Ралля суровая

Блаславёна часіна, якая ўсім дорыць
                                                вяртанне...
Звыкла гаўкаюць цюцькі, напавер,
                                    у парыве вітання.

Граблі месцяцца ў рад каля клуні;

                                    і шумна, і людна;
зараз кожны, каб змыць спёку дзённую,
                                    рушыць да студні.

Кій заместа каня — я нашуся наўскач

                                    панадворкам.
Азірае змярканне хату ў яблынях
                                    месячным вокам.
Брат стрыечны, які, трохгадовы,
                                    ўтапіўся у ставе,
свае граблі таксама ля сцяны, побач
                                    з іншымі, ставіць.

Бабка сварыцца з ганка, што жартаў

                                    даволі ўжо, годзе,
(з маладзіцамі жарты да граха,
                             як вядома, даводзяць!).
Пад насценнаю лямпай на доўгім стале
                                    мноства місак:
там тварог з малаком, між якім шнырыць
                                    бляск вёрткім лісам;

(шчэ ніхто не сядае за стол,

                                    шчэ вядзецца бяседа
у чаканні на ўсіх. Хай вяртаюцца
                                    з белага свету,
хай прыходзяць з акопаў і сцюж,
                                    са счарнелага глогу,
з невядомых расстанняў-разлук,
                                з меандрычнай дарогі).

Вокны насцеж, і з цемрадзі, што загусае

                                    жывіцай,
цвыркуны і мацейка, спакушоныя лямпай
                                    начніцы.
Вечар зноўку зычлівы, таму мітусні ані
                                    звання.
У абуджаным рэху выцікоўваю столькі
                                    вяртання!..

Вечар гэтакі ціхі, што па лесе,

                        як прывід, блукаю,
а ўсе чыста імёны абліччы свае
                        спатыкаюць.
Лямпа там, па-за лесам, тварагу там
                        цэлыя горы.
Упаду на мурог у адрыне, знясілены
                        зморай.

Блаславёна часіна, якая ўсім дорыць

                        вяртанне,
нават зайцу таму, нават зайцу, што
                        бацька падраніў.

ЯН ГУШЧА
* * *

з польскай

Зорка,
як нечым уражана,
падае.
Дрэва,
як некім паранена,
сохне.
Чалавек,
як блуканнямі змучаны,
стукае ў дзверы чужыя.
Падчас адчыняюцца.

ЯН ГУШЧА
* * *

з польскай

Букавы лесе,
папаратнюсны!
Золкай расінкай
восень на вуснах.

Мілая, ў восень

рушым без жалю.
Гэта рабіне
замала каралу.

Глянь, колькі ў букаў

звабы яснотнай!
З плячэй іх срэбра
не змые слота.

Не сум, не смутак —

зачараванне.
Прыш, як колісь,
маё прызнанне.

ЯН ГУШЧА
ПА ЛЕСЕ

з польскай

Ах, шта за вечар! Сані —
да лесу, міма нас.
Звярніце /с той паляне,
дзе белы йерае час.

Як хораша юнацтву.

Смех бомаў залаты.
Як шкло хрупасткі, наст той
разносьце, капыты!

Снягі, перакліканне,

ад позіркаў аж бляск.
О, з маладымі сані,
з сабой вазьміце й нас!

П'ЕР ЖАН БЕРАНЖЭ
СТАРЫ ЖАБРАК

з французскай