Salarys

Ja abapiorsia na łokci. Cichi svitanak zmianiŭsia rezkim błakitnym zzianniem, haryzont pałaŭ, pieršy pramień strałoj pranizaŭ pakoj, usio zabliščała, pramień viasiołkaj rassypaŭsia ŭ lusterku, na klamkach, na nikielavanych trubkach; zdavałasia, što na svaim šlachu sviatło stukajecca ŭ kožnuju płoskasć, imkniecca vyzvalicca, razburyć ciesnaje pamiaškannie. Było baluča hladzieć. Ja adviarnuŭsia. Zrenki ŭ Chery zvuzilisia. Jana padniała na mianie šeryja vočy.

— Heta nadychodzić dzień? — cicha spytałasia jana.

Usio było nibyta i najavie, nibyta i ŭ snie.

— Tut zaŭsiody tak, kachanaja.

— A my?

— Što my?

— My doŭha budziem tut?

Mnie stała smiešna. Ale nievyrazny huk, jaki vyrvaŭsia z maich hrudziej, byŭ mała padobny na smiech.

— Ja dumaju, davoli doŭha. Ty nie chočaš?

Jana, nie mirhajučy, uvažliva pazirała na mianie. A ci mirhaje jana ŭvohule? Ja nie viedaŭ. Chery paciahnuła koŭdru, i na jaje ruce zaružaviełasia maleńkaja trochkutnaja plamka.

— Čaho ty tak paziraješ?

— Ty pryhožaja.

Chery ŭsmichnułasia. Ale heta była tolki vietlivasć, adkaz na moj kamplimient.

— Praŭda? A ty hladziš tak, nibyta… nibyta…

— Što?

— Nibyta niešta šukaješ.

— Nu ty i vydumała.

— Nie, ty nie šukaješ, a dumaješ, što sa mnoj niešta adbyłosia abo ja tabie ŭ niečym nie pryznałasia.

— Što ty, Chery!

— Kali ty apraŭdvaješsia, značyć, heta praŭda. Jak chočaš!

Za pałajučymi šybami naradžałasia miortvaja błakitnaja haračynia. Zasłaniajučy vočy rukoj, ja pašukaŭ akulary. Jany lažali na stale. Staŭšy na kaleni, ja načapiŭ akulary i ŭbačyŭ u lusterku adlustravannie Chery. Jana čakała. Kali ja znoŭ sieŭ pobač, Chery ŭsmichnułasia:

— A mnie?

Ja nie adrazu zrazumieŭ.

— Akulary?

Ja padniaŭsia i pačaŭ šukać u šufladach, na stoliku la akna. Znajšoŭ dvoje akularaŭ, jany byli nadta vialikija, i padaŭ Chery. Jana prymierała adny, pasla druhija. Akulary zvalvalisia joj na nos.

Z praciahłym skryhatanniem papaŭzli zasłanki, zakryvajučy iluminatary. Praz chvilinu na Stancyi, jakaja, jak čarapacha, schavałasia ŭ svoj pancyr, nastupiła noč. Vobmackam ja zniaŭ z Chery akulary i razam sa svaimi pakłaŭ pad łožak.

— Što my budziem rabić? — spytałasia Chery.

— Toje, što robiać nočču: spać.

— Krys!

— Što?

— Mo zrabić tabie novy kampres?

— Nie, nie treba. Nie treba… kachanaja.

Havoračy tak, ja i sam nie razumieŭ, prytvarajusia ja ci nie. U ciemry ja abniaŭ jaje chudyja plečy, adčuvajučy ich trymciennie, i raptam pavieryŭ, što heta Chery. Zrešty, nie viedaju. Raptam mnie padałosia — padmanvaju ja, a nie jana. Chery takaja, jak josć.

Pasla ja niekalki razoŭ zasynaŭ, uzdryhvajučy, pračynaŭsia, šalona hrukała serca, jakoje pastupova supakojvałasia. Smiarotna stomleny, ja pryciskaŭ da siabie Chery. A jana nadzvyčaj asciarožna datykałasia da majho tvaru, macała łob, praviarajučy, ci niama ŭ mianie harački. Heta była Chery. I inšaj, bolš realnaj, nie mahło być.

Ad hetaj dumki ŭ mianie niešta zmianiłasia, ja supakoiŭsia i amal adrazu zasnuŭ.

Mianie razbudziŭ dalikatny dotyk. Moj łob adčuŭ pryjemny chaładok. Tvar byŭ nakryty niečym vilhotnym i miakkim, zatym hetaje miakkaje pavoli padniałosia, i ja ŭbačyŭ schilenuju Chery. Abiedzviuma rukami jana vyciskała nad misačkaj z parcelany marlu. Pobač stajaŭ fłakon z vadkasciu ad apiokaŭ. Chery ŭsmichnułasia.

— Nu ty i spiš, — pramoviła jana, znoŭ kładučy marlu. — Tabie balić?

— Nie.

Ja zmorščyŭ łob. Sapraŭdy, apiok nie adčuvaŭsia. Chery siadzieła na krai łožka, zachinutaja ŭ mužčynski kupalny chałat, bieły z ružovymi pałosami; jaje čornyja vałasy rassypalisia pa kaŭniary. Jana vysoka, až da łokciaŭ, zakasała rukavy, kab jany nie zaminali. Mnie strašna chaciełasia jesci, badaj što dvaccać hadzin ja ničoha nie jeŭ. Kali Chery zniała z majho tvaru kampres, ja ŭstaŭ i ŭbačyŭ dzvie sukienki, jakija lažali pobač i byli całkam adnolkavyja — biełyja z čyrvonymi huzikami, adna, jakuju ja dapamoh joj zniać, razrezaŭšy, i druhaja, u jakoj jana pryjšła ŭčora. Na hety raz jana sama rasparoła nažnicami švy, skazaŭšy, što zašpilka, vidać, złamałasia.