Ралля суровая

ЗМЯРКАННЕ

Вячэрнія птахі запелі.

На змену спякотнаму дню
Задумнаю свежасцю спеляць
Маю цішыню.

І вокліч, і высвіст, і шчэбет,

І рэзкі, наструнены крык.
Гарыць аблачыначка ў небе,
Жарынай гарыць.

Яе прахалода папеліць

Галінкаю не варухне...
Вячэрнія птахі запелі...
Як молада мне!
І як мне на дзіва спакойна!
Скацілася сонца ў лясок.
І — не апусцела шпакоўня...
Усё яшчэ збудзецца, ўсё!

ПЕРАКЛАДЫ

ЮЛІУШ СЛАВАЦКІ
ГІМН

з польскай

Сумна мне, божа! У сто пераліваў
Захадам граеш ты мне прамяністым,
Гасіш валошкавай хваляй імклівай
            Зорак агністасць...
Хоць залаціш неба й мора так гожа, —
            Сумна мне, божа!

Голаў падняўшы, як колас нішчымны,

Моўчкі стаю ў здавалёнасці ленай.
Воку чужому такім ціхамірным
            Здамся, напэўна.
Ты толькі ведай, што сэрца трывожыць, —
            Сумна мне, божа!

Нібы малое, што не адпускае

Маці без плачу, — я блізкі рыданню
Бачыць, як сонца мне з хвалі кідае
            Промень расстання.
Хай яно ззянне назаўтра памножыць, —
            Сумна мне, божа!

Тут, над марскою бурліваю пашчай, —

Сто міль ад берага, сто да другога, —
Сёння буслоў цёплакрылых пабачыу
            У лёце строгім.
Я ж іх вітаў і над польскаю пожняй, —
            Сумна мне, божа!

Тое, што думаў пра смерць я так, многа,

Роднага дому не ведаў гадамі,
Быў як вандроўнік у цяжкіх дарогах,
            Пад перунамі,
Што не ўгадаць, дзе ў магілу паложаць, —
            Сумна мне, божа!

Помніку-стражу ніколі не ўсведчыць,

Дзе будуць тлець мае белые косці.
Тым, хто на могілках — па-чалавечы
            Век мне зайздросціць.
Прыстань мая быць спакойнай не можа, —
            Сумна мне, божа!

Часта дзіця на радзіме далёкай

Шлях мой малітвай гарачай асвеціць.
Ды не к айчыне нясе маю лодку, —
            Гоніць па свеце.
Мусіць, малітва мне ўжо не паможа, —
            Сумна мне, божа!

Гэтае неба пры сонца заходзе,

Гэту раскошу вясёлкавых цудаў
Новые людзі і цераз стагоддзе
            Бачыць тут будуць.
Пакуль не зміруся, што знікнуць
                                                я можу, —
            Сумна мне, божа!

УЛАДЗІСЛАЎ БРАНЕЎСКІ
МАРКОТА І ПЕСНЯ

з польскай

Мо нічога ў жыцці й не засвеціць?
Яшчэ год, яшчэ два, яшчэ ікс...
Маіх думак чорныя лебедзі
адплываюць Віслаю ў Стыкс.

Ведаў я, што мне сэрцам тут грызці,

што за ўдары прыняць мне найперш,
не разлікам, не хцівай карысцю
будаваў я жыццё і верш.

Моц сардэчная ж песні маркотай

пераедзена, быццам іржой, —
цемру ночы здушанай нотаю
толькі крык прашывае мой.

Ды навек юны я ў крыку гэтым!

Перуны? — Што ж, хай б'юць у мяне!
Не паддамся я гэтаму свету,
свету гэтаму крыкну: не!

ЯН ГУШЧА
* * *

з польскай