Ралля суровая

ПЕСНЯ МАТЧЫНАЙ МАЛАДОСЦІ

...Замерла хвіля, як матыль на шпільцы:

Знарок ці незнарок?
Сабе ці мне? —
Вяртае мама песняй маладосць сваю:

            ...Насыпаў пшанца

            Аж па калянца,
            Наліў вадзіцы
            Аж па крыліцы.

            Галубка не есць,

            Галубка не п'е,
            На крутую гару
            Усё плакаці йдзе.

            — Галубка мая,

            Шызакрылая,
            Якая ўдалася
            Ты журлівая!

            Ой, ёсць у мяне

            Семсот галубоў.
            Лятай, выбірай
            Па сэрцу любоў.

            — Ой, лятала я,

            Выбірала я,
            Не знайшла такога,
            Як страціла я...

А на старой бярозе за акном

Кажнюткі ліст імя тваё калыша;
А за парогам кожная сцяжынка
Звіваецца ў дарогу — да цябе;
І што ні міг, сваёй кажнюткай нотай
Святло і цень — табе — складаюць гімн.

МЕСЯЧНАЯ НОЧ

Цяпер што звязвае нас?

Якія ніці?
Адчужана-роўны бляск:
Поўня ў зеніце.

Такі чалавечы пагляд

У гэтай поўні...
Улада з усіх улад:
Помню.

Хлусіў ты, хвалёны час.

Няма адхлання.
Глыбозным праваллем між нас
Прызнанне.

Дзень забыўся пра ўсход.

Спяць людзі.
Маркота з усіх маркот:
Не любіш.

* * *

З блакіту задыхаецца зямля, —

Асмяглай зеленню травы й лістоты,
Калоссем — з прагай спеласці —
                                             ў палях
Да неба цягнецца услед грымотам.
Ды ліўні ўваскрасальныя ўсё міма:
Ты не любімы.

Бяскроўныя нябёсы і ралля

У колеры адным — у шэрым — стынуг.ь.
Ні зоркі барвы; зводдаль спакваля
Нагортваецца снежная пустыня;
Адзіна ветру свіст здзічэлы, грубы:
Сам больш не любіш.

* * *

Штогоду з бярозы

                        мільярды насенінак падала,
І сёння мільярды віруюць,
                                      як зорная россып,
Каб з іх поараслі —
                          апраўданнем, аплатаю —
Чатыры бярозкі.

АРАБІНЫ

Ну вось, зноў арабіны адцвілі,

     Шчэ ў адзін чэрвень велічна ўваходзяць.
Хто я? Дзеля чаго тут, на зямлі?
Нашто брыла тысячагоддзі,
Пакуль, як арабіна ў лета, крок
У гэтую хвіліну не зрабіла,
     Якая — памылкова ці знарок?—
Са сну маю свядомасць абудзіла?

Лістоты й гронак вязіва шуміць

Прад небам вечнае зачараванне.
А я — а я ўсяго кароткі міг,
Працяг у часе нечых існаванняў.

Працяг іх лепшых помыслаў, відаць,

     Надзея іх няздзейсненых памкненняў.
Я ж чую, чую: плодная вада
Упарта акрынічвае карэнне
Маё; і я — за продкаў, за сябе—
     Распростваю спіну, увысь цягнуся.
Ідуць у задуменні, не ў журбе
У песню
           арабіны Беларусі.

* * *

Чакаю цябе. Так жаўронак світання чакае,

З чужой чужаніцы дадому вярнуўшыся
                                                       ўночы.
Чакаю цябе. У сваім неспакоі блукаю,
Які мне то памяць тваю,
                        то няміласць прарочыць,

Жыву без цябе, як без лесу бяроза

                                    на ўзгорку —
Высокая, дужая, толькі заўжды
                                    ў адзіноце,
Нязломная, толькі ці ведае хто,
                                    як ёй горка
Адной грэцца сонцам, калі гэта сонца
                                    ўзыходзіць...

Чакаю цябе.