Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

-- Шшша-кххх! -- прамаляла я, скачучы на правай.

-- Рррыыы-рл-рл-шшша-кххх! -- гаварыла я, прызямляючыся на абедзьве наг.

Гульня мне спадабалася. Зраблася весела. Я прынялася самазабына скакаць па пляцоцы, выкрыкваючы:

-- Рррыыы-рл-рл! Шшша-кххх! Рррыыы-рл-рл! Ой!... -- войкнула я, наляцешы на кагосьц.

-- Ты што, прынцэса? Зусм здурнела?

Я зняла вочы бачыла перад сабою чарнявага хлопца джынсах чорна-чырвонай клятчастай кашул. Ён стая, сунушы рук кшэн, глядзе на мяне давол дабрадушна. Я яго ведала. Гэта бы Лёха Захара з суседняга двара, зусм ужо дарослы дзядзька -- яму было ажно шаснаццаць гадо, суседз звал яго "хулганам", таму што ён куры цыгарэты, ганя на матацыкле без шлема раб ншыя забароненыя рэчы. Але я яго не баялася, бо дзячынак ён не крыдз. Лёха ме брацка Лёню. Лёня бы на год старэйшы за мяне, але выгляда зусм драбязой -- маленьк кволы, я з м не сябравала. Свайго дарослага брата-хулгана Лёня люб цягася за м пасюль. Ён цяпер бы тут -- бега па лужынах, з-пад ягоных гумовых боцка ляцел пырск.

-- Выбачайце. Я незнарок, -- прагаварыла я.

-- Ты што, згублася? -- спыта Лёха.

Я пакруцла галавой.

-- Не. Я маму чакаю. Яна там, у краме.

-- А, ну малайчынка, -- безуважлва сказа Лёха. -- Чакай сваю мамку. глядз не губляйся, прынцэса.

-- Дзякуй. Не буду, -- сказала я сур'ёзна.

-- Лёнь, пайшл! -- паклка Лёха рушы да крамы.

Маленьк Лёня пабег бы услед за братам, але каля дзвярэй ён раптам спынся таропся на мяне.

-- Рррыыы-рл-рл! Шшша-кххх! -- выразна прамов Лёня. Потым засмяяся паказа мне язык.

-- Ну дурань, -- адказала я ганарлва павярнулася да яго спнай. -- Вось яшчэ...

Тады я яшчэ не ведала, што апошн раз бачу Лёху жывым, а з Бледным Вусенем мне давядзецца сутыкнуцца яшчэ шматкроць.

7. Забароненая зона

Кал стаяць на Чортавым мосце спнаю да "барака" лесапльн, то на правым беразе Овельк нз па цячэнн можна разгледзець рэштк сядзбы Кунцэвча. Ад яе былога хараства засталося няшмат. У мясцовым краязначым музе заховаецца некальк чорна-белых фотаздымка з выявам сядзбы, якой яна была да разбурэння -- прыгожы каменны будынак з калонам пасярод малянчага лужка, на якм стаяць антычныя стату, цвтуць экзатычныя кветк шпацыруюць палны-альбносы. У музе маецца таксама гравюра атарства, меркавана, Напалеона Орды з выявай белведэра - пакруглай пляцок на абрывстым беразе Овельк, з балюстрадай мармуровым лавачкам. Казал, што пры сядзбе меся таксама дэндрарый з рэдкм пародам дрэ, ружонк лебядзная сажалка. Нчога гэтага жо не снуе. Ад сядзбы застался адно парадныя сходы, моцна вышчарбленыя рослыя зямлю, дзве паразбураныя калоны, якя тырчаць паабапал схода, нбы абламаныя клы. Сцены дано ператварылся горы друзу, як жо амаль понасцю расцягал тутэйшыя на ласныя патрэбы, а парк з дэндрарыем здзчэ, зарос хмызняком зрабся, па сутнасц, звычайным лесам, куды местачкоцы цягаюцца па грыбы. На камлях струхлелых экзатычных дрэ надзвычай добра растуць апёнк... Глядзець тут асаблва няма на што. Для мясцовых хлапчуко цкавасць уялял хба што сутарэнн - часткова ацалелыя падвальныя памяшканн сядзбы, але х засыпал зямлёй пасля таго, як тут загну шаснаццацгадовы Лёха Захара.

Да пачатку Вялкай Айчыннай вайны сядзбе Кунцэвча месцлся архвы НКУС, а сутарэннях, паводле чутак, расстрэльвал Ворага Народа. Напярэдадн прыходу акупацыйных войск частку архва вывезл, а астатняе спалл -- тады сядзбе надарыся пажар, адзн з флгеля понасцю выгарэ. У часы акупацы будынках сядзбы размяшчалася вязнца, у якой трымал Ворага Рэйха, а таксама ваенны склад. Падчас наступлення Чырвонай Арм, кал акупанты спешна адыходзл, сядзбу замнравал зарвал, ператварышы яе руны. Але тое-сёе сётк засталося. Сутарэнн зямля на месцы былой сядзбы был проста нашпгаваны снарадам баявым патронам.

Кал я была малая, сядзба здзчэлы парк был для мяне забароненай зонай. Малеча сюды не дапускалася, дзячынк пагато. Руны был ладанням дарослых хлопца. 'Хулгана', як звал х местачкоцы. Часам, дучы з мамай цераз мост, я бачыла, як яны снодаюцца сярод абваленых сцен руплва вышукваюць штосьц зямл пад друзам. Пасля глыбн здзчэлага парку чулася стралянна, як на палгоне, а потым грыбнк-палянчыя за апёнкам натраплял на згаслыя вогншчы, вакол якх был раскданы счарнелыя, пакарабачаныя гльзы. Усе ведал, што гэта значыць. Местачковыя хлопцы збрал патроны на рунах кдал х у вогншча, альбо адносл на чыгунку клал на рэйк перад цягнком, як наблжася, альбо проста лупл па х каменем, пакуль не атрымлвася стрэл. Патроны тыя ржавел зямл жо не адно дзесяцгоддзе, але сё яшчэ был стро бабахал годна. Дарослыя глядзел на гэта скрозь пальцы. Гэта бы адмысловы тутэйшы экстрым, якм забалялася не адно пакаленне местачковых падлетка, кожны раз неяк 'праносла' абыходзлся без ахвяр.