Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

-- Ды не. Я за модай не сачу, -- сказала я.

Валодзька смхнуся.

-- А, ндывдуальнасць. Гэта добра. Ухваляю.

Валодзька замача, адвярнушыся да тэлеэкрана.

-- Тая, а хлопчык у цябе ёсць? -- сптыта ён раптам.

Я ледзь не папярхнулася.

-- Што?

-- Ну, Таечка, не саромейся. Пэна ж ёсць! Такая прыгожая дзячынка павнна мець хлопчыка, -- гавары Валодька. -- Слухай, а вы з м ужо?.. Ну?... Гэта самае?.. Тая, мы з табой ужо дарослыя людз, ты ж разумееш, пра што я?

Бутэрброд раптам ста мне поперак горла, я паклала яго зваротна на талерку.

-- Не. Нчога такога. Мы проста гуляем разам, -- сказала я.

Валодзька энергчна заква.

-- О, вось гэта правльна! Вельм, вельм правльна. З гэтым не трэба спяшацца. Дзячынк цяпер, ведаеш, у чатырнаццаць гадо ужо сапрадныя прастытутк. Нашае пакаленне было ншае, мы берагл свой гонар. Вунь Зойка мая дзекай за мяне пайшла, я яе першы бы. Такая нявннца. А цяпер яна, ведаеш, хварэе па-жаноцку, у ложку зусм не можа. А мне яно разумееш як? Я ж не стары яшчэ. Мне нават урач сказа, што стрыманне шкодна для здароя. Жанчынку мне пара завесц, для падтрымання тонусу. Ага, так мам словам сказа -- жанчынку. А дзе яе возьмеш? Я ж чалавек сямейны.

Я мачала. Гэта гутарка пачала мяне напружваць. Выслухваць падрабязнасц Валодзькавага нтымнага жыцця мне зусм не хацелася, ды сам ён мне раптам абрыд.

-- Дзядзя Валодзя, я пайду, -- сказала я, падхапшыся з фатэля.

Ён пакла сваю шырокую далонь на маё сцягно рэзка штурхну мяне зваротна фатэль.

-- Сядз!

Яго пальцы з такой слай сцснулся вакол маёй наг, што зраблася балюча.

-- Тая, ты хоць ведаеш, што такое адзнота? Ведаеш, што гэта значыць для мужчыны? -- спыта ён плаксвым голасам. -- Я не патрабую кахання ц адданасц. Я хачу разумення, проста разумення. Вось Наталка мяне разумее. Засёды мяне разумела. А цяпер яе мяне адабрал.

-- Пусцце!..

Я аберуч схапла яго за запясце рэзка выкруцла. Валодзька войкну, пальцы яго расцснулся. Я падхаплася на ног кнулася перадпакой. "Лхтарык", круцлася мняе галаве. Там, у кшэн палто, ляжыць "лтарык". чаму я не зяла яго з сабой? дыётка!.. Валодзька дагна мяне адным скачком. Ён схап мяне за валасы рвану, ледзь не здзёршы з мяне скальп. Потым ён штурхну мяне на падлогу навался зверху, прыцснушы мяне каленам.

-- Сука!.. -- прагаварла я плюнула яму твар.

Потым я набрала лёгкя пабольш паветра загаласла:

-- Лю-ю-юдз!!!

Валодзька размахнуся дары мяне твар рабром далон. У галаве мяне зазвнела, у роце з'явся саланаваты смак.

-- А вось гэтага, Таечка, не трэба, -- сказа Валодзька. -- Навошта нам тыя людз? Людз, яны ж нчога не разумеюць.

Схапшы мяне за плячо, ён перавярну мяне тварам да падлог груба залам мне руку за спну -- у мяне нават затрашчал костк. Я адчула, як яго далонь слзганула мне пад спаднцу. Потым адбылося невытлумачальнае. Лямпа пад столлю раптам замгцела згасла. Тэлевзар змок. У кватэры на мгненне запанавал апраметная цемрадзь мёртвая цшыня. Затым штосьц дарыла вокны, ударыла з такой слай, што драляныя рамы затрашчал, а шыбы разляцелся на аскепк асыпался звонкм дажджом на падлогу падваконне. У разбтае акно варвалася нешта нябачнае пакацлася па пако, мклвае нетаймаванае, як хваля цунам, ломячы мэблю, здзраючы са сцен дываны. Важкую тушу, якая прыцскала мяне да падлог, падкнула паветра, перакулла, панесла, нбы куль саломы, з размаху пячатала сцяну. Потым усё сцшылася.

Я ляжала на падлозе тварам унз, вакол панавала цемра, у паветры пахла азонам, як пасля дару маланк. Было вельм цха, я чула тольк, як дзесьц побач здушана стогне Валодзька. Я павольна паднялася на ног. У святле вулчнага лхтара я бачыла, у што ператварылася кватэра. Пакой выгляда так, нбы апынуся эпцэнтры выбуху. Мебля перакулена патрушчана, дываны разадраны на лахманы, тэхнка паншчана -- экран тэлевзара спляжыла сагнула напалам, як лст кардону. Пад нагам храбусцел аскепк шкла. Валодзька варушыся на падлозе, прыцнуты паваленай шафай, жаласна енчы. Я мочк наблзлася да яго з усёй слы засадзла яму берцам у пуза. Ён вохну заскугол, як пабты сабака.

-- Ты... педафл паганы, -- прагаварыла я з задавальненнем засадзла яму зно, гэтым разам пад рэбры.

-- Паскуда ты. Збачэнец. Дано сваю Наталку гвалцш? Скажы, дано? Цяпер зразумела, чаму яна весь час ад цябе збягае. Брыда!

Ён ляжа, захлшы галаву рукам, цха румза. Глядзець на яго было брыдка. Я павярнулася рушыла перадпакой. Тут было зусм цёмна, смярдзела смаленым пластыкам -- напэна, гарэла праводка. Я навобмацак адшукала сваё палто сумку выйшла з кватэры.

Я таропка крочыла здож спусцелых начных вулц -- без мэты, куды ног вядуць. Сястра-Цемра была побач. Яна ляцела следам, скакала накол, гарэзуючы, як малады ганчак, якога дога, вельм дога трымал на ланцугу цяпер, нарэшце, вызвалл. Я адчувала, як вакол мяне ходзяць вхры дзкай, нярымслвай энерг. Кал я мнала вулчныя лхтары, яны мгцел згасал. Валасы мяне на галаве варушылся. Часам мне здавалася, што я завсаю паветры лячу, не датыкаючыся падэшвам ходнка. Пахла навальнцай.