Ралля суровая

ВАСІЛЬКІ

Як рана васількі завасільковелі,

Ці гэта я спазняюся? Няўжо
Мінулася вясна? Адна аскоміна
Перапарэлых, выгарклых дажджоў...

Спазняюся. Ва ўсім... І рассыпаюцца,

І выпадаюць звёны спакваля,
Як поры года з пачуццёвай памяці,
Памкненняў, дружбы звёны...
                                      А ў палях

Красуе жыта! Як і трэба ў чэрвені.

Не знае глеба ленасці душы.
Каля дарогі ў каласоў гушчэвіне,
Як вокліч лета, васілёк дрыжыць.

ЯЛІНА

Не пытаю, яліна, чаму

З боку поўдня пышней тваё голле:
Неаднойчы і нада мной
Сцюжа люта скуголіла.

І зусім не пытаю, чаму

Ты ніколі у поле не выйшла:
Без сябрыны побач і я
Не выжыла б.

ДЗЕНЬ ПЕРШАЙ СУСТРЭЧЫ

Цік-такае гадзіннік.

Беспаваротна падаюць секунды
І несціхана ўсё глыбей, глыбей
Дзень нашай першай стрэчы
Засыпаюць.
Гара секунд —
Напластаванне друзу
Быцця майго зямнога...
Ды часам
Дзень сустрэчы першай нашай
Устрапянецца, павядзе крыламі,
Дзівосны, несмяротны, быццам Фенікс,
Устане з тлену часу
І ўзіраецца
Дапытліва, трывожна, недаўменна:
Што сталася нядобрае са светам?
Што ў ім увогуле не так, як трэба?
Чаму
Цяпер забараняць я мушу
Уласнай песні, каб яна не смела
Гучаць найлепшай нотай —
Тваім імем?

ЧЭРВЕНЬСКІ ВЕЦЕР

У зялёным плашчы наросхрыст

Па гаях вецер чэрвеньскі ходзіць.
Толькі блізкіх збліжае ростань.
Толькі з блізкімі час у згодзе.

Ох, які ты вымаклы, вецер!

Травы ў пояс табе, разутаму...
То дажджынка з ліста, ці з сэрца
Ападае пяшчотны смутак?

* * *

Не сніся мне. Навошта снішся мне?

Усё між намі выяснена, вырашана,
І пра ўгавор наш помню я і ў сне.
Не сніся мне.

А стрэч не пазбягай. Не бойся стрэч.

Цябе маёй пяшчотай не абражу я.
Рук не ўскладу на шалі тваіх плеч.
Не бойся стрэч.

Насупраць сядзем. Ты ўсміхніся мне.

І я ў адказ — спакойна і нязмушана.
Пра угавор наш помню я і ў сне...
Не сніся мне.

ЛЯ ВОЗЕРА

Зялёны бераг. І вада — зялёная.

І вочы — як трава і як вада.
...Чаму вы, хвалі, хоць імкнеце ўдаль.
Аднак усюды — берагоў палонныя?

Дзе б ні стаяў над возерам, нязменна вы

То гнеўныя, то ціхія — да ног...
Зялёная вада. Пяску клінок.
І вочы — зелянкавыя, праменныя.

* * *

Калі яшчэ ён, новы ранак? —

Дзень толькі-толькі што сышоў.

На ўсходзе ж воблакам агняным

Прадвесце сонца, не дажджоў.

У САДЗЕ

Быццам не змяркае, не паўзмрок,

А лістота ў садзе пагусцела.
«Ты несправядлівая! — папрок,
Як удар прыцэльны. —
Жорстка ад слабых патрабаваць,
Што пад сілу ўпэўненым і дужым».
Патыхнула пыльная трава
Заляжалым плюшам...

Стрыманы, кароткі ветру ўздых

Цішыню напятую парушыў, —
І раптоўна дрэвы і кусты
Калыхнуліся да дзвюх ігрушын,
ПрыўзнялІся, каб хоць трохі стаць
Вышай каля іх, высокіх самых:
Там, на іх разгорнутых лістах
Сонца вечаровае пісала.