Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

-- Карацей так, Захар, -- спакойна прамов Цмка, трымаючы яго на прыцэле. -- Гутару з табой апошн раз. Потым размаляць ужо не буду. Таму давай, уразумявай. Хочаш жыць - сядз на сваёй тэрыторы, на маю не суйся. Таса мая. Даведаюся, што ты да яе лезеш - выб'ю мазг. Нацкуеш на яе Жыхара -- выб'ю мазг вам абодвум. Будзеш яшчэ дакопвацца да мяне, ц да кагосьц з х (ён кну у бок Стася Толка)...ну ты ведаеш. Выб'ю мазг. Спачатку табе, потым Жыхару. Ты сё зразуме?

Захар мача.

Цмка зраб крок наперад прыцсну ствол да Захарава лба, акурат памж вачэй.

-- Зразуме ц не?

Захар не зварухнуся.

-- Лухта. Ты не станеш, -- сказа ён нягучна.

Цмка хмыльнуся.

-- Не, Захарчык, мне гэта як два балты пераслаць. Я ж псх, забыся? Талян пацвердзць.

-- Ён мяне ледзь не замачы. Я потым месяц у рэанмацы праваляся, -- прагавары Толк не без гордасц. - Яго нспектарка ад сантара адмазала.

-- Дык што, Захарчык? Так ц не? - спыта Цмка.

Усе напружана мачал. Цмка чака, трымаючы палец на спуску. Жыхар зразуме, што засцерагальнк у валыны зняты.

-- Захар, ды скажы ты яму! - не вытрыма ён. -- Ну яго на фг! Бачыш, ён жа адмарожаны зусм!

-- Так ц не? - патары Цмка.

Захар пракатну слну. Потым прагавары невыразна:

-- Пайшо к чорту.

Цмка схл галаву, быццам прыслухваючыся.

-- Што? Я недачу. Патары.

-- Зразуме! Ён сказа - зразуме! - крыкну Жыхар. -- Так, ён сказа!

Захар рэзка павярнуся да Жыхара працадз напаголасу:

-- Сволач...

Цмка апусц валыну.

-- Ну малайца, Захарчык. Добра. Жыв. больш мне на дарозе не трапляйся. Убачу - рою. А гэта табе авансам.

ён раптам ускну руку нацсну на спуск. Грымну стрэл. Куля прайшла некалькх сантыметрах ад галавы Захара -- у яго нават варухнулся валасы -- з вскам урэзалася падлогу. Потым зно стала вельм цха, так цха, што здавалася, нбы паветра звнць. Жыхару падалося, што яго змакрэл штаны. Захар па-ранейшаму сядзе на перакуленай скрын, трох прыгорбшыся павярнушыся тварам да Цмк. Выразу яго аблчча Жыхар не бачы.

Цмка хвацка, па-кабойску, суну ствол за рамень махну рукой Стасю Толку:

-- Хадзем!

Таропка, адзн за адным, яны выслзнул з гаража. Праз мгненне дзверы зно адчынлся, гараж зазрну Толк.

-- Захар, ледзь не забыся, -- сказа Толк. -- Кал каму стуканёце пра ствол, мы см раскажам, што вы з Жыхарам гамасек.

-- Што-о-о-о?! -- заро Жыхар, але Толк, бразнушы дзвярыма, ужо джга цераз пустку.

Побач бег Стась. Абодва яны шалёна рагатал. Адбегшы на бяспечную адлегласць, Стась павярнуся тварам да гаражо паказа м сярэдн палец.

-- На! Аглоблю рот! Вы*лядак!

-- Ншто сабе! - ржа Толк. - Ну ты даеш, батан!

Праз некаторы час яны трох сядзел на лодачнай станцы. Стась Толк дабрался туды першым, а Цмку давялося пачакаць, бо хутка бегаць ён не мог. Так было дамолена з самага пачатку - з гаражо адразу ж бегчы, Цмку не чакаць, бо яго сётк ствол, ён неяк разбярэцца. Было жо зусм цёмна, Толк уключы свой кшэнны лхтарык. Яны з Цмкам курыл. Стась, хоць не хваля такога, таксама пару разо зацягнуся 'за кампаню'. Настрой ва сх бы святочны.

-- А файна я прыдума, -- ксну ад смеху Толк. - Цяпер стоадсоткава не настучаць!

-- Талян, гэта бы кантрольны галаву, -- рагата Цмка. - А што за лухту ты вёрз пра рэанмацыю?

-- Але ж эфектна атрымалася, не? - задаволена гавары Толк.

-- Вы вочы яго бачыл? - спыта раптам Стась.

Толк кну.

-- Угу. Зомб. Зомб-зомб-зомб.

-- А чалавек чалавеку вок,* -- падагульн Цмка.

***

Пра гэтае здарэнне я дог час нчога не ведала, Цмка мне не гавары. Я заважыла тольк, што Захар з Жыхарам раптам перастал да мяне чапцца. Як адрэзала. Прада, ненадога. Гсторыя гэта была яшчэ далёкая ад завяршэння. То бы тольк пачатак.

--------------

* Вядомая прымака: 'Чалавек чалавеку вок, а зомб зомб зомб'.

15. Абуджэнне

Восень ляцела карагодзе лстапада паветраных павуцнак. Дн раблся сё карацейшыя, пал спусцел, лясы накол стаял празрыстыя, як мярэжа -- прырода мрала, зямля рыхтавалася да змовага сну. Для мяне гэта восень стала перыядам адналення дзных трансфармацый. Яшчэ не сведамляючы сёй глыбн незваротнасц гэтых перамен, я адчувала тольк, як штосьц прачынаецца ва мне -- цёмнае, нетаймаванае. Яно распускалася, павольна раскрываючы пялёск, нбы драпежная кветка, разгортвала крылы, скамечаныя ад догага сну -- яшчэ падрымоце, але жо гатовае да абуджэння. Мае мро зраблся зыбкм яркм, як малюнк калейдаскопе, я засынала з пачуццём падзення бездань прачыналася глухя гадзны перад свтаннем, абуджаная ласным смехам -- альбо плачам. Пачуцц мае абвастрылся, успрыманне рэчаснасц часам скажалася буянай фантазяй. У кронах дрэ паставал аблччы, у малюнку трэшчын на сценах мролся абрысы фантастычных раслн дзных жывёл, як на взантыйскх арнаментах, у купах пажоклай травы мне бачылся тонкя залатыя змейк з лалавым смарагдавым вачам, а пашумах ветру чулся то спевы шэпт, то шыпенне цх, пагрозлвы рокат. "Р-р-р--шшша-а-аххх!..."