Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

-- Разумееш, я трох цямлю Традыцы. Дык вось, у гэтай легендзе апсваецца абрад нцыяцы. Самы сапрадны! Ну хто бы Авяльян да сустрэчы з Цмокам? Нхто, рыбачок маргнальны, жы сабе, шчупако ганя. А потым ён прыйшо у логава Цмока, накш кажучы, у ншасвет, на тэрыторыю, якая прыналежыць Пачварам. Ён уступае бтву з Цмокам перамагае, пасля гэтага адбываецца яго перавасабленне. Ён ужо не маргнал, ён вон, герой-змеяборац. перамогшы Пачвару, ён адразу ж атрымлвае профт -- бярэцца шлюбам з прыгажуняй, якая была калсьц паланянкай у пячоры Цмока...

-- Не змагася ён з Цмокам, -- сказа Цмка.

-- Што? -- спытала я, трох асалапешы.

Цмка пачуха патылцу.

-- Ну, я там не сё памятаю... Але па-мойму, бтвы не было, Цмок дрых сабе дрых, а ён яго сне замачы, трызубам закало. Не па-геройску зусм.

Я тольк рукой махнула.

-- Ай, Цмка, вечна ты сё зганьбш! А такая прыгожая легенда...

-- Ты прыгожая, -- сказа ён раптам.

Мы стаял на мосце бурштынавым святле лхтаро, унзе шумела вада, а вышынях мж зора гуля неспакойны восеньск вецер, несучы з сабою водгулле дзвосных, манатонных спева. Я зрабла крок яму насустрач, пацягнулася да яго. Ягоная далонь легла на маё запясце, я адчула яго дыханне на свах вуснах. Але я не здолела. Сцепанушыся, я рэзка адышлася.

-- Не. Я не магу. У мяне не атрымлваецца... -- прагаварыла я.

Ён пацсну плячыма.

-- Ну прабач. Гэта я паспяшася.

Потым мы хутка развтался пайшл кожны свой бок -- ён у Стары Овельск, я да "блока". Настрой у мяне сапсавася. Я адчувала, што зно яго пакрыдзла, а ён зно усё стрыва. Але што я магла зрабць? Цалавацца я не мела, наогул у гэтых справах я была, як бервяно. Што мне цяпер, цераз калена сябе ламаць?.. Каб трох развеяцца, я надзела навушнк ключыла плэер на поную моц. Я павольна крочыла здож пустынных, цьмяна асветленых вулц, у твар мне дзьму цёплы зорны вецер, а вушах калацлся паганскя рытмы Inkubus Sukkubus. Паступова засмучэнне маё прайшло. Нармальна з нам сё, вырашыла я, мы проста трох паспяшался. Усё нас яшчэ будзе -- тольк не сёння...

Незабаве мой настрой зно рэзка пагорша, бо я зразумела, што дзесьц пасеяла ключы ад кватэры. Я стаяла пад'ездзе перад зачыненым дзвярыма разгублена корпалася кшэнях -- "лхтарык", плэер, папяровыя насок, скрыначка мятнага дражэ, ншая драбяза. Ключо не было. На сяк выпадак я агледзела сумку. Ключо не было там. Напэна, я выпадкова вытрасла х, кал выцягвала з кшэн навушнк -- кал тольк я не згубла х яшчэ раней, у Старым Овельску. што цяпер рабць?.. Паразважашы трох, я выцягнула мабльнк набрала мамн нумар. Абанент недасягальны. Цудона проста. На любошчах, пэна, са свам Адамычам, вунь тэлефон адключыла, а што родная дачка тачэцца пад'ездзе пад дзвярыма, ёй начхаць. Закпаючы злосцю, я апусцлася на падлогу села, прыхнушыся спнай да дзвярэй. Нчога не зробш, прыйдзецца чакаць.

Праз пагадзны мяне пачал смылець плечы азадак, я адчула, што болей чакаць я не стане. Мама магла затрымацца аж да свтанку, так што мяне заставался два варыянты -- альбо сядзець усю ноч у пад'ездзе, альбо клкаць на дапамогу суседзя. На нашай пляцоцы месцлся яшчэ дзве кватэры. У адной жыл алкашы, якя вельм рэдка прыходзл прытомнасць, а кватэра насупраць прыналежыла Анс царколенай. Яе я пабойвалася, бо мне здавалася, што яе не се дома. Анся звала сябе "старой грэшнцай" (хаця насамрэч была яна зусм не старая), хадзла догх спаднцах наглуха завязаных хустках несупынна маллася пасцлася. Мяне яна, напэна, лчыла дзцём Сатаны кожны раз пры сустрэчы са мной пачынала жагнацца варушыць вуснам. Экзарцызмы чытала, няйнакш.

Пасля нядогх разважання я рашуча паднялася на ног рушыла на трэц паверх. Там жыл людз больш адэкватныя. Ну, у большасц сваёй... Падняшыся на пляцоку, я па чарзе пазванла дзве кватэры, але бызвынкова, гаспадаро ц то не было дома, ц то спал жо. Заставалася яшчэ адна кватэра, у якой жы Валодзька-слесар з сям'ёй. Звяртацца да Валодзьк мне не хацелася. Ён не бы н алкашом, н дэбашырам, але я ставлася да яго насцярожана, бо мне ён здавася нейкм душным.

У Валодзьк была жонка Зоя, цхая, худзенькая жанчынка з вялзным перапалоханым вачыма. Казал, што Валодзька б'е яе смяротным боем, яна жо некальк разо трапляла шпталь з пераламаным рэбрам кровацячэнням. Аднак Зоя сё трывала млцыю не звярталася, бо апроч Валодзьк яе больш нкога не было, сц ёй не было куды. Зоя пакутавала на нешта "па жаночай частцы" жо перанесла некальк аперацый з хмятэрапяй. Ясная рэч, што такая гнлая ды хворая яна нкому свеце не патрэбна, а Валодзька, хоць б'ецца, але з дому не выганяе.