Salarys

Kali zviestki Satełoida realna nie isnujuć, a tolki narodžany maim chvorym ujaŭlenniem, jany nie supaduć z druhim radam ličbaŭ. Moj mozh moža być chvorym, ale jon nikoli nie moža vykanać razliki, jakija zrabiŭ vialiki kalkulatar Stancyi, bo spatrebiłasia b šmat miesiacaŭ. A z hetaha vynikaje, što — kali ličby supaduć — vialiki kalkulatar Stancyi isnuje realna i ja karystaŭsia im najavie, a nie ŭ tryznienni.

U mianie kałacilisia ruki, kali ja dastavaŭ z šuflady telehrafnuju stužku i raskładvaŭ jaje na stale pobač z takoj ža, tolki krychu šyrejšaj, stužkaj kalkulatara. Abodva rady ličbaŭ supadali, jak ja i mierkavaŭ, da čacviortaha znaka ŭklučna. Razychodžanni zjavilisia tolki ŭ piatym.

Ja schavaŭ usie papiery ŭ šufladu. Kalkulatar isnavaŭ niezaležna ad mianie; značyć, isnavała i Stancyja, i ŭsio, što na joj adbyvałasia.

Ja zbiraŭsia začynić šufladu, kali zaŭvažyŭ u joj ceły stos listkoŭ, skremzanych niejkimi ličbami. Ja dastaŭ ich; z pieršaha pozirku było bačna, što niechta pravodziŭ užo ekspierymient, padobny na moj. Tolki zamiest zviestak pra zorkavuju sfieru ŭ Satełoida paprasili zamiery asvietlenasci płaniety Salarys z sarakasiekundnymi intervałami.

Ja nie zjechaŭ z hłuzdu. Apošniaja nadzieja patuchła. Ja vyklučyŭ pieradatčyk, vypiŭ reštki bulonu ŭ termasie i pajšoŭ spać.

CHERY

Ja rabiŭ vyličenni z niejkaj maŭklivaj zaciatasciu, i tolki jana trymała mianie na nahach. Atupieŭšy ad stomlenasci, ja nie zdoleŭ navat raskłasci łožak u kabinie, i zamiest taho, kab adčapić vierchnija klamary, ja ciahnuŭ za kraj, pakul usia pasciel nie ŭpała na mianie. Narešcie ja apusciŭ łožak, skinuŭ z siabie na padłohu ŭsio adziennie i bializnu i amal niesviadoma zvaliŭsia na padušku, navat nie napampavaŭšy jaje jak sled. Zasnuŭ ja pry sviatle, ale nie viedaju kali. Raspluščyŭšy vočy, ja vyrašyŭ, što spaŭ tolki niekalki chvilin. U pakoi stajaŭ čyrvony pryciemak. Było chaładnavata i pryjemna. Ja lažaŭ hoły, ničym nie nakryŭšysia. Nasuprać łožka, la napaŭzačynienaha iluminatara, niechta siadzieŭ na kresle ŭ promniach čyrvonaha sonca. Heta była Chery, u biełaj sukiency, bosaja, naha na nahu, ciomnyja vałasy začasany nazad, tonkaja tkanina napinałasia na hrudziach; apusciŭšy zaharełyja da łokciaŭ ruki, jana pilna pazirała na mianie z-pad svaich čornych viejkaŭ. Ja doŭha zusim spakojna razhladvaŭ jaje. Pieršaja maja dumka była: „Jak dobra, što heta taki son, kali viedaješ, što ŭsio snicca”. I ŭsio ž chaj by lepš jana znikła. Zapluščyŭšy vočy, ja z usiaje mocy žadaŭ sabie hetaha, ale kali raspluščyŭ ich, Chery siadzieła ŭ raniejšaj pozie. Na tvary zastyła zvykłaja hrymasa, nibyta jana zbirałasia svisnuć, ale ŭ vačach nie było nijakich prykmiet usmieški. Ja zhadaŭ usio, što dumaŭ pra son viečaram, pierš čym zasnuć. Jana nijak nie zmianiłasia, była takaja ž, jak i tym apošnim razam, kali ja bačyŭ jaje žyvoj. Tady joj było dzieviatnaccać; zaraz było b dvaccać dzieviać. Tak, jana, viadoma, nie zmianiłasia — pamierłyja nie starejuć. Jana mieła tyja ž vočy, što zdziŭlena pazirajuć na sviet; i pa-raniejšamu jana nie zvodziła z mianie pozirku. Treba kinuć u jaje čym-niebudź, padumaŭ ja. I ŭsio adno, choć heta mnie tolki sniłasia, ja nie moh navat u snie kidać što-niebudź u pamierłuju.

— Biednaja, — skazaŭ ja, — ty zjaviłasia adviedać mianie, praŭda?

Ja trochi spałochaŭsia — moj hołas prahučaŭ realna, a pakoj i Chery mieli vyraznyja abrysy, jak najavie.

Jaki žyvy son, ja nie tolki adroznivaju kolery, ale i baču na padłozie šmat rečaŭ, na jakija ŭčora, kali kłaŭsia spać, navat nie zviarnuŭ uvahi. Kali pračnusia, treba budzie pravieryć, ci lažać jany tut, ci prosta sniacca mnie, jak i Chery…

— I doŭha ty zbiraješsia tak siadzieć?.. — spytaŭsia ja i zaŭvažyŭ, što havaru cicha, kab nichto nie pačuŭ, nibyta možna padsłuchać son!

Tym časam sonca ŭžo trochi padniałosia. Heta nie vielmi kiepska. Kali ja loh spać, byŭ čyrvony dzień, pasla pavinien pačacca błakitny i tolki pasla jaho druhi čyrvony. Nie moh ža ja praspać piatnaccać hadzin, značyć, mnie ŭsio heta snicca!