Patroj kaj filoj

Kiel ajn sciis sin regi sinjorino Odincóv kaj estis super ĉiuj superstiĉoj, tamen ŝi sentis sin iom konfuzita, kiam ŝi aperis en la manĝoĉambro, por la tagmanĝo. Cetere, ŝi pasis sufiĉe feliĉe. Porfir’ Platoniĉ venis, rakontis diversajn anekdotojn; li ĵus revenis el la urbo. Interalie li alportis la novaĵon, ke la guberniestro Burdalu ordonis al siaj oficistoj por specialaj komisioj, porti spronojn, por la okazo, se li sendos ilin ien sur ĉevalo, por pli da rapideco. Arkadio duonvoĉe diskutis kun Katja kaj diplomate servis al la princidino. Bazarov obstine kaj malgaje silentis. Sinjorino Odincóv du, tri fojojn rekte, ne kaŝe ekrigardis lian vizaĝon, severan kaj galan, kun mallevitaj okuloj, kun esprimo de malestima decidemo en ĉiu trajto, kaj ŝi pensis: «Ne… ne… ne…» Post la tagmanĝo ŝi iris kun la tuta societo en la ĝardenon. Rimarkinte, ke Bazarov deziras paroli kun ŝi, ŝi flankiris kelke da paŝoj kaj haltis. Li proksimiĝis al ŝi kaj ne levante la okulojn, diris per surda voĉo:

— Mi devas peti vian pardonon, Anna Sergéevna. Vi ne povas ne koleri kontraŭ mi.

— Ne, mi ne koleras kontraŭ vi, Eŭgeno Vasiliĉ, — respondis sinjorino Odincóv, — sed mi estas ĉagrenita …

— Tiom pli malbone. En ĉiu okazo, mi estas sufiĉe punita. Mia situacio, vi certe konsentas, estas plej malsaĝa. Vi skribis al mi: «kial forveturi?» Sed mi ne povas kaj ne volas resti. Morgaŭ mi ne estos plu ĉi tie.

— Eŭgeno Vasiliĉ, kial vi…

— Kial mi forveturas?

— Ne, ne tion mi volis diri.

— La tempo pasinta ne revenas, Anna Sergéevna … pli frue aŭ malpli frue tio devus okazi. Do, mi devas forveturi … Mi komprenas nur unu kondiĉon, je kiu mi povus resti; sed ĝi neniam plenumiĝos. Vi ja pardonu mian bravaĉon, vi ja ne amas min kaj neniam ekamos?

La okuloj de Bazarov ekbrilis dum unu momento sub liaj nigraj brovoj.

Anna Sergéevna ne respondis al li. «Mi timas ĉi tiun homon» — trakuris tra ŝia kapo.

— Adiaŭ, — diris Bazarov, kvazaŭ divenante ŝian penson, kaj ekiris al la domo.

Anna Sergéevna malrapide sekvis lin kaj alvokinte Katjan, prenis ŝian brakon sub sian. Ŝi ne forlasis ŝin antaŭ la vespero. Ŝi ne partoprenis en la kartludo kaj ofte ridis, kio tute ne akordiĝis kun ŝia pala kaj konfuzita vizaĝo. Arkadio komprenis nenion kaj observis ŝin, kiel tion faras ĉiuj junuloj, tio estas senĉese demandis sin: «Kion tio signifas?» Bazarov sin ŝlosis en sia ĉambro, sed por la teo li revenis. Anna Sergéevna deziris diri al li bonan vorton, sed ŝi ne sciis plu, kiel ekparoli al li …

Neatendita cirkonstanco savis ŝin el la embaraso: oni anoncis la viziton de Sítnikov.

Malfacile estas esprimi per vortoj, kiel la juna progresulo enkuris en la ĉambron, kvazaŭ koturno. Decidinte, kun sia kutima trudemo, veturi en la bienon al la virino, kiun li apenaŭ konis, kiu neniam lin invitis, sed ĉe kiu, laŭ la kolektitaj de li sciigoj, gastis tiel inteligentaj kaj proksimaj homoj, li tamen tremis ĝis la medolo de l’ ostoj kaj anstataŭ diri la antaŭe preparitajn senkulpiĝojn kaj salutojn, li balbutis ian sensencaĵon, ke Eŭdoksio Kukŝin sendis lin por ekscii pri la farto de Anna Sergéevna, kaj ke Arkadio, ankaŭ ĉiam parolis pri ŝi kun plej grandaj laŭdoj … Ĉe tiuj ĉi vortoj li implikiĝis kaj tiel konfuziĝis, ke li okupis lokon sur sia propra ĉapelo. Tamen, ĉar neniu forpelis lin kaj Anna Sergéevna eĉ prezentis lin al la fratino kaj princidino, li baldaŭ retrovis la egalpezon kaj komencis babili. La apero de homa malsaĝo estas ofte utila en la vivo: ĝi liberigas la kordojn, tro forte streĉitajn, senebriigas la memfidajn aŭ memforgesajn sentojn, rememorigante al ili ilian proksiman parencecon kun ili. Kun la apero de Sítnikov ĉio fariĝis pli ordinara kaj simpla; ĉiuj eĉ vespermanĝis pli abunde kaj disiris vespere duonhoron pli frue ol ordinare.

— Mi povas nun ripeti al vi, — diris, kuŝante en la lito, Arkadio al Bazarov, kiu ankaŭ senvestigis sin: «Kial vi estas tiel malĝoja? Sendube, vi plenumis ian sanktan devon?»

De iom da tempo inter la junuloj regis la pseŭdo-indiferenta mokado, kiu ĉiam estas signo de sekreta nekontenteco aŭ de neesprimitaj suspektoj.

— Morgaŭ mi veturos al la patro, — diris Bazarov.

Arkadio, leviĝis kaj sin apogis sur la kubuto.

— A! — respondis li. — Kaj tial vi estas tiel malĝoja?

Bazarov oscedis.

— Kiu multe scias, rapide maljuniĝas.

— Kaj Anna Sergéevna? — daŭrigis Arkadio.

— Anna Sergéevna? Kio?

— Mi volis diri: ĉu ŝi permesos al vi forveturi?

— Mi ne estas dungita de ŝi.

Arkadio ekmeditis. Bazarov kuŝiĝis kaj turnis la vizaĝon al la muro.

Pasis kelke da silentaj minutoj.

— Eŭgeno! — ekkriis subite Arkadio.

— Kio?

— Mi veturos morgaŭ kun vi.

Bazarov respondis nenion.

— Sed mi veturos hejmen, — daŭrigis Arkadio. — Ni veturos kune ĝis la kolonio de Koklov, kaj tie vi prenos ĉevalojn de Fedot. Mi kun plezuro koniĝus kun viaj gepatroj, sed mi ne volas ĝeni ilin kaj vin. Vi ja poste revenos al ni!

— Mi lasis ĉe vi miajn pakaĵojn, — respondis Bazarov, ne turnante sin.