Пантофля Мнемазіны

...Дзве дзяўчынкі, якім Гасподзь даў адно цела, адчайна крычалі ў кабіне “газіка”. Салдат, якога змусілі везці пачварнае стварэнне, баяўся лішні раз апусціць вочы, яго кожны раз скаланала ад агіды, калі захутанае ў бальнічную коўдру “яно” варушылася асабліва моцна на ягоных каленях.

У машыне ніхто не думаў пра “гэта” як пра дзве душы Божыя, ахрышчаныя як Любоў і Дар’я.

Малады ксёндз айцец Станіслаў, праваслаўны святар айцец Серафім і прызнаны ў мястэчку за рабіна Саламон Барысавіч знаходзіліся зусім у розных месцах і абставінах, але ў гэты час узносілі малітвы за адно і тое ж...

Раздзел дзявяты. ПРА СПРАЎДЖВАННЕ МАРАЎІ НАСТУПСТВЫ

Калі Ной выпусціў з каўчэга, які атабарыўся ля Арарата, першую жывую істоту - крумкача, той і не падумаў вяртацца, каб паведаміць прароку-выратаваўцу, ці скончыўся патоп. Паляцеў сабе дый паляцеў.

Давялося Ною слаць голуба, які сумленна вярнуўся з галінкай алівы. Выходзьце, маўляў, усё разрулілася!

А я часам раздумвала над лёсам таго няўдзячнага крумкача-мізантропа. Вось ён ляціць у невядомае месца. Дзе ніводнай жывой істоты. І не думае вяртацца да кампаніі тых, з кім прыплыў. Чаму? Абрыдлі? Перасварыўся?А як усе вывалілі на сушу, хаваўся, каб не спаткалі ды не пакаралі? Хіба не заставалася ягонай пары на каўчэгу, і чаму ён яе кінуў? Сказана ж, Ной выпусціў менавіта аднаго самотнага крумкача. Значыць, яго сяброўка пасля знайшла яго, ці ён яе? Іначай крумкачы вымерлі б, як птэрадактылі.

Таямнічая птушка Крумкач...

Я глядзела на спіну Віталя Корвуса, які сядзеў за рулём новенькага “Сітраена”, падрульваючы да майго пад’езда, і спрабавала супакоіцца. Шчокі мае былі залітыя слязьмі пасля прачытання чарговага раздзелу арыджынала “Ордэн Захавальнікаў”. Тэкст гэты я прачытала не на сваім сайце. А ў расшыфроўцы чорнага сшытка прафесара Люцыяна Станіслававіча Корвуса. Хіба што стыль быў прымітыўнейшы - а што хацець, калі пісалася на прыдуманай продкам доктара мове, гэткім эсперанта. Калі групе знаўцаў далі перакласці ўрывак з Гогаля, фраза пра тое, як гераіня пляткарыла і ела вараныя буракі, прапушчаная праз два дзясяткі моў, ператварылася ў “выпіўшы кампот, яна выкінула з будана старызну”.

Значыць, гэта не сучасны фанф... Гэта ўспаміны рэальнага чалавека. Хтосьці дасылае мне іх па частках... Хто? Калі тэкст зараз вось толькі расшыфраваны...

Усю дарогу да Мінска мы з Корвусам прамаўчалі. Пытанняў было занадта шмат. Яны прыціскалі, як у рамане Гюго кампрачыкоса, гандляра скалечанымі дзецьмі, катавалі, паклаўшы на грудзі камяні, адзін за другім, ламаючы рэбры.

Мне той цяжар падаваўся ўжо невыносным.

Мы падымаліся па лесвіцы - я глядзела на спіну ўваскрэслага мужа, і ў галаве круцілася: вось твой фанцік, кацяня дурное, на вяровачцы перад табой трымаюць. У кватэру зайшлі так будзённа, звычна, як быццам Корвус проста вярнуўся з камандзіроўкі. У сувенірную шпакоўню на сцяне вітальні, на дзюбку ружовай драўлянай птушачкі адправіўся ключ. Скураныя пантофлі, прывезеныя з Вільні, зноў запаўзлі пад шафку - я падазравала, што там, у цемры і пыле, даўно зладжаны падпольны клуб пантофляў.

Віталь павесіў куртку на чорнага металёвага лася, прывезенага калісь Мацеем са Стакгольма, і я ўжо набрала паветра, каб задаць першае пытанне і нарэшце атрымаць адказы...

Але атрымала палкі пацалунак. Што не спяшаўся перарывацца.

Было так нязвычна: барада колецца, а пацягнешся да валасоў - пальцы гладзяць паголены чэрап.

Калі б я ўмела апісваць рэйтынгавыя сцэны, мусіць, у маіх фанфікаў было б болей чытачоў. Але варта мне пачаць пра “ён правёў вуснамі па яе шыі” альбо “засунуў даланю за рызінку ейных майткоў”, рагатаць цягне, і фальш такі, быццам на дзіцячым ранішніку дарослую цётку змусілі выяўляць Сняжынку ў кардоннай кароне. Дастаткова сказаць, што праз паўгадзіны мы ляжалі ў ложку на змятых прасцінах, а адзенне было раскідана па падлозе, быццам яго спецыяльна пасеялі ў спадзеве вырасціць гай з калгот, джынсаў і швэдароў.

Гай атрымаўся б кітайскага паходжання.

Корвус соп побач, тварам у столь, яго гарачая рука ўладзілася на маіх плячах. На ілбе блішчэлі дробныя кропелькі поту. Я павярнула галаву: цікава, раней не заўважала, што на тыльным баку Віталевай далані россып рабацінак і цёмныя валаскі. А на носе чаму рабаціння няма? Павярнулася, прыгледзелася... А не, ёсць!А ўвогуле, гэта нармальна, што я па завяршэнні першага сэксу пасля сямі гадоў расстання філософскі разглядаю плямкі на целе каханага чалавека, а ў галаве стукае “на табе твой фанцік, кацяня”?

Столькі разоў мы ляжалі на гэтым ложку з Мацеем... І кожны раз - ну вядома, у хвілі, калі мазгі пачыналі працаваць, - я думала, што вось цяпер - гэта проста так, ад самоты. Таму што сапраўднае, лепшае магло быць толькі з Корвусам.

І Мацей, напэўна, адчуваў, што я яму проста дазваляю сябе суцешыць... І само сабой, ён павінен быў быць шчаслівы гэтым, і старацца апраўдаць маю паблажлівасць... І ён стараўся. Я была ў гэтым ложку неверагоднай каштоўнасцю, недасяжным шчасцем...