Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

Мае адносны з мамай, якя раней был недэальныя, пачал мклва пагаршацца. Побач з ёй мне было невыносна, яна весь час да мяне прыдзралася, я не разумела, чаго яна ад мяне хоча, гэта страшна раздражняла. Я пачала яе пазбягаць. Цяпер я цэлым дням швэндалася па вулцах, часам разам з Цмкам, а часцей за сё адна. Дадому я вярталася позна, хутка вячэрала, потым адчыняла нотбук, зануралася Сецва больш нчога не бачыла не чула. Пакоя, у якм я магла бы зачынцца, у мяне не было, я хавалася вртуальнай прасторы. Мама зраблася для мяне зусм чужой, даверу да яе не было някага. Нават пра тую сутычку кавярн я ёй не сказала. Як сэнс? Усё рона яна б не здолела мяне абаранць. Ды я сама не сядзела склашы рук. Лтаральна на друг дзень я залезла Сецва замовла па каталогу электрашокер -- самы танны, у выглядзе лхтарыка, даражэйшых я не магла сабе дазволць. Цераз тыдзень я забрала "лхтарык" на пошце з тых часо пасюль цягала яго з сабой у кшэн палто. З м было спакайней, я адчувала сябе зброенай падрыхтаванай да любой калатнечы. Я Цмку настойлва парала зрабць тое ж самае, набыць электрашокер альбо газавы балончык у мэтах самаабароны, бо Лёнечка выказася адназначна -- мачыць будзе сх, перспектыва нарвацца на яго цёмным завуголл мяне зусм не цешыла. На што Цмка адказа, што з балончыкам няхай ходзяць метрасексуалы (о, як!), а ён неяк так разбярэцца.

Разбрацца, аднак, не прыйшлося, бо пытанне вырашылася само сабой. Памж Лёнем Жыхарам адбылася сур'ёзная сутычка, пасля чаго Жыхар атрыма ад Лён выспятка, то бок, бы пасланы, дуумврат хн развался. Вось гэта бы паварот! Падобнай развязк я чакала менш за сё. З-за чаго яны пагрызлся, было невядома, але сварка, мяркуючы па см, атрымалася лютая -- казал нават, нбы гаражах чулася стралянна, як быццам там адбывалася бандыцкая разборка а-ля дзевяностыя. Суцэль магчыма. Я б нкольк не здзвлася, кал б даведалася, што Лёня ц Жыхар маюць пры сабе агнястрэл. Прада, у гэтым выпадку ад майго "лхтарыка" толку нуль, з м супраць ствала не папрэшся... Я падзяллася гэтым меркаванням з Цмкам, але ён тольк пасмяяся.

-- Ды глупства, няма х някага агнястрэлу, -- сказа ён упэнена. -- Тая, табе няма чаго баяцца! Яны цябе не крануць. З м пагутарыл па-сур'ёзнаму, яны сё зразумел.

-- Хто пагутары? -- здзвлася я.

Цмка адказа унклва:

-- Гэта нестотна. Проста сур'ёзныя людз.

Пасля чаго ён замача, як партызан, кольк я н дапытвалася, больш нчога ад яго не дамаглася. Нарэшце я раззлавалася -- што яшчэ за канспрацыя? -- сказала, што сур'ёзныя людз магл не турбавацца, я сама стане сябе абаранць! Цмка не пакрыдзся. Ён скрава позрк кудысьц далечыню сказ глыбакадумна, што я разважаю, як сапрадная фемнстка, гэта файна, гэтая тэма сёння актуальная, вунь нават казк перайначваюць на фемнсцк капыл -- ван-Царэвч "мочыць" цмока, а прэкрасная Царэна падае на яго Гаагск трыбунал за парушэнне право Змей-Гарыныча, дамаганн полавую дыскрымнацыю. Раз'юшышыся канчаткова, я крыкнула: "Ты што вярзеш?! Якя фемнстк?", але бачышы, што Цмка ксне ад смеху, я замачала, а потым таксама пачала смяяцца. У тыя часы мяне вельм лёгка было раззлаваць, здаралася, злосць успыхвала ва мне лтаральна на роным месцы, але Цмка ме здольнасць гасць маю лютасць. Побач з м я проста не магла быць злой.

Аб падрабязнасцях той "сур'ёзнай гутарк" я так не даведалася, але яна, вдавочна, мела эфект -- ад мяне адстал. Жыхар, прынамс, больш да мяне не чапся. Я кольк разо сутыкалася з м у горадзе, кожны раз ён дэманстрава понае гнарараванне, робячы выгляд, быццам мяне не пазнае. Лёню я ндзе не бачыла, гараж пад нумарам "нуль" цяпер увесь час стая наглуха зачыненым. Я палчыла гэта добрым знакам. На працягу некалькх месяца я жыла страшным напружанн, з засёдным пачуццём небяспек. Цяпер, як мне здавалася, пагроза мнула, я магла уздыхнуць з палёгкай.

Забягаючы наперад, скажу, што я памылялася, гэта было проста зацшша перад бурай. Бура надарылася змой. Тады я першыню адчула, што здольная забць чалавека. Лёню я забвала двойчы. У тую зму напрыканцы снежня я забла яго першы раз.

***