Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

-- Ну, карацей, так. Я, значыць, учора так прыйшо, гляджу, гараж зачынены, цябе няма, ну думаю, ладна, пайду тады. тут бачу - Наталка. Ну гэта, дэбльная, з трэцяга паверха. Ля гаражо трэцца. У халаце адным. шкарпэтках. А халат расшплены, цыцк бачныя, станка яна не носць, ну ты ведаеш. Я так: 'Здаро, Наталка!'. А яна глядзць, лыбцца. Ну, як засёды. А я так: 'Што ж ты, Наталка, адным споднм, холадна ж. Хочаш, пагрэемся?' Падышо я так, за плечук яе абня, шчыкну. Яна ржэ, спадабалася, значыцца. Я кажу: 'Ну, красуня, чакай, зараз Захар прыйдзе, от тады пагрэемся'.

Жыхар зно прысмактася да лтрок, глыну, абцёрся далонню працягну свой аповед.

-- Значыць, стам мы такя з Наталкай, перамгваемся, тут чую: 'Арцё-о-ом, маць-перамаць!' Гляджу - Валодзька-слесар, ну бацька ейны, цераз пустку бяжыць. Ну думаю, усё, зараз пачнецца. Наталка ж, ну ты ведаеш, увесь час з дому збягае, Валодзька яе потым па завуголл вылолвае. Цяпер зно збегла, Валодзька яе шука, , значыцца, знайшо. А тут я. Ён так да мяне падскочы раве: 'Арцём, маць-перамаць, куды клюшн сунеш?! Ты курсе, што яна непаналетняя? Я ж цябе, падлу, на зону адпралю!'

А я так на яго гляну ды кажу: 'Ты, дзядуля, не енчы, я з малалеткам не сплю, не аматар. А Наталку тваю, па ходу, ужо без мяне адымел. Што, татачка, не веда? Нечаканчык, да?' А ён, значыць, рот разяв, зорыць на мяне, морда чырвоная. А потым так: 'Ах ты, ё-маё, сука такая!' як папрэ на мяне, бць сабрася, значыцца. А я так хлся -- раз з усёй дуры яму тарэц! А потым кажу: ты, дзядзя, на каго наеха, на каго наеха? Ты ведаеш, хто мой бацька? Ён цябе камеры з уркам зачынць, яны з цябе дзячынку зробяць. Ну, ён як пра прэс-хату пачу, адразу ж адвя. Наталку сваю за руку схап ды пайшо. Мацярыся сю дарогу. Эх, шкада, цябе не было!..

Ён цха заржа зно паднёс бутэльку да вусна - раптам папярхнуся, сустрэшыся позркам з Захарам. Вочы яго был белыя ад злосц, твар сказся. Ён кну манцроку Жыхару пад ног прагырка хрыпла:

-- Жыхар, ты заторкнуцца можаш? Трындзш трындзш. Задзяба ужо. без цябе моташна.

Жыхар напружыся павольна пастав лтроку на падлогу.

-- Не, а я што? Я ж нчога...

Жыхар не дамов.

Ля ваходу прыцемках стаял трое. Жыхар усх х веда. Першы - Стаск - фраерок, якога ён некальк разо разводз на бабк, друг - Цмка Неруш, якому яны нядана дал нос у тутэйшай забягалацы, трэц - Толк, малалетка з 'барака', чый бацька працава на лесапльн бы кончаным лузерам. хн выгляд Жыхару не спадабася. Толк сцска у руцэ штосьц накшталт бейсбольнай бты. Зрэшты, Жыхар адразу зразуме, што гэта не бта, а ножка ад савецкага столка пад тэлевзар. Дома Жыхара бы гэтк жа, ён сам да яго прыглядася. Ножк столка сапрады был мравыя -- з цэльнага дрэва, гладкя, шырокя зверху, звужаныя нзе, такую рэч вельм зручна трымаць у далон. У Стаска руцэ бы газавы ключ, ён зня акуляры, быццам падрыхтавашыся да калатнечы. Цмка трыма левую руку кшэн куртк, што Жыхару таксама не спадабалася.

-- Здрасце, -- прагавары Толк, трах яны накравался гараж.

Жыхар спачатку асалапе ад такога нахабства, потым падхапся з пагрозлвым выглядам рушы м насустрач.

-- Так, што яшчэ за схадняк фраеро? А ну...

Жыхар фразу не скончы, таму што Толк узмахну "бтай" з усёй слы трэсну яму па галёнцы. Жыхар войкну ммавол схапся за выцятае месца. Ён пачу, як Толк крычыць: "Стаск, сволач, што сташ? Давай!" Жыхар адчу, як па хрыбце яму засвяцл чымсьц цяжкм. Потым на яго з усх бако пасыпался дары. Яго бл па нагах, пад дых, такл у плечы.

-- Тваю маць!.. -- вылаяся Жыхар.

Ён няклюдна варочася, нбы мядзведзь, якога аблажыл ганчак. Справа набывала небяспечны абарот. Самым непамысным было тое, што бл яго двое мазгляко, якх пры ншых абставнах ён парва бы на анучы...

Адзн з удара прыйшося Жыхару па калене. З вачэй яго сыпанул скры, ён амаль выразна пачу, як храбуснула костка. Заенчышы, ён павался на падлогу. Ад рэзкага болю яго пачало нудзць, перад вачам паплыл зелянявыя плямы, у вушах шумела гуло. Потым хтосьц з слай засадз чаравком яму сквцу, сё знкла.

Кал Жыхар апрытомне, у гаражы было вельм цха, тольк трашчала лямпачка пад столлю. Дзверы был шчыльна зачынены, ля дзвярэй, як вартавыя, стаял Стаск з Толкам. Захар сядзе на перакуленай скрын, неяк ненатуральна выпрасташыся трымаючы рук на каленях. Ён неадрына глядзе на Цмку, як стая насупраць, сцскаючы штосьц выцягнутай руцэ. Прыгледзешыся, Жыхар убачы, што гэта ствол. Валына. Пушка. Дула глядзела Захару проста твар.

Жыхар усведамля, што ён мусць неадкладна мяшацца. Ён паспрабава бы варухнуцца, але калена адразу ж праця востры боль. Жыхар узвы, перад яго вачам зно заскакал зелянявыя плямы.

-- Халера, ён мне нагу злама...здаецца... -- здушана прахрыпе Жыхар.

-- Нчога, не здохнеш! - сказа Толк, падкдваючы на далон 'бту'.

Стась стая побач, сцскаючы руцэ газавы ключ, выраз твару яго бы двухсэнсоны.