Ралля суровая

Як, гэта нялёгка — вясёлай быць
                                    песеньцы ў болі,
Як гэта пакутна — у цуглях адчаю
                                    ўсміхацца,
Сярод весялосці чужой бестурботнай
                                    здавацца,
Хоць сэрца не мае ад роспачы чорнай
                                    патолі.
Ды трэба рабіць, як усе. Ні знарок,
                                    ні міжволі,
Ні рухам, ні словам пра мукі свае
                                    не прызнацца.
Так гэта нялёгка — вясёлай быць
                                    песеньцы ў болі.
Ніколі яшчэ не карала бязлітасней доля.
Як гора схавала, ад лёсу свайго
                                    не схавацца.
Хоць душаць рыданні, мне трэба, мне
                                    трэба смяяцца,
Каб боль мой па імені не адазваўся
                                    ніколі.
Так гэта нялёека — вясёлай быць
                                    песеньцы ў болі.

ШАРЛЬ АРЛЕАНСКІ
РАНДО

з французскай

Абяцаеш мне вечна: «Прыйду, я прыйду».
О надзея! Цябе я да кропелькі вызнаў,
Абяцанкі твае толькі сэрцу труцізна,
Бо заўжды я табой ашуканы брыду.

Каб жа зведала ты маю скруху-нуду,

Лёгкай птушкай над ёй праляцела б
                                                наўмысна.
Абяцаеш мне вечна: «Прыйду, я прыйду».
О надзея! Цябе я да кропелькі вызнаў.
Не аддзячыш спаўна мне, пакуль горкіх
                                                            дум
Не аблегчыць хоць трошкі з рукі тваёй
                                                існасць.
Пра душэўны спакой я ўжо гэтулькі
                                                высніў...
Што ж ты, жорсткая, толькі, нібы
                                                на бяду,
Абяцаеш мне вечна: «Прыйду, я прыйду»?

ШАРЛЬ АРЛЕАНСКІ
РАНДО

з французскай

З бяздоннай студні ўдумнасці маёй
Ваду надзеі ўпарта здабываю,
Бездапаможны, часта ж выяўляю,
Што перасох струмень гаючы мой.

Крынічная, крыштальная парой,

Парою каламутная, цвілая.
З бяздоннай сгудні ўдумнасці маёй
Ваду надзеі ўпарта здабываю.

Атрамант расціраю дбайна ў ёй,

Паперы ліст бяру, ды падступае
Падступны лёс, паперу шкуматае
І ўсё шпурляе ў жорсткасці сеаёй
У бездань студні ўдумнасці маёй.

ШАРЛЬ АРЛЕАНСКІ
РАНДО

з французскай

Даўно ўжо сыты мною свет,
Так, як і я даўно ім сыты;
Усё глухой імглой спавіта,
Хаця б дзе-кольвечы прасвет.

Дарма... Адны аскалы бед,

Тугі, распусты непрыкрытай.
Даўно ўжо сыты мною свет,
Так, як, і я даўно ім сыты.

Душу аддай за веры цвет,

Калючкі ж задарма — і квіты;
Ці ж дзіўна, што так хваравіта
Кладзецца скарга ў запавет;
Даўно ўжо сыты мною свет.