Rubaji

Kachanaja, što zasviaciła zory
Majich pakut, sama ŭ niaŭciešnym hory,
Ci ž maju prava leki zdabyvać
Ja sam sabie, kali moj lekar chvory?

* * *

Vinom i ružami z krajami kubak poŭniu
Z toj, što abliččam paŭtaryła poŭniu,
I piŭ, i pju, i budu pić vino,
Pakul žyvu, pakul siabie ja pomniu.

* * *

Hej ty, što dzień i noč u mitusni,
Nie dumaješ ani ab Sudnym dni,
Pryjdzi ŭ siabie, narešcie, choć na momant,
Jak čas havoryć z inšymi, zirni.

* * *

Pakul naš los na kłopat małady,
Vina siahonnia vypjem biez biady,
Bo nieba hetaje ŭ svajim viarčenni
Nie dasć nam potym i hłytka vady.

* * *

A meta usiaho tvarennia — my,
Vačej spaznannia azarennie — my,
Kruh svietu hetaha, niby piarscionak,
Dzie lepšy kamień biez sumniennia — my.

* * *

Ja chvory, duch moj zmučany da dna,
Kali nie pju vina, mnie smierć vidna,
I dziva, čym ja tolki ni lačyŭsia,
Usio mnie škodzić, aprača vina.

* * *

Idzi i syp na hołaŭ prach niabios,
Vino smakuj siarod abrannic kroz,
Čas nie marnuj na kłopat, na dakory,
Toj nie ŭvaskres, chto pieražyŭ svoj los.

* * *

Jany, što ŭ biezdań mudrasci zirnuli,
Sviatłom dla inšych stali ŭ tłumnym hule,
Nie vybilisia z hetaje načy,
Panakazali kazak i zasnuli.

* * *

Sionnia ŭłady nie maješ nad zaŭtrašnim ty,
Rozdum tvoj pra jaho — huk nadzieji pusty,
Hety mih nie zhubi, kali sercam razumny,
Bo nie viečnaja reštka tvajoj tłumnaty.

* * *

Ahidny ja ŭ svajich hrachach, pra heta znaju sam,
Dy idałam ja nie ŭzdymlu ŭ kumirniach fimi'jam
I ranicaj, kanajučy z pachmiełla,
Vino šukaju i krasuń, a nie miačeć i chram.

* * *

Choć iscina la nas prachodzić mima,
Dy žyć adnym sumnienniem niemahčyma.
Lepš čaru z ruk nie budziem vypuskać,
Na sviet hladzieć viasiołymi vačyma.

* * *

Chto byŭ stary i chto byŭ małady,
Usich z saboju zabiaruć hady.
Ziamnoje carstva — ŭ im nichto nie viečny,
My vyjdziem, pryjduć inšyja siudy.

* * *

Jany, nizaŭšy mudrasci karali,
Chiba što słovy Boha paŭtarali,
Dla ŭsich zamkniony isciny sakret,
Adzin bałboča, inšy snić skryžali.

* * *

U mory kraplina rastała, jak piena,
Z ziamloju zmiašałasia piastačka tlenu,
Nu, što tvoj dla svietu prychod, adychod?
Zjaviłasia mucha i znikła imhnienna.

* * *

Pa schiłach i pa dalinach ja pabłukaŭ niamała,
Dy ad majho błukannia na sviecie lepiej nie stała,
Chapiła ŭsiaho spaŭna, dy rad, što majo žyccio
Niachaj sabie choć zredčas pryjemna mianie zdziŭlała.

* * *

Tamu, chto tajemnasci svietu spaznaŭ cieraz kraj,
Adnolkavy hora, i radasć, i piekła, i raj.
Pakolki i zło i dabro ŭ hetym sviecie prachodziać,
Ty budzieš chvarobaj ci lekami — sam vybiraj.

* * *