Отчаяние (на каз.яз.)

«Бл кім? айдан пайда болды бл батыр?» Жн срасар уаыт емес, атарласа шаба жнелді. Сонда ана Тя жанында келе жатан — Туекел ханны кіші бйбішесі Аторын екенін білді. Тя оан: «айт кейін!» дей алмады. азаты батыр ыздарыны жауа арсы шабуы жаалы емес. Аторынны жанында болуы, хан атынан Тяа «азір сен скер олбасшысысы» дегенді ескерткендей еді.

Блар кншыыс апаа жеткенде, е алдымен кргендері: амалды оршап не істерін білмей рпиісе алан азаты алы скері мен осы амала ар жаынан ттасан ара блттай, жбын жазбай тніп келе жатан жау лашкарлары болды. Туекел ханны аза тапаны екі жаа бірдей жеткен екен. Айбарлы олбасшысынан айрылан аза скері андай абыржыса, жау жаы сондай атулана тскен. Кншыыс тсты азір басара оятын батыры жо екенін сезген Жармхаммед пен Баимхаммед слтандар скерлеріні кпшілігін де, білектісін де осы ірге тккен.

Міне, олар ара блттай аптап келе жатыр… Жаадан кш осыланына арамай аза жауынгерлеріні ты ашан. р жерден «Сап тзедер!», «ашушы болмадар!» деп айайлаан мы басыларыны жарлыын ешкім тыдар емес, соыс кезінде хан луі жаман ырым! Ммкін содан да болар, кешегі айбынды аза жігіттері, азір асыр шапалы тран ойдай рпиісе алан.

оран мен жау арасы бір шаырымдай. Жау азір лап ояды. Сонда брі де бітеді. ашана атын да батыр, аза скерін мынау келе жатан алып кш кше-кшені уалай жріп ырып салады. ала ішіндегі рыса йренбеген аза жігіттері е болмаса з бастарын да арашалай алмайды. Жаумен не болса да жазы далада кездесу керек.

Кенет оран апасынан жауа арай бір салт атты шаба жнелді. Астында Туекелді Тебілкгі, стінде Туекелді сауыты, басында дулыасы… Абыржыан ол заматта тына алды. «Бл кім? Бгін ана здері ара жерге ойан Туекел тіріліп келгені ме? Япырмау, ханмен атарласа шауып бара жатан ия батырды зі ме? Оны да бгін ханмен бірге жерлеген жо па едік?»

Сйткенше болан жо, бларды лаына Аторын мен Тя батырды:

— Аруа! Аруа — деп айай салан раны естілді.

Сол-а екен, жаа ана рпиісіп тран аза жігіттері, аттарына амшыны басып-басып жіберіп, ала арай алай лап ойандарын здері де білмей алды.

— Ажол! Ажол!

— йсін! Дулат! Шаабай!

— араожа! абанбай!

— Бекет! алы! Брібай!

ашан да болса бірінші боп атой салан жау орынышты. олбасшыларынан айрылан скерден мндай имылды ктпеген Бхар лашкарлары дрлігіп алды. Кейбіреулері аттарыны басын кейін брып та алды. Туекел ханны здеріне аян Тебілкгі мен алтын жалатан дулыасын крген Бхар скері хан лмеген екен деп ойлады. здеріне таяп келе жатан аарлы кшке арсы тра алмады. Тіріліп келген Туекел мен ияты ссы жеді ме, кейін арай аша жнелген лашкарлар крінді. Тек кейбір топтары ана найзаларын ыайлап арсы шапты. Кптіктен грі ерлік жеетін заман, аза скерлері сол аарлы беттерінен таймаан алпында, алыстан кеп бар прменімен жааны ран долы толындай, жбын жазбай, Бхар шебіні дл ортасына кеп кірді. арындары соншалы екпінді болды, тыны суды а жаран сйір тмсы айытай, жау шебін а бліп те шыты. не-міне дегенше кк найзалар аысып, рыш алдаспандар лаштай сермеліп, оян-олты рыс басталып та кетті. аба аанша талай жйріктер шылбырларын сйретіп босап шыа берді, сан ерлер «ттеген-ай» деп ара жерді аба лады. Тя зіні ежелгі серігі алты жігітімен аптаан жаудан Аторынды ораумен болды.

рыс ыза тсті. Жауларыны аз екенін білген Бхар лашкарлары аза жігіттерін тысыра бастады. Осы кезде «Есім! Есім батыр жетті!» деген айай шыты.

Сол стте бір бйірден астындаы Атанкерін ксілдіре салан есегей бойлы Есім крінді. Соынан шбыра шапан алы ол. Бл аланы кнгей жаындаы Бхар скерін жеіп енді кншыыс тсындаы майдана келе жат- ан Есім жасатары еді. аза скеріне жаа кш осыланын крген Бхар олы енді кейін шегіне бастады.

гімесін айтып болып Бар жырау Бгенбайа араан:

— Міне, крді бе? арамаындаы жртты тілін алмаан Туекел не тапты? аншама халыты анын тгіп, аырында зі де жау олынан дние салды. Тарих ділеттілігі осылай…

— И, хан хандыына тартпай тра ма? ара халыты амын айсысы ойлап жр дейсі? — деді Бгенбай. — Мені ажытан жоарлар емес, білммбет пен білайырды алтыба алауыздыы.

— Сен осы білммбетпен лі табыса алмай жрсі бе?

— Сір, тсініспей-а тетін шыармыз.