Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

Апынушыся каля Чортава моста, я спынлася. Сам мост не змянся н на калва. Змянлася Овелька. Вада. Штосьц здарылася з вадой. Яна зраблася цягучай вязкай, як мазут, а нзе пад мостам павольна круцся магутны чорны вр. Велчэзная варонка цемрадз. У навуковых фльмах так паказваюць чорныя дзры -- касмчныя варонк, якя засмоктваюць планеты, зоры, цэлыя галактык. Падабенства з чорнай дзрой узмацнялася яшчэ тым, што з сярэдзны варонк б слуп халоднага, зелянявага полымя. Слуп узнмася аж да неба, сягаючы зора, але, як н дзна, амаль не дава святла -- зялёным свяцся тольк мост, а сё наваколле патанала начной цемры. "Шшшш-аааххх!...", пачула я. "Рррр-лллммм-шшшакххх!.."

Тады я заплюшчыла вочы пабегла.

Я стрымгало ляцела цераз мост, закрышы вочы далоням, але сё рона бачыла гэта мёртвае, зелянявае свячэнне. Мяне абдавала пякучым холадам, у ноздры б салаждавы смурод мярцвячыны -- чагосьц яшчэ. Лёд, здагадалася я. Так пахне лядон, кал яе занадта дога не размарожваць. Тады на сценках утвараецца корка смярдзючага лёду, як пахне тухлнай перамарожаным мясам. "Та-я, -- пачула я шэпт, цх выразны. -- Та-а-а-я-а-а-а!..."

Апынушыся на другм беразе, я расплюшчыла вочы азрнулася. Усё зраблася звычайным. На мосце гарэл лхтары, унзе брула вада. Касмчная варонка знкла, ад слупа халоднага полымя не засталося знаку. Сястра-Цемра нкуды не падзелася, яна па-ранейшаму была са мной, тольк цяпер яна знаходзлася не звонку, а сярэдзне мяне, дзесьц каля сонечнага спляцення. Яна сцснулася мкраскапчную кропку сталася, нбыта спалоху. "Добра, добра. Супакойся цяпер", -- прашаптала я.

Патроху дыханне маё выранялася, шалёнае сэрцабццё суцшылася. Цяпер я ведала, куды мне сц. Да цёц Тон. Вядома ж, да цёц Тон. Яна засёды была для мяне больш блзкм чалавекам, чым родная мац, я часам шкадавала, што не магу перабрацца да яе жыць назусм. У яе цёплым доме я змагу схавацца ад усяго злога. Нават ад чорнай варонк.

У дамку з разным аканчкам вокны был цёмныя -- гаспадары жо спал. Я штурхнула веснчк, прайшла па сцяжынцы цераз кветнк, у якм усё яшчэ цвл позня хрызантэмы, асцярожна пазванла дзверы. Праз хвлну вокнах запаллася святло, на ганак выйшла цёця Тоня, трох заспаная, у халацку, накнутым пазверх пжамы.

-- Таечка? -- прамовла яна са здзленнем, раптам, прыгледзешыся, пляснула рукам склкнула: -- Госпадзе, Тая, што здарылася?! Цябе дарыл?

Тольк цяпер я адчула, што мяне смыляць шчака вусны. Валодзька сётк добра мяне прыкла.

-- Я пала...на лесвцы... -- сказала я. -- Цёця Тоня, я ключы згубла. У мамы тэлефон не адказвае. Я сядзела пад'ездзе...

Тут голас у мяне сарвася, я разралася, як малая.

-- Дзцятка ж маё... -- яна абняла мяне, прыцснула да сябе. Ад яе пахла карамеллю сухм кветкам. -- Ну хадзем, хадзем.

Яна трымала мяне абдымках, гладзла мяне па валасах штосьц ласкава варкатала, пакуль я не перастала плакаць. Тады цёця Тоня пачала абурацца.

-- Ну, Бронька! -- гаварыла яна, маючы на вазе маю маму. -- Ну што за гулёна? От я ёй скажу! Затра ж ёй патэлефаную сё скажу. Забылася, што яе ёсць дзця. Ну як так можна?

У вачах у мяне зно зашчыпала. Зраблася сябе шкада. Ну сапрады, як яна магла забыцца?.. Я бы зно пачала румзаць, але тут у пако з'явся Цмка -- сонны скудлачаны, апрануты адны мятыя трэнк саколку.

-- Мам, а што... -- пача ён, але бачышы мяне, змок на паслове.

-- Цмафей, вось Таечка прыйшла, -- сказала цёця Тоня. -- Яна ключы згубла. Будзе начаваць у нас.

Цмка таропся на мяне раптам зался чырванню.

-- Добра. Я на гарышча спаць пайду, -- прамямл ён.

Выгляд у яго бы так, што пры ншых абставнах я бы засмяялася, але цяпер, шчыра кажучы, мне было не да смеху. Цёця Тоня з неразуменнем зрнула на яго.

-- Ты што яшчэ здума? Раскладушку няс!

Мне паслал на раскладушцы побач з канапай, на якой спала цёця Тоня. Перад тым як класцся спаць, яна вырашыла прыгатаваць мне цёплага малака з мёдам -- "ад нерва" каб спалася лепш. Кал яны выйшла кухню, Цмка, ужо "прыстойнай" цштоцы джынсах, прысе на краёчак раскладушк спыта напаголасу:

-- Тая, што цябе з тварам?

Што мяне з тварам, я не ведала ведаць не жадала, але я магла явць, што вочы мяне апухлыя ад слёз, шчака, напэна, уся сняя, а вусны рассечаны.

-- Змагалася з лятучым малпам, -- пажартавала я. -- Нчога, Цм. Упала на лесвцы. Цёмна было пад'ездзе, ведаеш.

Так адказ яго не здавол.

-- Тай, я сур'ёзна пытаюся. Што здарылася? Кал зно Захар...

Я затрэсла галавой.

-- Ды не, я яго нават не бачыла. Цмка, прада, усё добра. Я проста згубла ключы.

Я бачыла, што ён усё яшчэ сумняваецца. тады, адчушы дзны пары, я абняла яго пачала церцся шчакой аб яго плячо. Цемра сярэдзне мяне млела варкатала, нбы задаволеная котка. Яна таксама цягнулася да Цмк, побач з м ёй было добра.

-- Цм, ну прада, усё нармальна, -- сказала я.-- Мяне нхто не крыдз. жо нкол не пакрыдзць. Нкол-нкол!

***