Пантофля Мнемазіны

Я ледзь стрымлівалася, каб голас не сарваўся на істэрычныя ноты, каб захаваць хоць падабенства сарказму.

- Я, вядома, шчыра абуралася такімі гнюснымі плёткамі. Але варта ўспомніць - і ўсё сыходзіцца. Дзе якая беларуская тусня - ты там, быццам кланаваны. Кожны дзянёк. Як на працу. І мяне там паказваеш, як бэйджык. А цяпер што, цябе зноў на задание паслалі? У тваім бардачку я яшчэ знайшла раздрукоўкі маіх перасоўванняў па станцыях метро.

- Ты нічога не ведаеш! - Корвус ускочыў і стаяў перада мой, такі дужы і прыгожы, як вікінг, са сваёй рудой барадой і паголенай галавой, зялёныя вочы ледзь не іскрыліся. - Я, між іншым, не адзін у вашай кодле назіральнік быў. І думаеш, цяпер нікога няма? Былі і будуць! Таму што так трэба. Я сумленна служыў радзіме. Прайшоў армію, спецназ... Каму я што благога зрабіў? Усе з вашай тусоўкі жывыя-здаровыя...

Так, толькі тусоўка тая неяк незаўважна распалася. Не забілі, але пазвальнялі з працы многіх. Некаторыя ў пастарунках пабывалі, “на сутках”. Ніхто больш туды не імкнецца, зухаватых учынкаў не робіць. Бухцяць на кухні пра помнік Каліноўскаму і чытаюць пра раман тыгра і казла. Выгарэла рамантыка.

- Любая дзяржава мусіць клапаціцца пра бяспеку...

У мяне аж сківіцы звяло.

- Вось толькі не трэба мне тут палітінфармацыі!

- А я цябе і не агітую! Я спрабую да цябе данесці, што ў любой дзяржаве ёсць людзі, якія не даюць утварыцца хаосу і тэрактам. Што я Беларусь шчыра любіў і люблю, у чым ніколі не маніў! І я сем год таму адмовіўся ад свайго задания! З-за цябе! Сарваўся, як пацан!

Я падышла да вакна, нібыта інстынктыўна шукала выйсце на крайні выпадак - у мазгах засела яшчэ са школы інструкцыя, маўляў, калі цябе гвалцяць у кватэры, пастарайся разбіць вакно. Гэта прыцягне ўвагу мінакоў ды суседзяў.

- А чаму ты выбраў мяне? Я, як гэта... прыкрыццё? Ці задание?

Каб умеў, пачырванеў бы. Але пятка сораму не мае.

- Ты была ідэальная для таго, каб стаць маёй сяброўкай у моладзевай групоўцы... Даверлівая, чыстая дзяўчынка, якую ўсе любілі. І я... закахаўся. Вельмі хутка.

- Прыемны бонус, значыць... - я змушала сябе да іроніі. - А ёсць тое, чаго я пра сябе не ведаю?

Віталь-Яўген пацёр твар далонямі... Ну што мне перашкаджае зараз проста прыхінуцца і даць гэтым далоням абняць сябе? А штосьці ж пе­рашкаджае... Сумленне, напрыклад.

- Ёсць. І я скажу, хоць і нельга. Увогуле ўсё, пра што мы зараз гаворым... Спадзяюся, ты ўсведамляеш, якія будуць наступствы ад балбатні... Але хачу, каб ты ведала, што можаш мне давяраць. Вось табе інфармацыя. Люцыян Корвус калісьці склаў запавет на тваё імя.

- Што? - калі я пабачу прызямленне іншапланетнага карабля на пустыры за ўласным домам, магу не напружвацца. Мацней ужо не здзіўлюся. - Я ж пра гэтага дзеда толькі нядаўна дазналася!

У кішэні чорнай байкі Віталя, якая звісала з крэсла, зайграў смартфон песню “Металікі”. “Unforgiven... Непрабачаная... Кладзіся побач... Раскажы, што яны ўтварылі... Раскажы тое, што я хачу пачуць... Прагані маіх бесаў... Дзверы зачыненыя, але твая шчырасць адчыніць іх. Кладзіся побач са мной, пад гэтымі злымі нябёсамі...”

Мы абодва любілі гэтую песню, урачыста-тужлівую. Але Віталь нат не зварухнуўся, як не чуў званка.

- Доктар не тлумачыў натарыусу, чаму. Але адпісаў усю сваю маёмасць Вірынеі Максімаўне Нарушэвіч. Табе было гады два. А праз дзесяць год доктар запавет знішчыў. Зноў нічога не тлумачачы. І новага не пакінуў. Ты дакладна нейкая сваячка ці яго, ці, хутчэй, ягонай жонкі. Хоць гэта так і не высветлілі.

Смартфон змоўк. Корвус усеўся на край ложка, быццам чакаў цягніка.

- Я нічога пра гэта не ведаю... - не магла ачомацца я. - І тады ягоным спадчыннікам зрабілі цябе, каб навуковыя адкрыцці прыўлашчыць?

- Ты ўжо, падобна, нейкага Нікола Фламеля ўявіла, вынаходніка філасофскага каменя... Ну так, вакол навуковых адкрыццяў Корвуса чутак хадзіла шмат, - хмыкнуў былы Віталь. - Ледзь не эліксір маладосці вынайшаў. Але расчарую, ягоныя эскперыменты праваліліся з трэскам, як асістэнтка ілюзіяніста праз дэкарацыі. Эксперты, як адзін, пацвердзілі - несур’ёзна. Затое ў дзеда заставалася шмат падазроных сувязяў. Пасля вайны звязаўся з антысавецкімі элементамі. Шпіёны, дыверсанты...

- І ты заявіўся да яго ў якасці пляменніка, каб тыя сувязі выведаць?

Корвус замяўся, відаць, узважваючы, што можна з праўдзівага мне скарміць:

- Ды якая розніца? Дзед усё адно самотны быў. Праўда... Не веру ва ўсялякую эзатэрыку, але калі існуюць ведзьмакі, ён дакладна ім быў. Вочы светлыя, амаль белыя, і глядзяць так, што, здаецца, наскрозь бачыць. І вусцішна робіцца.

- У раманах пра Гары Потэра гэта называецца легіліменцыя... - мімаволі прамармытала я. - Северус Снэйп гэта ўмеў...

- Ну ўжо не ведаю, ці сапраўды дзед думкі мае чытаў, - паморшчыўся Віталь, - але мяне ён вытурыў. Нават не памятаю, як з дому ўцякаў - нібыта нешта вынесла. І паніка - а мяне ж баязліўцам ды панікёрам не назавеш.