Ралля суровая

КАЛЫХАНКА МАМЕ

Быць разам выпадае нам так мала.

Забудзь трывогу вечную сваю,
Прыляж, мая натомленая мама,
Як некалі ты мне, табе спяю.
Задрэмлюць веі над вачыма карымі —
Не дам упасці й парушынцы я.
Сустрэнься ў сне з сабой, мая ласкавая,
З вясной сваёю, любая мая.

Хоць кропля з абяцанага нам маем

Збываецца праз мулкія гады.
Прыляж, мая даверлівая мама,
Спяю табе, як мне спявала ты.
Задрэмлюць веі над вачыма карымі —
Не дам упасці й парушынцы я.
Сустрэнься ў сне з сабой, мая ласкавая,
З вясной сваёю, любая мая.

Любоў нябёсы над табой трымае,

Любоўю зораць дні ў тваім акне.
Прыляж, мая усмешлівая мама,
Спяю табе, як ты спявала мне.
Задрэмлюць веі над вачыма карымі —
Не дам упасці й парушынцы я.
Сустрэнься ў сне з сабой, мая ласкавая,
З вясной сваёю, любая мая.

КРЫНІЦА

Бярозавым святлом упала поўня

У ціха разгайданы ветрам гай.
Абавязкова некалі прыпомніць
Табе твая пічаслівая туга
І гэты гай, і апантанасць поўні.

Пачуццяў іншых абарваўшы прывязь,

Абавязкова вернецца сюды
Твая душа,
                як па жывіцу, прыйдзе
Да гэтае крынічнае вады,
Пачуццяў іншых абарваўшы прывязь.

Яна адна тут, ясная крыніца.

Цяпер ты і не думаеш, бадай,
Што толькі ў ёй адзінай і бруіцца
Жыццё, якім гаворыць з намі гай.
Любоў... Яна — як гэтая крыніца...

Бярозавым святлом упала поўня...

НЕЗАЛЕЖНАСЦЬ

Табе здаецца, незалежны ты,

Раз не са мной — недасятальны, значыць.
А я схілюся да рачной вады,
І ў ёй не мой, а твой адбітак бачу.

Табе здаецца, вольны ты казак,

Калі ў пачуццях гэткі асцярожны.
А варта мне адно слаўцо сказаць—
І ўздрыгнеш ты шчасліва і трывожна.

Калі чым насцярожыла, забудзь.

На незалежнасць я не пасягаю.
Мне б толькі твае вочы прысягалі,
А будзь такі, як ёсць. Ты толькі будзь!

* * *

Ці гэта лёс мяне аберагае,

Ці смерць мяне пакуль што адвяргае?
Дыхне нябыт у твар, і верне неба,
Бы так і трэба...

ЗУСІМ НЕ ЖАРТ

Абяцаю табе:

Не пярэчыць ніводнаму слову,
Усміхацца на кожны праменьчык
                                    усмешкі тваёй,
Па жаданню твайму
                          быць дасціпнай ці злою,
Адгукацца, як рэха,
                          на твой непастойны настрой.
Стаць тваім двайніком
                          і ва ўдачы скупой, і ў адчаі,
Галаву на загубу панесці,
                          калі б загадау.
Абяцаю пакору сваю, абяцаю—
Покуль воля твая
                          будзе
                                  з воляй маёй
                                                   супадаць!