Недапісаная кніга

Салаўіная ноч

Блакітны месяц i ліловы бэз

Дурманілі табе i мне галовы,
А недзе побач непрыкметны бес[³]Шаптаў не сказаныя намі словы.

Я траціў i развагу, i спакой,

Пачуўшы голас ціхі i спакусны,
Лавіў руку гарачаю рукой
I вуснамі — асмужаныя вусны.

Усё трымцела ў сэрцы i ў душы,

Мы апрытомнелі з палёгкай,
Калі ў заранкавай цішы
Прачнуўся салавей i радасна зацёхкаў.

Стрымаць свае пачуцці не змаглі

У тыя таямнічыя хвіліны
I ўсё, што бераглі, не збераглі
Блакітнай ноччу салаўінай.

Нас акрапіў расою чадны бэз.

Гайдаўся на галлі i пасміхаўся бес.

25-26/VIII—93

Майму інстытуту

Былі i радасці, i хваляванні тут,

Узлёты, i правалы, i трывогі,
Мой родны, вечна юны інстытут,
Пачатак вашай i маёй дарогі.

Тут мы кахалі i кахалі нас,

Палалі ў спрэчках, як запалкі,
Хоць быў галодны i шчаслівы час,
Былі «хвасты», i двойкі, i шпаргалкі

Дзе б я ні быў, у памяці жылі

Духоўныя настаўнікі заўсёды,
Як зоркі пуцяводныя, вялі
Яны мяне цераз усе нягоды.

Запомніўся ix кожны жэст i гук

Натхненнем усхвалёванага слова.
Замоцін, Барычэўскі i Бузук
Нам адкрывалі ўсіх асноў аснову, —

Свет Пушкіна, i Блока, i Сафо,

I дзеясловы у загадным ладзе,
I байранаўскай звонкаю страфой
Здзіўлялі ў беззаганным перакладзе

Сваіх сяброў не забываю я

I нашы ўсе няздзейсненыя мэты.
Жылі мы як адзіная сям'я,
Плебеі, летуценнікі, паэты,

I скептыкі, i крытыкі сістэм,

Спрачаліся да хрыпаты i стомы,
Бо ў пекле не прадбачыўся Эдэм,
I гэта стала не-ка-му вядома.

Натхнёна лірыку пісалі Маракоў,

Лявонны, i Сяднёў, i юны Розна,
Ды зрэнкамі бязлітасных ваўкоў
На ix глядзелі ўчэпіста i грозна.

Усе злачынцы вершаць свой кашмар

Начамі, учарнелымі ад страху,
I гналі, як загадваў «гаспадар»,
I вучняў, i настаўнікаў на плаху.

«Тот ураган прошел, нас мало уцелело»

Засведчыў i Ясенін малады...
Апошні сведка я. I сведчу смела,
Каб вы такой не зведалі бяды,

Каб спасцігалі ўсё, што захацелі,

Каб не сустрэлі гора i пакут...
Мае равеснікі у вырай адляцелі,
Але заўсёды юны інстытут.

12/ІХ—92