Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

Лёня кну школу год таму, за гэты час зрабся зусм адмарожаным. Хаця не горшым, зрэшты, чым Жыхар, як бы найрэдкм быдлам, дзея, што галаву роцца, цешыся понай непакаранасцю, таму што яго татачка значальва Овельск РАУС. Гэтыя двое весь час абвался разам, а я бегала ад х, як нсургент ад жандара, мкнучыся не сутыкацца з м н горадзе, н дварах, н гаражах. Аднак гарадок наш бы маленьк, натрапць на Лёню ц Жыхара, ц на х абодвух можна было дзе загодна. Грошы яны з мяне, як з малалетак, не трэсл, але кожны раз страчал мяне такм эптэтам, што вял вушы, асаблва Жыхар старася, яго 'курва' 'шлёндра' было яшчэ самым бяскрыдным. Яны рагатал, а я пачувалася такой уквэцанай, што хацелася памыцца. А аднойчы, кал я мела глупства вяртацца дамо цераз гаражы, яны схапл мяне за рук пацягнул свой ангарчык. Я тады выдралася, пакнушы гаражы сваю школьную сумку, ды рванула дадому. Добра хоць, што ключы ад кватэры я трымала кшэн, а не сумцы. Ужо дома я бачыла, што мяне се рук сняках, а куртка разадрана. Мяне дога яшчэ трэсла калацла, а таксама я ламала галаву, як патлумачыць маме страту сумк, у якой, апароч падручнка, бы яшчэ мабльны тэлефон, кашэль з грашыма пашпарт, як я тольк-тольк атрымала. Прада, на друг дзень я знайшла сумку пад Чортавым мостам, яна валялася на гразкм беразе Овельк напалову вадзе. Дзна, але з сумк нчога не прапала, нават грошы, хоць размоклыя, был на месцы, а вось маблка здохла, насёрбашыся вады, яе прыйшлося выкнуць. Потым я сказала маме, што пусцла яе рэчку. Пасля таго здарэння гаражы я больш не совалася тольк малла Бога, каб пра тыя звадк не даведася Цмка. Што будзе, кал ён заесца з Лёнем Жыхарам, я не жадала нават думаць.

Скурчышыся за кёскам, я глядзела, як Лёня, схлшыся над стырном, безвынкова спрабуе уключыць запальванне. Матацыклетка, старажытная, як дыназар, была з норавам нярэдка выкдвала конка, глухла, губляла дэтал адмалялася заводзцца. Мне прыгадалася, як Лёха, Лёне брат, загнулы шмат гадо таму, калсьц таксама ваява з гэтай ламачынай, часам лаючы яе апошнм словам, хаця пытання аб купл новага матацыкла нават не паставала, бо Пачварынку сваю Лёха люб, як наравстага канька. Цяпер Пачварынка перайшла спадчыну да Лён. Пасталешы, Лёня ста вельм падобным на свайго нябожчыка брата, ён нават апранася гэтак жа -- у джынсы клятчастыя кашул. Аднак Лёха бы добрым, я нкол не адчувала ад яго пагрозы. Лёня ж бы вылюдкам, якому я шчыра жадала адправцца на той свет услед за брацкам, таемна спадзеючыся, што кал-небудзь Пачварынка выбрыкне на понай хуткасц, Лёня плуецца мазганёй асфальт, тады я здыхну з палёгкай. Падобнага лёсу я зычыла Жыхару, хаця яго я баялася не так, як Лёню. Жыхар бы тым яшчэ паганцам, але нейк нутраны тормаз у яго сётк меся, ён засёды адчува, кал трэба спынцца. Лёня бы без тармазо, спынць яго можна было хба што мотаплой.

Мнула хвлн дзесяць, кал Пачварынка, нарэшце, змласцвлася. Ранушы: "Ггггг-ааххх!", яна пачала трэсцся вывяргаць клубы дыму, як цмок, а затым павольна, нбы нехаця, паехала. Вельм своечасова, бо я жо стала нервавацца разважаць, як бы мне незаметку ад Лён звалць з плошчы, бо сядзець тут да прыцемка мне не смхалася. Дачакашыся, пакуль матацыклетка знкне за рагом вулцы, я выйшла са свайго сховшча.

-- Пачварынка. Кал ж ты жо здохнеш? -- прамовла я з пачуццём рушыла да паштамта -- забраць свой ганарар.

_________

* Кнзе, кнжыцы (польск., трасянка)

12. Склад злачынства

Першая чвэрць наблжалася да завяршэння, амаль па сх прадметах адзнак мяне выходзл няважныя -- горшыя нават, чым звычайна. Падчас класнай гадзны Барбара Казмрана, падагульняючы вынк чвэрц, прайшлася па мне, сказашы, што за апош час я моцна 'з'ехала', гэта асаблва крыдна, улчваючы, што я зусм не дурная ц няздольная, а проста лайдачу. Я сядзела, апусцшы вочы долу, не пярэчыла, бо гэта было прадай. Але, прынамс, па некалькх прадметах мяне выходзла 'выдатна' чвэрц. Па абедзьвюх лтаратурах - рускай беларускай, бо се праграмныя творы я прачытвала запоем ад корк да корк, а таксама па гсторы, бо я была захапленн ад нашага Альгерда Алегавча старалася дзеля яго. Па-першае, я была дзячна яму за публкацыю майго сачынення. Па-другое, ён неяк абмовся, што пша кнгу пра Овельскую данну, пасля гэтага я пачала глядзець на яго амаль як на жыхара неба. Я сама спадзявалася кал-неудзь напсаць раман, ц хаця б аповесць, а Альгерд Алегавч бы ужо спрактыкаваным псьменнкам, ён пса нарысы, якя друкавал газетах, ме кнжку, няхай сабе няскончаную.

Даведашыся, што ён збрае гстарычныя матэрыялы для сваёй кнг, я загарэлася дэяй зрабць свой унёсак таксама. Было, канечне, малаверагодна, што мне пашчасцць натрапць на як-небудзь ункальны дакумент, як б яго зацкав, але чым чорт не жартуе?

У мяне дома някх гстарычных матэрыяла не было быць не магло, у чым я лшн раз упэнлася, ператрэсшы шафы шуфляды з паперам. Тады я звярнулася да Цмк. Паразважашы, той злаз на гарышча, пакорпашыся валзцы са старым газетам часопсам, прыцягну мне некальк нумаро 'Овельскай прады' за сямдзесятыя васмдзесятыя гады.