Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

Гэту анамальную зму я перажывала цяжка. Засёдны змрок гнлая мокрадзь страшна раздражнял, я весь час хадзла паганым настро -- штосьц сярэдняе памж дэпрэсяй панурай зласлвасцю. Цешыла хба тольк тое, што не было маразо, не трэба было хутацца бясформенныя пухавк тостыя швэдары, якя я трываць не магла. Цемра ва мне драмала, быццам закалыханая змовым прыцемкам, я радавалася таму, што яна спць. За апошнм часам я пачала баяцца спышак уласнага гневу, бо яны зраблся па-сапраднаму разбуральным. Цемра чуйна рэагавала на мае эмоцы, кал я адчувала моцную злосць альбо страх, яна адразу ж абуджалася скдвалася, нбы ганчак, гатовая сё крушыць рваць на кавалк. У дзяцнстве я забалялася з ёю, як з гарэзлвым шчанюком, але цяпер яна змянлася, ператварышыся дзкую стыхю, з якой вельм цяжка было саладаць. Хаця, магчыма, гэта я змянлася, а безаблчная Цемра проста адлюстровала маю снасць...

Цяпер я змушана была кантраляваць сваю лютасць, рабць гэта было сё складаней. Мая прэвцкая канторка накрылася, знайсц новую падпрацоку не атрымлвалася, я засталася зусм без грошай мусла выкленчваць гатоку у мамы. Грошы яна давала, але з такм вымовам шчуванням, што раблася моташна. Яна, бач ты, жылы рве на працы, каб мяне кармць апранаць, а мне сё мала, я сё лезу лезу да яе кшэн, я прылашчыла нотбук, як яна сабе для работы купла, тапла свой мабльны тэлефон, прыйшлося купляць мне новы, а яна жо трэц сезон запар ходзць у старых ботах. Ну гэтак далей. Аднойчы я не стрымалася закрычала:

-- Аборт трэба было рабць! Тады б нхто не замна табе жыць. А што грошай не маеш, дык гэта бздура. У Адамыча свайго папрас. Гэта, у рэшце рэшт, ягоны абавязак -- даваць грошы свам утрыманкам!

Ад такой абразы мама спачатку знямела -- пэна, яе яшчэ нкол не называл "трыманкай", а потым ад душы ляпла мне поху. Упершыню жыцц. Раней яна нкол не знмала на мяне руку.

Я кнулася ванную зачынлася на гаплк. Мяне сю калацла, хацелася плакаць крычаць -- ад злосц, ад пачуцця ласнага бясслля. А потым я адчула знаёмы паве, паветры запахла азонам. Лямпачка над дзвярыма пачала трашчаць мгцець, падлога задрыжэла, палчка над ваннай падскочыла, з яе пасыпался бутэлечк з шампуням крэмам. Я зразумела -- зараз шандарахне. Цемра прачнулася, усярэдзне мяне круцся шалёны вр, я не ведала, як яго таймаваць. У панцы я агледзелася па баках, позрк мой упа на манкюрныя нажнчк з вострым канцам, якя ляжал на кра ракавны. Ледзьве сведамляючы, што я раблю, я зяла нажнцы паднесла х да сцягна.

-- Спынся. Зараз жа спынся, -- шаптала я. -- накш зраблю балюча. Вось так.

я з слай прыцснула нажнцы да сцягна рванула, успорваючы скуру. Парэз атрымася глыбок. Я стаяла з нажнцам руцэ, сцягно смылела, па назе павольна сцякала кро, але Цемра супаколася. Супаколася. Лямпа зно свяцла рона, вбрацы пад падлогай сцшылся, вр ува мне запаволся незабаве спынся зусм. Цемра вярнулася сваё сховшча -- усярэдзне мяне, ля сонечнага спляцення -- знерухомела сонным ачмурэнн.

Ад выгляду крыв мне зраблася млосна. Я адвярнула кран пачала плёскаць сабе твар халоднай вадой, каб не самлець. Мама звонку грукала дзверы штосьц крычала.

-- Ды пачакай ты! -- выклкнула я з прыкрасцю. -- Зараз выйду.

Я зразумела, як можна кантраляваць Цемру. Боль. Ён нейкм чынам яе лагоджвае. Мятода, канечне, не фантан. Што мне цяпер, хадзць са сцзорыкам, як прыпылены Лёня, крэмзаць сябе кожны раз, кал адчую, што мяне "накрывае"?.. Дарэчы, наконт Лён. Я прыгадала, што ён нават у летнюю спёку цягаецца кашулях з рукавам. У школе казал, што ён "упароты", у лтаральным сэнсе, хавае пад кашуляй сляды ад н'екцый. Лухта. Няк ён не тарчок. У яго, пэна, рук зрэзаны мяса. Крэмзае сябе, як я цяпер. Таксама спрабуе кантраляваць. Каго? Дакладней -- што? Цемру? Ды глупства. Адкуль у яго Цемра. Шыза звычайная. А ён хоча гэта спынць, ды нчога яго не атрымлваецца. Звар'яцелы, адмарожаны Лёнечка. Я раптам адчула штосьц накшталт спачування.

-- Тая! -- крычала мама, торгаючы дзвярную ручку. -- Тая!

"Курва", прашыпела я. А потым сказала голас:

-- Ну зараз, зараз!

Я адматала туалетнай паперы, прыцснула яе да парэза трымала, пакуль крывацёк не суняся.

***