Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

Вадзць ато Цмка так не навучыся. Валерый не паспе яго навучыць. Ён загну. Атрымалася гэта так дзка неспадзявана, што местачкоцы яшчэ дога не магл адысц ад шоку, а па вулцы Шачэнк, дзе жы Валерый, снодался журналсты тэлевзёншчык, якя прыязджал ажно з Мнска. А адбылося наступнае. Да дзядз Валерыя прыеха заказчык забраць машыну з рамонту. Цмка потым сказа, што гэта бы ужываны Бэ-эМ-Вэ. 'Бумер' пунсовага колеру. Заказчык Валерый пасварылся. Невядома, з-за чаго. Магчыма, заказчык бы незадаволены рамонтам, або не хаце плацць, ц яшчэ што. Суседз бачыл, як яны спрачаюцца, стоячы ля гаража. А потым Валерый раптам павярнуся пайшо у гараж, а заказчык стая каля свайго 'Бумера' куры цыгарэту. Валерый выйша з гаража з вайсковай внтокай у руках. Заказчык выпусц цыгарэту пача штосьц крычаць, а Валерый ускну внтоку стрэл заказчыку грудз. Той павался, як падсечаны. Валерый, перазарадзшы внтоку, яшчэ некальк разо стрэл па машыне. Потым ён кну зброю на зямлю, зайшо у гараж шчыльна зачын за сабой дзверы.

Пачалася панка. Местачкоцы крычал мтуслся, забраючы з вулцы дзяцей, хтосьц пазван у млцыю. Вулцу ачапл. Прыехал спецназацы бронекамзэльках з атаматам, нейк чалавек у цывльным стая пад прыкрыццём млцэйскх машын штосьц гавары у 'мацюгальнк'. А потым з гаража пачуся стрэл. Кал спецназацы высадзл дзверы, Валерый бы ужо нежывы. Ён ляжа тварам унз, з яго скрон цякла кро, а руцэ яго бы зацснуты псталет. Падчас ператрусу гаражы Валерыя знайшл яшчэ адну внтоку са сплаваны ствалом, два рэвальверы, аптычны прыцэл скрыню з патронам. Не бог ведама як арсенал, але сётк баявая зброя, што засталася, напэна, яшчэ з той вайны...

Пасля таго здарэння цёця Тоня бегала царкву, ставла свечк перад абразам дзякавала Богу, што з Цмкам нчога не здарылася -- ён жа так дога знаходзся побач з 'гэтым шаленцам'. Пацярпелы заказчык выжы, яго адратавал рэанмацы. Дом Валерыя апячатал, а ягоны 'арсенал' канфскавал.

Пахавал Валерыя на моглках за мястэчкам, на стромкм беразе Овельк. Тутэйшы святар адмовся яго адпяваць, бо ён бы 'самазабойцам'. На хатурах людзей было няшмат, галоным чынам хмурныя, маклвыя мужчыны вайсковай форме. Браты па збро. У дзень пахавання Цмка (упершыню жыцц) збег з дому прыйшо на моглк. Развтвацца з сябрам. Разам з вайскоцам стая ён на кра маглы глядзе, як камяк зямл падаюць на вечка труны. Нхто не плака. А потым адзн вайсковец у кцел з афцэрскм пагонам спыта у Цмк:

-- Ты яго веда?

Той кну

-- Так.

тады афцэр пакла руку Цмку на плячо прамов:

-- Ты запомн, ён бы добрым чалавекам, проста ён не вярнуся з вайны. Разумееш?

-- Разумею, -- сказа Цмка.

Гэта было прадай. Цяпер ён сцям, што ме на вазе Валерый, кал гавары, што назажды застася пад Кандагарам. Нашыя войск вярнулся дадому, але для яго вайна так не скончылася. Нкол.

6. Бледны Вусень

У выходныя дн мама цягалася госц да цёц Тон, мяне брала з сабою. Хадзць да цёц Тон я вельм любла. Яе стары дамок з аканчкам, кветнкам яблынькам падабася мне значна больш, чым наша панельная аднушка. Звычайна мама з цёцяй Тоняй гаманл на кухн, а нас з Цмкам адпралял гуляць у двор. Там было дзе рязвярнуцца!

У кветнку можна было збудаваць намёт са старой кодры гуляць у першабытных людзей, ндзейца ц партызан, уяляючы, што кветнк - гэта дзкя джунгл, альбо прэры, альбо партызанская пушча, у залежнасц ад кантэксту гульн. З вецця старой, магутнай яблын перад ганкам звешвался верачаныя арэл, на якх можна было гушкацца, пакуль не закружыцца галава, а каля плота расл хмызы парэчк, агрэсту малны, з якх дазвалялася есц ягад стольк, кольк лезе. Проста пасярод кветнка сталя замшэлы корч, як некал бы яблыняй-антонакай, якую аднойчы змку паламала ветрам. Пень вырашана было не распловаць на дровы, а пакнуць у садзе, бо м мелася дупло, дзе штолета сяллася сямейка птушак, якя выводзл птушанят. Турбаваць птушыную сямейку не рэкамендавалася, аднак нам усё ж дазволена было падыходзць да карча зазраць у дупло - тольк вельм, вельм цха кал птушак-бацько няма дома. У глыбн дупла бачна было круглае гняздэчка, у якм, шчыльна прытулшыся адно да аднаго, сядзел птушаняты канспратына мачал, але дастаткова было злёгку паляпаць далонню па карчы, яны адразу ж ускдвался пачынал аглушальна цкаць, расхнаючы жотыя дзюбк. Глядзець на птушанят нам дазвалялася, аднак кармць х было сурова забаронена, бо ад хлеба ц печыва яны могуць захварэць нават памерц. Так нам патлумачыла цёця Тоня.