Salarys

Hetyja adnolkavyja sukienki byli sama strašnym z usiaho, što ja pieražyŭ dasiul. Chery kapałasia ŭ škapčyku z lekami, navodziła tam paradak. Ja nieprykmietna adviarnuŭsia i da kryvi ŭkusiŭ svaju ruku. Nie zvodziačy vačej z sukienak, dakładniej, z adnaje, paŭtoranaj dvojčy, ja pačaŭ adsoŭvacca da dzviarej. Vada pa-raniejšamu šumna liłasia z krana. Ja adčyniŭ dzviery, cichieńka vysliznuŭ na kalidor i asciarožna začyniŭ ich. Ja čuŭ pryhłušanaje bulkannie vady i zvon škła. Niečakana ŭsio scichła. Kalidor asviatlaŭsia daŭhavatymi lampami na stoli, nievyraznaja plama adlustravanaha sviatła lažała na dzviarach, la jakich ja čakaŭ, scisnuŭšy zuby. Ja schapiŭsia za klamku, choć nie mieŭ nadziei ŭtrymać jaje. Rezki ryvok ledź nie vyrvaŭ klamku z maich ruk, ale dzviery nie adčynilisia, a tolki zakałacilisia, pačuŭsia ahłušalny tresk. Zdziŭleny, ja vypusciŭ klamku i adsunuŭsia — z dzviaryma adbyvałasia niešta nievierahodnaje: ich hładkaja płastykavaja plita vyhinałasia, nibyta z majho boku jaje pchali ŭnutr pakoja. Emal adłuščvałasia maleńkimi kavałačkami, vyzvalajučy stalny vušak, jaki napružvaŭsia ŭsio macniej. Ja zrazumieŭ: Chery ciahnie dzviery da siabie, a jany ž adčyniajucca ŭ kalidor. Sviatło adlustravałasia na biełaj płoskasci, jak va ŭvahnutym lusterku; pačuŭsia mocny tresk, i plita, vyhnuŭšysia, tresnuła. Adnačasova klamka, vyrvanaja z hniazda, ulacieła ŭ pakoj. U prałomie pakazalisia akryvaŭlenyja ruki, pakidajučy čyrvonyja slady na łakiravanaj pavierchni dzviarej, jany ciahnulisia da mianie — dzviery razłamalisia na dzvie pałaviny i trymalisia tolki na zaviesach; bieła-ružovy pryvid z miortva-blednym tvaram kinuŭsia mnie na hrudzi, zachodziačysia ad sloz.

Kab nie hety vyhlad, jaki paralizavaŭ mianie, ja ŭciok by. Chery kanvulsiŭna chapała pavietra, biłasia hałavoj ab majo plačo, jaje vałasy rastrapalisia. Abniaŭšy Chery, ja adčuŭ, što jaje cieła abmiakła ŭ maich rukach. Ja pracisnuŭsia praz razbityja dzviery i zanios jaje ŭ pakoj, pakłaŭ na łožak. Paznohci ŭ Chery byli pałamanyja i skryvaŭlenyja, skura na dałoniach zdziortaja. Ja pahladzieŭ na jaje tvar, raspluščanyja vočy pazirali na mianie praz mianie.

— Chery!

Jana štości pramarmytała.

Ja padnios palec da jaje vačej. Vieka zapluščyłasia. Ja pajšoŭ da škapčyka z lekami. Łožak zarypieŭ. Ja paviarnuŭsia. Chery siadzieła prama, sa stracham pazirajučy na svaje skryvaŭlenyja ruki.

— Krys, — prastahnała jana, — ja… ja… što sa mnoj stałasia?

— Ty paraniłasia, kali vydzirała dzviery, — sucha adkazaŭ ja.

Huby nie słuchalisia mianie, nižniuju kałoła jak ihołkami. Ja prykusiŭ jaje zubami.

Niejki čas Chery razhladvała ščarbatyja kavałki płastyku, jakija zvisali z vušakoŭ, pasla pieraviała pozirk na mianie. Jaje padbarodak zatrymcieŭ, ja zaŭvažyŭ, z jakim namahanniem jana starajecca pieramahčy strach.

Ja parezaŭ marlu na kavałki, dastaŭ sa škapčyka lakarstva i padyšoŭ da łožka. Usio vypała z maich ruk, šklanaja butelečka z kałodyjem razbiłasia, ale ja navat nie nahnuŭsia. Jana była ŭžo niepatrebnaja.

Ja padniaŭ ruku Chery. Vakol paznohciaŭ zapiakłasia kroŭ, ale rany znikli, dałoń zaciahnułasia maładoj, ružovaj skurkaj, parezy hailisia prosta na vačach.

Ja sieŭ, pahładziŭ Chery pa tvary i pasprabavaŭ usmichnucca joj, ale nie mahu skazać, što mnie heta ŭdałosia.

— Chery, našto ty heta zrabiła?

— Nie. Heta… ja?

Jana vačyma pakazała na dzviery.

— Tak, ty. CHiba nie pamiataješ?

— Nie. Ja zaŭvažyła, što ciabie niama, spałochałasia i…

— I što?

— Pačała šukać ciabie, padumała, što ty, mažliva, u dušavoj…

Tolki zaraz ja ŭbačyŭ, što šafa, jakaja začyniała ŭvachod u dušavuju, adsunuta.

— A pasla?

— Ja pabiehła da dzviarej.

— I što?

— Nie pomniu. Štości adbyłosia?

— Što?

— Nie viedaju.

— A što ty pomniš? Što było pasla?

— Ja siadzieła tut, na łožku.

— CHiba ty nie pomniš, jak ja pieranios ciabie siudy?

Chery vahałasia. Kutočki jaje vusnaŭ apuscilisia, tvar staŭ napružanym.

— Zdajecca… Mahčyma. Sama nie viedaju.

Jana ŭstała, padyšła da razłamanych dzviarej.

— Krys!

Ja abniaŭ jaje za plečy. Chery dryžała. Raptam jana paviarnułasia, šukajučy moj pozirk.

— Krys, — šaptała jana, — Krys.

— Supakojsia,

— Krys, niaŭžo, Krys, niaŭžo ŭ mianie epilepsija?

Epilepsija, o Božuchna! Mnie stała smiešna.

— Nie, kachanaja. Prosta dzviery tut takija, što… tak, tut hetkija dzviery…

My vyjšli z pakoja, zasłanki iluminatara z praciahłym viskam padnialisia, i pakazaŭsia soniečny dysk, jaki apuskaŭsia ŭ Akijan.

Ja nakiravaŭsia na nievialikuju kuchniu, što znachodziłasia ŭ druhim kancy kalidora. My haspadaryli razam z Chery, viali pošuki ŭ škapčykach i chaładzilniku. Chutka ja zrazumieŭ, što Chery nie nadta ŭmieje kucharyć, a zdolnaja tolki adčyniać kansiervy, heta ŭmieŭ i ja. Ja prahłynuŭ zmiesciva dzviuch takich blašanak i vypiŭ niekalki filižanak kavy. Chery taksama jeła, ale jeła, jak časam jaduć dzieci, jakija nie chočuć rabić prykrasci darosłym, — navat nie z prymusam, a miechanična i abyjakava.