Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

На гарышчы пахла пылам навальнцай. Вусеня не было. Ён ц то знк зусм, ц то зашыся кудысьц пад дошк сядзе там цхутка не рыпася. Я не ведала, што чынла Сястра-Цемра, але я зразумела, што Вусень яе бацца.

Мы зачынл на клямку дзверы Таемным Пако запалл святло. Дзвосны пакойчык сапрады нагадва скарбонку альбо скрыначку для навагоднх падарунка. Спачатку мы проста валялся на сеннку, слухал, як дождж грукоча па даху разглядал рознакаляровыя цукерачныя абгортк, якм был абклеены сцены столь. Я адчула павагу да Цмкавага дзеда. Гэта ж трэба мянцць стольк цукерак! Потым мы зазрнул пад тапчан выцягнул адтуль скрыначку мняцюрных турыстычных шахмат. Паловы фгур не хапала, але мы сё рона расставл х на дошцы пачал партыю. Гуляць у шахматы нхто з нас не ме, правлы мы выдумлял на хаду, а кал гульня стопарылася, адразу ж х мянял. Кал шахматы нам надакучыл, мы зно палезл пад тапчан знайшл там цэлы арсенал: атамат з надпсам "Зарнца", чорны бляшаны мазер, як выглядо амаль як сапрадны, два чырвоныя рэвальверы яшчэ адзн атамат з дыскам атрутна-зялёнага колеру.

-- Файна! -- прамовла я, разглядаючы атамат "Зарнца".

Цмка з мазерам у руцэ падкрася да дзвярэй прыцсну да х вуха, прыслухваючыся.

-- Чуеш, Тая? -- сказа ён напаголасу. -- Ён ужо тут. Зусм побач!

-- Хто? -- спытала я, знякавешы.

-- Урфн Джус, -- паведам Цмка. -- яго Непераможнае Войска. Яны фарсравал Овельку цяпер бяруць штурмам гарышча.

-- Адыходзць нам няма куды, -- сказала я, ускдваючы атамат. -- Будзем бцца па-сапраднаму!

Вораг узя пад кантроль амаль усё гарышча, за выключэннем Таемнага Пакоя. Мы адчайна адстрэльвался, забарыкадавашыся валзкай. Слы был няроныя, але пасля цяжкх баё нам удалося выбць ворага з гарышча. У знак перамог мы знял над грудай дошак Сцяг -- пунсовы пянерск сцяжок, як мы таксама выцягнул з-пад тапчана. Тым часам вораг перашыхтавася пайшо у контрнаступленне. Тады мы адшукал абрэзак ржавай трубы зрабл з яе базуку, а потым, паклашы трубу на драляную скрыню, перарабл яе кулямёт, а пасля габцу. Перад цяжкай артылерыяй вораг пахснуся пабег.

-- Ура, перамога! Перамога! -- крычала я, скачучы.

-- Перамога, -- пагадзся Цмка. -- Але гулял мы няправльна.

-- Чаму? -- здзвлася я.

-- Ну, у Урфна Джуса ж салдаты драляныя. Трэ было з агнямёта.

-- Позна, -- сказала я. -- Мы жо перамагл.

Пакуль мы гулял, залева скончылася. Хмары разышлся, праглянула сонейка, на вулцы пацяплела.

-- Дзец, спускайцеся! -- крыкнула цёця Тоня, выйшашы на ганак. -- Таечка, цябе мама клча. Вам пара дадому!

-- Добра, -- сказа Цмка пача спускацца па козкх прыступках, чапляючыся за парэнчы.

Я рушыла за м. Настрой у мяне бы святочны. Мы перамагл Непераможнае Войска. Вусеня таксама... Ну, быццам бы... Наконт апошняга я была няпэнена. Падчас гульн я пра яго нават не згадвала. А што, кал ён вернецца?..

Я жо паставла ног на прыступку зялася за парэнчы, як за спнай у мяне пачулася: 'Рррыыы-рл-рл...Шшша-кххх...' Я абярнулася. Лепш бы я гэтага не рабла. Вусень вярнуся. паста ва сёй сваёй "прыгажосц". Раней я бачыла яго нбы скрозь густы вэлюм, размыта невыразна. Цяпер вэлюм зляце, я бачыла, як ён выглядае насамрэч.

Вусень бы не бледны, а снявата-шэры, колеру нясвежай курынай тушк. Кал б я была старэйшай, я б назвала гэты колер "трупным". Тое, што я прымала за кароткя ножк або мацк, аказалася скрываленым абцнкам, якя сутаргава тузался, грукаючы па падлозе гарышча, на дошках заставался крывавыя плямы. Замест вачэй у Вусеня был дзве круглявыя ямны, напоненыя нейкай барвовай калатушай накшталт крывянога цеста, а там, дзе людзей знаходзяцца нос рот, зерала глыбокая чорна-барвовая дзрка з рваным краям. У глыбн дзрк штосьц варушылася -- пэна, абцнак языка, адтуль данослася агднае гырканне шыпенне. 'Рррыыы-рл-рл...Шшша-кххх...'

Не, я не закрычала. У мяне проста падагнулся ног, я, страцшы ранавагу, з'ехала на азадку па мокрых прыступках унз, ледзь не звалшыся Цмку на галаву.

-- Дзец, асцярожна! Пазабваецеся, -- вохнула цёця Тоня.

-- Тая, ну куды ты ляцш? Пад ног глядз! -- дадала з прыкрасцю мама.

Усю дарогу дадому я мачала. Ног мяне усё яшчэ дрыжэл, сэрца шалёна тахкала. Мне было млосна, я баялася, што мяне звантуе. Мне хацелася хутчэй дахаты -- залезц ложак, з галавой закруццца кодру заснуць. Проста заснуць. Але дамо мы трапл яшчэ няхутка. Па дарозе мама вырашыла зайсц прадуктовыую крамку "за вуглом", бо нас скончылася малако хлеб. У краму мне не хацелася. Я прынялася румзаць працца. Нарэшце мама раззлавалася пайшла крамку адна, пакнушы мяне чакаць каля дзвярэй.

На заасфальтаванай пляцоцы каля крамк блшчэл лужыны, стаяла некальк прыпаркаваных машын. Людзей не было. Я, мружачыся, зрнула на сонца, якое выглядала з-за хмар, шчыльна заплюшчыла вочы. Лепей не зраблася. Перад вачыма зно пастала шараватая абязвечаная туша са скрываленым абцнкам. Цкава, ён засёды бы такм, ц гэта зрабла з м Сястра-Цемра?.. Я затрэсла галавой. Думаць пра Вусеня зусм не хацелася. Каб выкнуць яго з галавы, я пачала скакаць.

-- Рррыыы-рл-рл! -- казала я, скачучы на левай назе.