Пантофля Мнемазіны

Сама не заўважыла, як, чытаючы каменты, прайшла некалькі крокаў назад да брамы. Яшчэ адзін някідкі помнік... Іван Пуліхаў. Тэрарыст, рабіў замах на генерал-губернатара Курлова... Яго катавалі, цела павесілі на браме Пішчалаўскага замка... Помнік паставіла таварыства паліткатаржанаў. Цікава, калі б Іван, недавучаны студэнт, канспіратыўная мянушка “Вася”, дажыў да трыццаць сёмага, ці мела б помнік ягоная магіла? Ад палкіх рэвалюцыянераў пасля пераможнай рэвалюцыі пазбаўляліся. Адна з паплечніц Пуліхава, нязломная Аляксандра Ізмайловіч, дачка генерала, адбыла адзінаццаць гадоў на Нерчынскай катарзе, а ў трыццаць сёмым сасланая ў ГУЛАГ, у сорак першым па загадзе Сталіна расстраляная дзесь у лясах пад Арлом...

Няма ў свеце іншага жывёльнага віду, які б так нішчыў сам сябе.

S.Z.: Кожны чалавек памрэць, калі прыйдзе ягоны час, лiтаратурны персанаж таксама. Таму пытанне ня ў тым, забіваць яго ці не. Пытанне ў тым, калі завяршыць раман.

I. K.: Гэта проста тэст на крыважэрнасць :)

Е.К.: Калі шчыра чую такое пытанне ўпершыню ў жыцці... Галасую за...

B. Т.: Пашкадуйце!

М.М.: Так, але не боляче, щоб, раптом що, він міг викарабкатися...

H. К.: Не!

V.T.: Не сьмяротнаму пакараньню! А герой станоўчы?

S.H.: Пасачыце. Там бачна будзе ))

A. D.: Забіць нельга памілаваць.

А.Ю.: Пакіньце надзею на працяг..... ён загінуў... мізіньчык варухнуўся....

К.П.: Паспытайце ў героя)

П.С.: не трэба

A. D.: Забіць дзеля чытача, ці дзеля аўтара?

Е.М.: Сам умрет... это ж ясно.

C. И.: Только если он погибнет смертью храбрых!)

I. S.-S.: Забіваць

S.S.: Кніга-гульня! Калі вы хочаце, каб герой памёр перайдзіце на старонку 150, калі хочаце, каб выжыў на старонку 170 :)))

Н.К.: Только в том случае, если в этом есть историческая необходи­мость. ))

А.Ф.: ТАК!!!

Ж.Р.: Пра што раман і хто галоўны герой?

A. С.: А напішы так, каб было незразумела і адначасова ўсім дагадзі: тым хто хоча, каб ён жыў і тым, хто разумее, што станоўчаму не выжыць...

B. Р.: Ні ў якім разе не забіваць!

М.С.: Ну пакалеч крыху, калі ўжо зусім ня можаш стрымацца...

Л.С.: Няхай жыве і мяняецца да лепшага

Я.М.: Сама не забівай - грэх вялікі! А героі рамана падчас напісання разбяруцца, натхненне прадыктуе... Ужывайся ў сюжэт асцярожна!

В.К.: Не!!!!

I. M.: Хай ще трйшки поживе.

Л. В.: Кубик бросить, здесь не отвечать - тянуть интригу))

0. Т.: На мой погляд, калі ён будзе далей мучыцца, пасля завяршэння раману, то хай жыве. А калі яму трэба памерці, тады можна.

Я зноў схавала смартфон і збочыла з асфальтавай сцежкі на вільготную глебу... Тут як ні намагаешся не наступіць на чыюсь магілу - усё роўна не атрымаецца. І ў мазгу ўвесь час круціцца “Выбачайце... Прабачце...”, нібыта ў набітым аўтобусе прасоўваешся да выхаду, мімаволі штурхаючы спадарожнікаў.

А вось і той помнік, які я шукала. Не мармур, не граніт, сціплы бе­тон. У дробных трэшчынках пасяліўся мох. Ні агароджы, ні кветак, нат збуцвелых штучных. “Люцыян Станіслававіч Корвус”. Даты нараджэння і смерці няма. Ведалі б фрэнды, якія зараз пішуць мне парады, што імя таго, пра каго яны спрачаюцца, выбітае на гэтым сціплым помніку...

Вырасціць “чароўны крышталь”, які я атрымала ў падарунак падчас акцыі на карысць сучбелліту, можна, толькі падставіўшы звычайныя кардонныя палоскі. Вылітае на іх з пластыкавай бутэлечкі рэчыва выпростваецца цвёрдымі сняжынкамі.

Я мусіла даведацца пра рэальны лёс чалавека, на якім збіралася вырасціць “чароўны крышталь” персанажу. Мне бракавала фактаў. Таму і ўзнікла дыскусія ў сеціве. Таму я зараз і мерзну на гэтых могілках.

Д.К.: Можна закруціць інтрыгу, як у серыяле, што ён памёр, а потым выявіцца - што не)

AX: ЗАБІ!

Я.К.: АДЧУВАЮ СЯБЕ ГЛЕДАЧОМ У КАЛІЗЕІ.

В.Ц.: Забіць! Але жорстка)

M.B.: Смерць ачышчае.

1. -D. R.: Не

M.B.: Яшчэ як. Ачышчае сюжэт ды жыццё.

В.Г.: Забіць! Але так, каб чытач жахнуўся, а пасля падумаў: а я ж трупа не бачыў, дык можа - жывы?

Т.Б.: Калі стары - забівайце, калі ў яго ёсць дзеля чаго/каго жыць, то хай жыве.

A. Я.: ЗАБІВАЦЬ!!!! І ЖОРСТКА!!!!!!!

Л.М.: Пусть умрет неожиданной нелепой смертью.

Z. J.: “Рэйхенбахскі вадаспад”.

V.M.: Жэстачайшэ

Я.Я.: Прыбіць) цвікамі да сцяны)))

B. Ч.: Ні ў якім разе не забіваць. Канцоўка з жывым гг вымагае ад аўтара большай мужнасці ды майстэрства, чым кікнуць персанажа ў спадзеве на чытацкі катарсіс. А вось як так зрабіць, каб канцоўка аказалася сапраўды моцнай, як у добрым вершы - асобнае пытанне.

Е.Р.: Смерть ему!

А.М.: Не забіваць! Хочацца пазітыву!

А.К.: Можна скарыстацца прыёмам Фаўлза (“Каханка французскага лейтэнанта”, шматварыянтавы фінал), ці паўтараў хто такі ход у беларускай літаратуры?

Н.К.: Не забіваць!

L.S.: Не, не забіваць! Вунь Роўлінг ледзь не ўсіх станоўчых герояў пазабівала... Будзьце міласэрныя да чытачоў

О.Г.: Калі забіць, то працягу не будзе(((

A. Н.: Канешне не забіваць!

Г.Б: Неяк вельмі жорстка. А калі думкі матэрыялізуюцца?

Г.Б: Ну, проста суд тройкі.

B. К.: Очень странно... Очень странно, когда автор пишет роман, не зная его сюжет. Хотя вот есть „Дом-2“, там голосованием можно спасти героя.

C. М.: Галаву адсекчы.

Y.D: Убить нельзя помиловать.

В.В: Лепш не пішыце...