зорка,

А за ёю другая мігціць,
Мабыць, выбух апошняга корка
Не да стол i, да зор даляціць,

I астатні глыток аква-віты

На сваім раздарожжы глыну.
Азірнуся. З пакутамі — квіты,
Што заўсёды гарчэй палыну.

Я стаміўся ад дум да знямогі,

Накалоўся калючым асцём,
I знікаюць у бездань дарогі,
Што чамусьці завуцца жыццём.

24/ІХ—93

Дзень

Знікае на змярканні цень,

I сонца ўжо за небасхілам,
Я родным, дарагім i мілым
Скажу i заўтра: «Добры дзень!»

Яшчэ не ведаю, што ён мне прынясе

Хвіліну радасці,ці доўгія пакуты,
Ці кроплю мёду, ці глыток атруты,
Ці перакрэсліць хваляванні ўсе.

А можа, нехта шчыра усміхнецца

I незнаёмы скажа: «Добры дзень»,
I слова, быццам сонечны прамень,
Сагрэе i да сэрца дакранецца.

Як добра, што стары i маладзён

Не ведае сваіх апошніх дзён.

19/ VI — 93

Памяці ненапісаных вершаў

Я вас тады не напісаў,

Калі вы стукаліся ў скроні,
I з сэрца іскры выкрасаў
У вечным д'ябальскім палоне.

Укормленыя гайдукі

За праўду горкую каралі,
I з намі шчырыя радкі
На лютай сцюжы дагаралі.

А мог жа нечаканы верш

Загоіць боль чужое раны.
А ix было ўсё менш i менш,
I кожны лепшы — пахаваны.

Там сосны выраслі даўно

I братнія датлелі косці,
I нават знаку не відно
Тае далёкай маладосці.

Заканчваю апошнія віткі,

Каб не ўглядацца больш у высі.
Шкада, што,мабыць, лепшыя радкі
На незваротных сцежках засталіся.

21/V—93

* * *

Дагарае леташняе лісце,

Коцікі набраклі на вярбе,
Я чакаю ў змроку, як калісьці,
I не дачакаюся цябе.

Ведаю — не прыйдзеш, а чакаю,

Можа, лёгкім ценем прамільгнеш,
Светлая, як ветразь, трапяткая,
Дзе ж ты так забавілася, дзе ж?

Нават наша хвоя пачарнела,

Дзе ад стомы трапяталі мы.
Колькі ж гэта летаў праляцела
Ад тае вясны i ад зімы?

Не расчараванне разлучыла,

Бо не забываў i не забыць,
I бяда дасюль не развучыла
Верыць, спадзявацца i любіць.

Ты ў блакітным ранішнім тумане,

У карунках зорнага святла,
Недасяжнай, незваротнай зданню
З маладосці ў старасць праплыла.

Я, дзівак, твайго шукаю следу

На пачатку кожнае вясны
I прыходжу, каб ніхто не ведаў,
Да ўчарнелай нашае сасны.

16—17/IV—92

Нязводны боль

Цікаўны, я цябе прашу, —

Не трэба задаваць пытанні
Пра нашы познія спатканні,
Пра спапялелую душу.

Бо ты i плямкі не заўважыш.

Не пасыпай на раны соль,
Бо ёсць такі на свеце боль,
З якім i ў дамавіну ляжаш.

I толькі не лічы віной

Мае зацятае маўчанне,
Бо водар позняга спаткання
Адыдзе назаўжды ca мной.

Калі i сэрца ў змроку анямее,

Салодкі боль ніхто не зразумее.

17/VI—93