Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

Таксама гэта было адзнае месца Овельску, дзе рабл мой улюбёны малочны кактэйль -- крута збты, з кавалачкам лёду, якя храбусцяць на зубах, пеннай верхавнкай, аздобленай калцам цынамону. Кал мелся лшня грошы, я заходзла сюды пасля рока, бо дзеля малочнага кактэйлю я гатова была стрываць 'сняко', тэлевзар, хмурную фзяномю буфетчыцы, якая, мяркуючы па выразу твару, люта ненавдзела сваю працу, гэту кавярню, яе наведнка, мяне асабста сё чалавецтва агуле. Аднак кактэйл яна мяшала дзвосныя, трэба аддаць ёй належнае.

Я сядзела за пластыкавым столкам ля акна, паклашы перад сабой пажоклы нумар 'Овельскай прады', нетаропка, з асалодай цягнула цераз саломнку кактэйль. У кавярн з наведнка был тольк мы з Цмкам, ды яшчэ кампаня з трох 'сняко', бяскрыдных на выгляд, якя акупавал адзн са столка ля ваходу. Я сё яшчэ была пад уражаннем ад няданяй размовы з гсторыкам.

-- Не, ты яляеш? Ён ведае пра расчлянёнку! - гаварыла я. -- мяркуе, што гэта можа быць прадай. Разумееш, што гэта значыць?

-- Ага. Дарма я на гарышча лаз.

Цмка сядзе побач слуха мяне трох безуважлва, скравашы позрк на экран тэлевзара над барнай стойкай. Па тэлевзары шла перадача са смешным вдэасюжэтам, заснятым на мабльны ц камеру. Зараз паказвал сюжэт пра пьянага кроцу. Легкавушка, вырабляючы крывыя згзаг, язджала натоп, людз валлся ва се бак, як кегл, х ляманты заглуша закадравы рогат захопленае плявузганне каментатара. Буфетчыца, якая глядзела тэлевзар, абапёршыся на стойку, таксама пачала цхенька смяяцца.

-- А памятаеш, ён расказва пра лесапльню? Ну, дзе пан Кунцэвч нбыта займася чорнай магяй? Тут быццам сё састыковаецца. Глядз -- пан Кунцэвч забвае жонку, потым расчляняе труп на лесапльн, выкдвае рэштк рэчку, а см гаворыць, што яна цякла з каханкам. Лагчна, не? А кал зяць ды далучыць сюды чорную магю, то атрымлваецца... Атрымлваецца, што тут была не проста бытавая расчлянёнка, а ахвяраванне Д'яблу! Самае сапраднае! То бок, не забойства з рэнасц, а рытуальнае забойства. Магчыма, з мэтаю абудзць нейкя снасц, якя спал сутарэннях глыбока пад рэчышчам Овельк... пад Чортавым мостам! Як табе такая верся?

-- Ведаеш, штосьц гэтым ёсць. Прышпльна, -- сказа Цмка, не адрываючы вачэй ад тэлеэкрана.

Цяпер па тэлевзары паказвал сюжэт пра ката пажарнка. Пажарнк хвацка збва ката з вяршын бярозы, накравашы на яго струмень вады з брандспойнта, няшчасная жывёлнка ляцела з вышын пяц паверха галавой унз, б'ючыся хрыбтом аб галны, а за кадрам зно рагатал.

-- Цмка, ты мяне чуеш увогуле?! -- выклкнула я з прыкрасцю.

Ён перавё позрк на мяне смхнуся.

-- Ды чую. Заб, расчлян. А нам што з таго? м ужо не дапаможаш.

-- Не, ну чаму ж, -- я схллася над шклянкай гучна, са свстам уцягнула цераз саломнку апошня кропл кактэйля. - Можна зняць праклён з Чортава моста. Трэба абшукаць рэчышча Овельк, кал мёртвая пан Ядвся сапрады там, то пахаваць яе па-чалавечы. тады ся гэта чарташчына скончыцца. Ну, ты чу пра дамы з прывдам? Там адбылося забойства, ахвяра ляжыць, замураваная сцяну, альбо залтая бетон, а доме адбываюцца жудасныя рэчы, таму што ахвяра засталася без пахавання, душа яе не можа супакоцца. У гэтым сэнсе весь наш Овельск -- так дом з прывдам, таму... Бадай ты прапа!..

Апошнюю фразу я вымавла напаголасу, раптам адчушы вострае жаданне залезц пад стол забарыкадавацца крэслам. Дзверы расхнулся, кавярню валлся Жыхар з Лёнем. Абодва. Я кнула позрк за акно. Так ёсць. Ля ваходу стаяла барвовая Пачварынка. Я нават не чула, як яны пад'ехал. Увогуле, не пачуць Пачварынку было давол цяжка, аднак тэлевзар у кавярн ро грамчэй. Безуважна зрнушы на "сняко", якя цха смактал чарнла з пластыкавых кубка, яны адразу ж накравался да барнай стойк.

-- Здрасце, Вольга Маркана, -- сказа развязна Жыхар.

Буфетчыца падхаплася.

-- Арцём, нават не прас! Я не прадам табе пва! -- заверашчала яна.

Той з нявнным выглядам залыпа вачам.

-- А я што, я хба нешта гавару? Рэдбул дайце. Дзве.

-- Ат, Арцёмка, кал цябе жо армю забяруць? -- буфетчыца пакруцла галавой рушыла да лядон, якой стаял бутэльк бляшанк з напоям.

-- Тая, слухай... -- пача бы Цмка.

-- Цшэй!... -- сыкнула я.

Але было позна.

Абодва яны рэзка развярнулся перылся проста на нас.

-- Оба-на, -- сказа Жыхар, расплышыся ва смешцы.

-- Ну сё, гамон, -- выдыхнула я.

Жыхар падхап са стойк бляшанк з энергетыкам, якя буфетчыца прынесла з лядон, рачыста патрос м паветры.

-- Тая! Вып'еш з Захарам? Давай! Я прасталяюся!

Удвах яны накравался да нашага столка.

-- Арцём, што вы там уздумал? - спытала з падазронам буфетчыца.

Жыхар азрнуся, адорваючы яе зхатлвай усмешкай.

-- Ды мы нчога, Вольга Маркана. Гэта нашы сябры. Прада, Тая?

Я мачала. Буфетчыца паназрала за нам яшчэ з хвлнку, потым махнула рукой павярнулася да тэлеэкрана.

Лёня падцягну да стала крэсла се тварам да нас, трымаючы рук кшэнях. Жыхар бразну на стол бляшанк заскака накол, блазнуючы, нбы дрэсраваная малпа. Напэна, з боку гэта сапрады выглядала, як сустрэча закадычных сябруко. Я адчула, што мяне пачынае трэсц. Цмка спакойна пакла далонь на маю руку, сказашы позркам: 'Не бойся...'.