Недапісаная кніга

* * *

На шыбах — белыя лілеі

З крышталю выразаў мароз.
Ад захаплення я нямею
I захапляюся да слёз.

Мне мроіцца далёкі бераг:

Дрыжаць лілеі на вадзе.
Блукаю я ў туманах шэрых,
А любая ўсё не ідзе.

Як ні гукаў — не дагукаўся.

Здалася прывідам яна.
Гляджу туды, дзе ашукаўся,
Праз шыбы цёмнага акна.

22-2З/41—94

Сцюдзёная ноч

Туманны вечар.

I карункі снегу
На вербах i на чырвані рабін
Мне нагадалі даўнюю кунегу
I шчасце першых радасных хвілін.

Як на марозе палымнелі губы,

Твая дрыжала у маёй рука,
I мне здалося —
нехта шэпча «любы»
На беразе застылага стаўка.

Такая цішыня на белым свеце,

Іскрацца срэбрам чыстыя снягі,
На вербах долу пазвісала вецце
Ад шэрані i ціхае тугі.

Пасля твае таемныя іскрынкі

У цёплым змроку мне былі відны,
Гадзіны праляталі, як хвілінкі,
I без твае,
i без мае віны.

A досвітак прарочыў развітанне,

Снег зараўняў вячэрнія сляды,
Мы не маглі паверыць, што расстанне
Разлучыць нас са шчасцем назаўжды.

Дзе ты цяпер?

Зірні ў сівыя высі,
Каб толькі зорку нашую знайсці.
Не знойдзем, хоць апоўначы прысніся
Апошні раз у блытаным жыцці.

4/XІІ—93

На Пцічы

Гляджу на месяц i дзіўлюся

I тут, i ў дальняй старане,
З маленства на яго малюся,
Што ён глядзіць i на мяне.

Свяціў ён яснымі начамі

I затуманены імжой,
Твая лажбінка між плячамі
Мне болей не была чужой.

Спаўзла блакітная сукенка,

Твой цень гайдаўся на вадзе,
Дзве зорачкі дрыжалі ў зрэнках
I дзве сунічынкі грудзей.

Мы кінуліся ў вір глыбокі

Пад затуманенай вярбой.
Плылі i зоркі, i аблокі
I над табой, i пад табой.

У хісткі месяц ты нырнула,

I ён расплыўся па рацэ,
Вясёлка сіняя мільгнула,
Хвасталі пырскі па шчацэ.

Па водмелі i росным лугам

Я за табою, як сляпы,
Ішоў, адным з'яднаным кругам,
Да першай свежае капы.

І/І—94

Белы бэз

Калі чакаў цябе я ў змроку,

Расцвіў у садзе белы бэз,
На кожным я спыняўся кроку,
Пакуль праз плот не пералез.

Спалоханы i абраселы,

Загледзеўся я праз акно,
Зачараваны i нясмелы,
I закаханы так даўно.

Праз цюлевую афіранку

Убачыў чуб, пагон i кант,
Як недаступную каханку
Адважна лашчыў лейтэнант.

А я баяўся дакрануцца

I да рукі i да спіны...
Цяпер яны з мяне смяюцца,
Што быў нясмелы i дурны.

А я яшчэ не траціў веры,

Што даражэй за ўсіх яна,
Пакуль не ўбачыў, што ў кватэры
Святло патухла давідна.

24//Х—92