Salarys

Ja strymlivaŭ siabie tak, što až łob uspacieŭ.

— Vy i josć pad padazrenniem, Sartoryus! — pramoviŭ ja prydušanym hołasam.

Ja z usioj siły chacieŭ zakranuć jaho samalubstva i tamu dadaŭ sa złosciu:

— I vy sami heta dobra razumiejecie!

— Kali vy nie voźmiecie svaje słovy nazad i nie paprosicie prabačennia, u čarhovaj radyjohramie ja padam na vas skarhu, Kielvin!

— Za što prasić u vas prabačennia? Za toje, što, zamiest taho kab pryniać mianie i ščyra raskazać pra ŭsio, što tut adbyvajecca, vy zamykajeciesia i ładujecie barykady ŭ łabaratoryi?! Vy što, z hłuzdu zjechali?! Chto vy? Vučony albo nikčemny bajazliviec?! Chto? Adkazvajcie!

Nie pomniu, što jašče ja kryčaŭ, ale jon navat nie zdryhanuŭsia. Pa jaho blednaj porystaj skury kacilisia bujnyja kropli potu. Raptam ja zrazumieŭ: jon naohul mianie nie słuchaje! Z usiaje siły jon abiedzviuma rukami za spinaj staraŭsia trymać dzviery, jakija ledź prykmietna dryžali — na ich naciskali z druhoha boku.

— Prašu… vas… adyscisia… — prastahnaŭ jon raptam dziŭnym pisklavym hołasam. — Prašu vas… Chrystom Boham prašu… idzicie… idzicie ŭniz… ja pryjdu, pryjdu i zrablu ŭsio, što vy zachočacie, tolki idzicie!!!

U jaho hołasie było stolki pakuty, što ja mižvoli padniaŭ ruku, kab dapamahčy jamu ŭtrymać dzviery, bo heta było dla jaho najvažniejšym. Ale tady jon niema zakryčaŭ, nibyta ja zamachnuŭsia na jaho nažom. Ja pačaŭ adstupacca, a jon usio kryčaŭ falcetam: „Idzi! Idzi!” — i pasla: „Ja chutka viarnusia! Chutka viarnusia! Užo viartajusia!!! Nie! Nie!!!”

Ion pračyniŭ dzviery i kinuŭsia ŭ łabaratoryju. Mnie zdałosia, što na ŭzroŭni jaho hrudziej milhanuła niešta załacistaje, niejki bliskučy dysk, z łabaratoryi čuŭsia hłuchi šum. Štora adlacieła ŭbok, vysoki cień milhanuŭ na šklanym ekranie, štora viarnułasia na raniejšaje miesca, i bolš ničoha nie było vidać. Što tam adbyvajecca?! Zatupali nohi, zazvinieła razbitaje škło, šalonaja biehanina spyniłasia, i ja pačuŭ hučny dziciačy smiech…

Maje nohi trymcieli; ja kruciŭ hałavoj va ŭsie baki. Usio scichła. Ja ŭsieŭsia na nizki płastykavy padakonnik. Siadzieŭ chvilin piatnaccać. Nie viedaju, ci ja čakaŭ kaho, ci prosta ad chvalavannia nie chaciełasia navat ustavać. Hałava maja až traščała. Dzieści ŭhary niešta praciažna zaskryhatała, i adnačasova stała sviatlej.

Z majho miesca była vidać tolki častka kalidora, jaki išoŭ vakol łabaratoryi. Łabaratoryja znachodziłasia na sama vierchnim jarusie Stancyi, prosta pad abšyŭkaj, tamu scieny kalidora byli ŭvahnutyja i nachilnyja, iluminatary, razmieščanyja praz niekalki mietraŭ adzin ad adnaho, nahadvali ambrazury; vonkavyja zasłanki na ich u hety čas padymalisia. Błakitny dzień zakančvaŭsia. Praz toŭstaje škło vybuchnuła slipučaje zziannie. Kožnaja nikielavanaja rejka, kožnaja klamka zapałymnieli, jak małyja soncy. Dzviery ŭ łabaratoryju — heta vializnaja plita z niepaliravanaha škła — uspychnuła błakitnym połymiem. Ja zirnuŭ na svaje ruki, składzienyja na kaleniach, — u pryvidnym sviatle jany zdavalisia šerymi. U pravaj trymaŭ hazavy pistalet, ja navat nie viedaŭ, kali i jak vyciahnuŭ jaho z kabury. Ja pakłaŭ jaho na miesca. Było zrazumieła, što mnie nie dapamoža navat atamny vykidalnik pramianioŭ, dy i navošta jon? Razvalić dzviery? Uvarvacca ŭ łabaratoryju?

Ja ŭstaŭ. Soniečny dysk padaŭ u Akijan i nahadvaŭ vadarodny vybuch. Haryzantalny puk pramianioŭ, amal materyjalnych, dakranuŭsia da majoj ščaki (ia ŭžo sychodziŭ pa prystupkach) i abpaliŭ jak raspłaŭlenym mietałam.

Na pałovie schodaŭ ja pieradumaŭ i viarnuŭsia nazad. Abyšoŭ vakol łabaratoryi. Jak ja ŭžo kazaŭ, kalidor ahinaŭ jaje; krokaŭ praz sto ja apynuŭsia pa toj bok, nasuprać takich ža šklanych dzviarej. Adčynić ich ja navat nie sprabavaŭ, dobra viedajučy, što jany zamknutyja.

Ja šukaŭ akienca albo choć jakuju-niebudź ščylinu ŭ płastmasavaj scianie; ja nie ličyŭ niekarektnym padhladvać za Sartoryusam. Mnie nadakučyli zdahadki, ja chacieŭ viedać praŭdu, choć navat nie ŭiaŭlaŭ, ci zdoleju jaje zrazumieć.

Ja ŭspomniŭ, što sviatło ŭ łabaratoryju traplaje praz iluminatary ŭ stoli, heta značyć u vierchniaj abšyŭcy, i kali ja vybierusia vonki, to, mažliva, zdoleju zazirnuć uniz. Dla hetaha treba było spuscicca, kab zachapić skafandr i kisłarodny aparat. Spyniŭšysia la trapa, ja razvažaŭ, ci varta aŭčynka vydziełki. Zusim vierahodna, što ŭ vierchnich iluminatarach škło matavaje. Ale što jašče prydumać? Ja spusciŭsia na siaredni jarus. Treba było prajsci mima radyjostancyi. Jaje dzviery byli šyroka adčynieny. Snaŭt siadzieŭ u kresle ŭ toj ža pozie, u jakoj ja jaho pakinuŭ. Spaŭ. Ad maich krokaŭ jon zdryhanuŭsia i raspluščyŭ vočy.

— Alo, Kielvin! — azvaŭsia jon chrypła.

Ja pramaŭčaŭ.

— Nu što, ty daviedaŭsia što-niebudź? — spytaŭsia Snaŭt.

— Badaj što tak, — adkazaŭ ja. — Jon nie adzin.

Snaŭt skryviŭsia:

— Voś bačyš. Heta ŭžo niešta značyć. Dyk u jaho niechta ŭ hasciach?