Недапісаная кніга

Лісты без адраса

Я ўсё яшчэ пішу лісты

Мне не вядомым адрасатам
I ўзводжу хісткія масты.
Між буднямі i тлумным святам.

Я ўсё ж пішу, бо не магу маўчаць,

Каб гаварыць зусім не развучыцца,
Хоць часта не ўяўляю, як пачаць
I чым мае пасланне завяршыцца.

Я ні пісаць, ні думаць не магу.

Мінае ноч. За вокнамі світае.
Магчыма, нехта i маю тугу
Ці радасць выпадкова прачытае.

Мяне не вабяць званні, ні пасада,

Бо ўсё жыццё шукаю адрасата.

19/VI—93

Вячэрняя малітва

Да поўначы, укленчыўшы, хрышчуся,

У неба, у зорак i ў Бога малю
Даць волю i долю маёй Беларусі,
Вярнуць нашу мову, душу i зямлю.

Даўно мы знямелі, аглухлі, аслеплі,

Зайшоўся ад болю i голас, i зык,
Нас прыхадні гналі пад кулі i ў петлі
I вырвалі ў нашага Бога язык.

А Бог уваскрос, i жывы, i нязводны,

Распяты не раз без адходнай імшы,
У памяці нашай, у долі народнай,
У кожнай жывой акрыялай душы.

Зацятыя прыхадні енку не чуюць,

Бо ведаюць толькі: «крышы» i «карай»!
Пагардай i лютай знявагай лінчуюць
I мараць пра «Северо-Западный край».

Яго нашы продкі i мы паспыталі,

Але не здаліся пякельнай бядзе:
Прарока нам Бог дараваў на Купалле,
Каб ён запытаўся: «А хто там ідзе?!»

О, Божа магутны, малю i малюся:

Спрадвечныя нашы пакуты згадай,
Хоць ты заступіся за лёс Беларусі
I згінуць не дай.

30/ VI—3 /VII—92

* * *

Іду дарогай без звароту,

Над прорваю, на самы край,
I ўжо віднеюцца вароты
У пашчу пекла, а не ў рай.

Ніколі раю я не бачыў,

Hi ў родным, ні ў чужым краі,
Бо на зямлі так мала значыў,
Тырчаў, як тычка на буі.

Мяне ламалі i крышылі

У сцюжу лютыя вятры,
I нумар на спіну прышылі
Майго жыцця гаспадары.

Хто ж гэты знак пякельны здыме?

Мне ж не сплаціў ніхто даўгі,
I я з Радзімаю любімай
Прайшоў пякельныя кругі.

Хоць ты, Гасподзь, не пакарай

I пакажы здалёку рай.

Хвіліна развітання

Кахала ты мяне ці не кахала,

Не разумеў я ўсё жыццё,
Ты ласкаю душу закалыхала,
А вочы засцілала забыццё

Ўсяго, што адцвіло на раздарожжы,

Што знікла за асенняю смугой,
I за сібірскай колкай агароджай
Здавалася ты самай дарагой,

Бо верыла ў будучае шчасце,

А шчасце — не расстацца у жыцці,
i гора, i наступныя няшчасці
Адолець, абмінуць i абысці.

Не абышлі, не абмінулі гора,

Яно паўзе за намі, быццам сліж,
Закрэсліла, што радавала ўчора,
На плечы наваліўшы цяжкі крыж,

Увесь у стрэмках, на вятрах настылы,

I нам з табой у поцемках густых,
Відаць, без паратунку да магілы
Яго данесці суджана ўдваіх.

Не дачакацца яснага світання.

Я ўсё, што лесам суджана, сцярплю,
I ў горкую хвіліну развітання
Прашэпчуць вусны: «Я цябе люблю».

5/IV—92