Недапісаная кніга

* * *

Так хутка ўсё мяняецца на свеце,

А я жыву. А я яшчэ жыву
I радуюся веснавому веццю,
Калі мне водар кружыць галаву.

Затузаны запланаваным тлумам,

Калі хлусня, нібы палын расла,
Я гаварыў заўсёды ўсё, што думаў,
I толькі не рабіў нікому зла.

Мяне нібыта часам шанавалі,

Хоць i трымалі недзе убаку,
I часта непрыкметна дабівалі,
I паціскалі ветліва руку.

20/XII—92

У вяночку Мельпамены

Алене Рынковіч

Лепш не лічыць жаночыя гады:

Жанчына вечна маладая,
Як дыямент крыштальнае вады,
Душой i сэрцамі ўладае,

І свеціць, i чаруе, як вясна,

I грэе поглядам, i ласкаю у сцюжы,
I непаўторная i светлая яна
Пакутам i дабру аддана служыць,

Загоіць боль з Купалаўскае сцэны

Алена непраходнае красы
У трапяткім вяночку Мельпамены
Натхненнем i ў трывожныя часы.

Ляцяць лісты у апусцелым парку,

А Вам вечназялёная сасна
Шапоча, што падняў Купала б чарку,
Бо ў Вас яшчэ не восень, а вясна.

27/ІХ—93

Незабыўнаму

Не дазваніцца, не дазвацца

Ні ў гуле вуліц, ні ў цішы.
Відаць, не кончылася праца
Твае нястомнае душы.

Яна да слова ніжа слова,

Каб сэрца сэрцу далучыць,
Каб верылі, што наша мова
Жыла, жыве i будзе жыць,

Каб кожны сказ па-беларуску

Працяў чыноўніцкую глуш.
Твая душа жыве у Глуску,
На небе i ў мільёнах душ.

Я за яе ізноў малюся

I за гарою пакланюся.

7/Х—93

Журавы

И журавли, печально пролетая,

Уж не жалеют больше ни о ком.

С. Ясенін

Бывайце. Шчасліва ляцець, журавы,
Хай будзе бясхмарнаю ваша дарога.
Спяшаецца ключ, як на злом галавы,
Нібыта на споведзь да зор i да Бога.

Гляджу i зайздрошчу: няма ў вас граніц,

Над вамі то сонца, то морак настылы,
Нясуць вас праз дождж i агні бліскавіц
Нястомныя, дужыя, лёгкія крылы.

Калі ж вы ў мае завітаеце сны

Пакутам i даўнім трывогам на змену?
Вас будуць чакаць на пачатку вясны...
Даруйце, калі я, магчыма, не страну.

18/IX—93

Глухi

Я непрыкметна глухну пакрысе —

Не чую ні паклёпу, ні праклёнаў,
A ўсё вастрэй сумую па красе,
Блакітнай, залацістай i зялёнай.

Мой слых i навальніцу заглушыў,

Сірэны гул i трубны рык ласіны,
Але дайшоў таемна да душы
Ўтрапёны шэпт асенняе асіны.

Не чую ні раз'юшаных, ні злых,

Не чую, калі стогнем i крычым мы,
Калі знікае безнадзейна слых,
Я слухаю i сэрцам, i вачыма.

Я глухну ад бязлітасных прамоў,

I абяцанні слухаць не хачу я,
Hi выбухаў, ні стрэлаў, ні грамоў,
A салаўя i звон пчаліны чую.

5/1—93

Любошчы

Букет чаромхі наламаю

I падару паненцы,
Прызнаюся ёй, што люблю,
I папрашуся ў сенцы.

Яна падзякуе знарок,

Але далей napoга
Не пусціць нават i на крок
Залётніка старога

I скажа: «Голаў не дуры,

Бо ты як тыя мошчы.
Астынь хоць трохі на двары..
Вось i усе любошчы.

24/V—92