Недапісаная кніга

Чаромхавы чад

Як пахнуць травы пад дажджом

I яблыні пад навальніцай,
А нам з табою пад плашчом
Вясна чаромхавая сніцца.

Мы ўспомнілі ўдваіх адно,

Як сэрцы горача трымцелі,
I мы з аблокаў, як на дно,
Пад шаты райскія зляцелі.

Я верыў, ты — навек мая,

I ні адна на свеце сіла
Больш не разлучыць, i змяя
Нас нечакана спакусіла.

Мінула шчасце так даўно,

Прайшлі дажджы i навальніцы,
А мне, як хмельнае віно,
Вясна чаромхавая сніцца.

26/V—92

Уверцюра дваццатага стагоддзя

Мне дваццаць год.

Табе аж дваццаць пяць.
А нам не развітацца да паўночы.
Суседзі за сцяной салодка спяць,
А ў нас дваіх гараць да рання вочы.

Мы ў змроку.

Не запальваем святла,
Адно гаворым, думаем другое.
Завея столькі снегу намяла
I вокны пазавешвала смугою.

Ты тулішся бліжэй, усё бліжэй,

Гаворыш пра чаканыя сустрэчы.
А мне за ўсё здаецца даражэй
Твой тонкі стан i ў залацінках плечы.

Ужо ў руцэ дрыжыць твая рука,

Да вуснаў вусны прагнуць дакрануцца,
I толькі паўхвіліны да рыўка,
Каб у маіх абдымках апынуцца

Ледзь-ледзь чуваць, як музыка гучыць

То набліжаецца мелодыя, то гіне
Нас да адзінства можа далучыць
Хіба што уверцюра Паганіні

Сціхае музыка, i вецер сціх,

А наша не канчаецца спатканне,
I вузкая канапка на дваіх
Дала прытулак да світання.

Я не забыў, як сцежкі замяло,

Але ў якім, не ўспомню, годзе
Знарок мы не запальвалі святло...
Усё ж было дваццатае стагоддзе.

26/VI—92

Сувой жыцця

Яўгеніі Пфляўмбаўм

Такім натхнёным, юным i прыгожым

Наканаваны быў шчаслівы лёс,
Шляхі без ростаняў i раздарожжаў,
Без смутку, без адчаю i без слёз.

Разгортвалі i Вы на ўзлёце крылы

Чысцейшай галубінае красы,
I зачароўвалі пяшчотнай сілай
Дзявочыя, як песня, галасы.

Натхнёна Жэня, Зіна i Наташа[¹

]Спявалі дзеля шчасця i святла,
Але ў злавесны век атруты чаша
Іх напаткала i не абышла.

Дарогі разышліся назаўсёды,

Сарваліся i змоўклі галасы.
Нягоды напаўзалі на нягоды,
Як майскі снег, як град, як маразы.

А Вы не страцілі лірычнай ліры

Hi ў горы, ні ў адчаі, ні ў тузе,
Яна была ратункам у Сібіры
I пуцяводнай зоркаю ў тайзе.

Яе збівалі лютыя бураны

I каты распіналі на крыжы,
Але i ў горы гоіліся раны,
Бяда не стала пусткаю душы.

Як прывіды, прыходзяць успаміны,

Імёны i жывых i нежывых.
Пад ветразем натхнення[²] Вы павінныСпяваць i хвалявацца i за ix.

Расстаўшыся з далёкай маладосцю,

Ў шчаслівыя хвіліны забыцця
Іду зачараваны, як у госці,
I развінаю Ваш «Сувой жыцця».