Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

-- Так, што тут у нас, -- дзелавта сказа Жыхар, зрнушы на нумар 'Овельскай прады', як ляжа перада мной. - А, бблятэка.

Схапшы газецну, ён скамячы яе шпурну мне твар.

-- Не падкажаце, як прайсц...на порнасеанс! - ён загыгыка, задаволены свам дасцпным жартам.

Лёня мочк назра за яго крылянням, твар яго заставася абыякавым.

-- Тай, ты сумачку сваю дога з рэчк вылолвала? - пацкався Жыхар. - Як там вадзчка? Не змерзла? Дай пагрэю.

Ён навался мне на плячо, абдашы мяне дакм пахам кслага пва тытуню.

-- Лягчэй давай, -- прамов Цмка, зяшы Жыхара за запясце, скну яго руку з майго пляча.

-- Чаго? -Жыхар утаропся на Цмку, нбыта заважышы яго тольк цяпер. Яго шырокая фзяномя пачала налвацца чырванню. - Ах ты...

-- Чакай, Жыхар, -- перапын яго Лёня.

Ён пльна паглядзе на Цмку прамов нягучна:

-- Ты, гэта. Давай так. Уста з рэчам на выхад. мы цябе не чапаем. Уразуме?

Гавары Лёня засёды цха, голас у яго бы нейк бясколерны, без усякх эмоцый. Казал, што калсьц ён увогуле не мог вымавць ан слова, ды адна бабка з вёск яго адратавала. Ой, дарма!..

-- Гэта з якой раптам радасц? - спакойна спыта Цмка.

-- Ты што, не зразуме? - рану Жыхар. -- Вал адгэтуль!

-- Цха, я сказа, -- кну Лёня, Жыхар адразу ж сумеся адступ.

Лёня выцягну руку з кшэн, я сцепанулася, убачышы яго руцэ штосьц накштат заточк. Звычайны хрургчны скальпель з тронкам, абматаным дзеля зручнасц сняй заляцыйнай стужкай. Падступная зброя - яе лёгка схаваць у далон, а кароткм лязом можна пакроць чалавеку твар на лахманы, альбо перарэзаць глотку.

-- А я цябе ведаю, -- прагавары Лёня, разглядаючы заточку. -- Ты Неруш Цмфей, з Шачэнк. З мамачкай жывеш. Нумар дома не памятаю. Але знойдзем.

Цмка пацсну плячыма.

-- што? Я таксама цябе ведаю. Ты што сказаць-то хаце, Захар?

-- Дзе ты жывеш, я курсе, -- патары Лёня. - кал мамачка твая са змены вяртаецца, я таксама курсе. Ля дзвярэй яе сустрэну. куртку тваю, усю скрываленую, ёй пакажу. Вось здзвцца.

Жыхар хмыкну.

-- Лёня, аблажаешся, - сказа спакойна Цмка. -- Гэта часам не ты сарцры школьным вешася? Тады яшчэ машына з дурк прыязджала. Потым з таго ржала ся школа, бо Захар нават павесцца толкам не можа. Сцзорыкам яшчэ палохае, блн. Чыкацла недароблены.

Тут варта было б напсаць 'запанавала моглкавая цшыня', але цшын не атрымалася, бо над стойкай ро тэлевзар. Там пачалася рэкламная паза, мужык у пнжаку прапанова унверсальную нарэзку са зменным лёзам - патэлефануй зараз атрымай знжку!

-- Ты што сказа? - спыта Лёня. Ён ускну руку прыцсну скальпель да Цмкавай шчак. - А хочаш, я табе зараз вока выражу? Хочаш?

-- Прыбяры нож, прыдурак, -- сказа Цмка . - У вар'ятню захаце?

-- Гэй, вы што там робце? - крыкнула буфетчыца.

Западозрышы нядобрае, яна прыцшыла гучнасць тэлевзара перахллася цераз стойку.

-- Захар, давай не тут, -- прагугняв Жыхар.

Лёня трыма лязо ла Цмкавага твару, рука яго дрыжэла. Ён выгляда па-ранейшаму абыякавым, але аблчча яго збялела, я адчувала, што ён ледзьве стрымлваецца, каб не садзць скальпель Цмку вока.

-- Так, Арцём! Я званю млцыю! - абвясцла буфетчыца.

-- Ладна, -- прагавары Лёня.

Ён схава заточку кшэнь падняся на ног. раптам, з размаху, засадз кулаком Цмку нос.

-- Жыв пакуль што, -- сказа Лёня.-- Кал сустрэну без сведак, я цябе кончу. Жыхар, пайшл!

Ён накравася да выхаду, а Жыхар таропка, на пасагнутых, паклыпа следам.

Потым Цмка сядзе на прыступках кавярн, яго з носа ллася кро, а я завхалася побач, падаючы яму насок папяровыя сурвэтк.

-- дано яны цябе дастаюць? - пацкався Цмка, зацскаючы нос сурвэткай.

-- Дано, -- прызналася я. - Абрыдла жо.

-- ты мачала. Тая, чаму ты мачала? Я б з м пагутары.

-- як бы ты з м пагутары? Як?! - крыкнула я з прыкрасцю. - Ты х бачы, яны ж на галаву шыбанутыя, абодва. Яны ж сло не разумеюць.

Цмка цягну носам паветра закну галаву, каб спынць кро.

-- Значыць, трэба размаляць так, каб нават яны зразумел.

-- Цмка, я цябе прашу, -- сказала я мольна. - Я неяк сама разбяруся. Не звязвайся з м! Абяцаеш?

-- Ну добра, добра. Абяцаю. Не хвалюйся, -- адказа Цмка.

Крывацёк незабаве суняся, але Цмкава куртка швэдар был пазалваныя крывёй, такм выглядзе ён не хаце вяртацца дадому, каб не перапалохаць цёцю Тоню. Тады я павяла яго да сабе 'блок'. Ён чака на кухн, пакуль я адшаровала ваннай яго скрываленую вопратку. Потым мне захацелася пачаставаць яго кавай. Франц-Адамыч надоечы пёр маме падарунак - кольк паковак араматызаванага кававага зерня з водарам ванл, цынамону шакаладу. Але спачатку зерне трэба было змалоць, я, паразважашы, прыгадала, што дзесьц на шафе мусць быць кававы млынок, якм не карыстался, напэна, ужо гадо дзесяць.