Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

-- Дзядзя Валерый адда, - сказа Цмка пасля кароткай пазы. -- Дано яшчэ.

-- А, во яно як... -- прамов Толк.

Ён прыгада, што гаражы Валерыя знайшл цэлы арсенал збро, пасля таго, як ён застрэлся, папярэдне расстраляшы ва пор аднаго пыра са сталцы.

-- Мы з м на кар'еры ездзл, -- сказа Цмка трох адрывста. -- Ну там, за шашай. Там было стрэльбшча. Наша, асабстае. Палл па бляшанках. Ён мяне вучы, як з левай рук страляць. Я цаля некальк разо.

-- Бач ты, снайпер хрэна. мача жа... -- прагавары Толк.

-- Цмка, слухай, -- сказа ён, памачашы, -- Я тут падума... Разам пойдзем. Халера з м, з Жыхарам. Разбяромся неяк.

Цмка кну.

-- Добра.

Тут абодва яны змокл, бо м падалося, што звонку пад вокнам штосьц зашастала. Потым цхенька храбуснула сухая галнка. Нехта асцярожна крася здож сцяны.

-- Ты чу? -- шапну Цмка.

-- Ага. Чакай, зараз гляну, -- таксама шэптам адказа Толк.

Ён таропка адсуну маснцу слзгану у праём. Цмка, чартыхнушыся, схава ствол пасунуся следам, цягнучы за сабой заплечнк.

Праз мгненне звонку пачулася валтузня выкрык Толка:

-- Стой! Стаяць, падла! А, папася, "крыса"!

Толк стая каля ганка, трымаючы за канер разгубленага Стаска.

-- Стась? Ты што, падслухва? -- спыта Цмка, пльна гледзячы яму вочы.

Той сумеся, але вачэй не адвё.

-- Я не падслухва, -- сказа ён цха.

-- Ага, мма праходз. Цм, ён па ходу сю дарогу за нам шпён. У, гадзёныш! -- Толк замахнуся на Стася. -- Слухай, ён жа зараз пойдзе настучыць. пра ствол, наогул.

-- Ды не збраюся я нкуды стучаць. Адвал! -- Стась тузануся, спрабуючы выдрацца з Толкавых рук. -- У мяне справа да вас ёсць.

-- Якая яшчэ справа? - спыта Цмка.

-- Такая...Талян, пусц!.. Хлопцы, можна мне з вам?

-- У сэнсе? -- спыта Толк.

-- З Захарам разбрацца. На разборку.

Змошчык пераглянулся.

-- Толк, пусц яго, -- папрас Цмка.

Той неахвотна адпусц, Стась адразу ж адышо у бок, папраляючы канер.

-- А што табе да Захара? -- пацкався Цмка.

-- Ён мне грошы внен. Многа. гэту...маральную шкоду, -- прамов Стась, голас яго памацне.

Цмка важлва паглядзе на Стася раптам спыта са шчырым спачуваннем:

-- Што, цябе Захар даста?

Стась кну.

-- Даста. Прыдурак кончаны. Надакучыла мне ад яго бегаць, разумееш?

-- Та-а-ак, -- працягну Толк. - Ну давай, расказвай.

14. Зомб зомб зомб

Жыхар сядзе на перакуленай дралянай скрын з пластыкавай лтрокай 'Крынцы' руцэ павольна смакта пва з гарла, занепакоена гледзячы на Захара. Той сядзе насупраць, безудзельна перышыся падлогу, зацята мача круц у руках манцроку. На м была кашуля з рукавам скураная куртка, але Жыхар разгледзе палоску пластыру на яго левым запясц, гэта значыла, што Захар зно 'пачырка' сябе лязом. Такое з м здаралася. Ён, бывала, знка на некальк дзён не адказва на званк, а потым на яго руках з'ялялся свежыя парэзы. Увогуле Жыхар лчы, што гэта крута. Аднойчы ён, кал гался, выцягну з брытвеннага станка лязо гледзячы на сябе люстэрка, павольна правё лязом па бцэпсе. Яму трошк запякло, ён зачаравана назра, як парэз мклва барвавее пачынае кроватачыць. Гэта сапрады было ачмурэць як крута. Аднак Жыхар гэтым асаблва не захапляся, бо сваёй шкуры яму было сётк шкада. Што тычыцца Захара, то ён 'чырка' сябе, тольк кал бы не настро. То бок, зусм не настро.

Жыхар нервавася. Яму вядома было, што Захар па жыцц можа знаходзцца тольк двух станах -- 'не настро' 'зусм не настро'. Кал Захар бы проста 'не настро', з м яшчэ можна было паразумецца. Кал ж яго душэны стан даходз да ступен 'зусм', Жыхар пачувася някавата старася не трапляцца лшн раз яму на вочы. Хто ведае, што стрэльне Захару галаву.

Канешне, Жыхар усведамля, што парананн з м Захар проста зломак, пры жаданн Жыхар мог бы размазаць яго лайно адной левай. Мог бы. Але Захара ён баяся. Было м штосьц, штосьц... такое невымонае -- цёмнае, лютае, тагасветна-ледзяное, што паралзовала волю, мярцвла занявольвала. позрк гэты. Жыхар дога шука адпаведны эптэт, нарэшце сцям -- позрк зомб. Менавта так. Вочы нейкя нежывыя, з глыбн зрэнак глядзць хтосьц ншы, нетутэйшы чужы... Зрэшты, Жыхар нарад ц здоле бы сё гэта сфармуляваць. Ён проста веда, што з Захарам лепш не сварыцца.

У гаражы панавала цшыня, тольк злёгку патрэсквала лямпачка над самаробным варштатам, збтым са скрыня фанеры. Захар мача. Жыхар ужо шчыра шкадава, што прыйшо, аднак проста так узяць звалць ён таксама не наважвася. Раптам Захар пакрыдзцца, а яго манцрока...

Ён паднёс да вусна лтроку, зраб дог глыток працягну бутэльку Захару.

-- Сербанеш?

-- Не, -- адказа той, нават не зрнушы на яго.

Жыхар памача. Потым спыта:

-- Захар, слухай, тут учора такое было. Шкада, ты не бачы. Расказаць?

-- Ну.

Жыхар узбадзёрыся.