Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

Кунцэвч: "Менавта. Невядомы ра мне звярнуць увагу на паводзны маёй жонк Ядвг. Яна нбыта здраджвае мне з гэтым Авельчанкам, перакладчыкам. Мяне гэта ашаламла. Увесь свой час я прысвяча акультным практыкаванням зусм не зважа на Ядвгу. Я пача прыглядацца. Даносчык ме рацыю, памж м сапрады штосьц было. Гэтыя позрк, дотык. Усё было навдавоку, а я нчога не бачы, паглыблены свае пошук. Я бы у разгубленасц. Выгнаць Авельчанку я не мог, таму што пераклад манускрыпта яшчэ не бы завершаны. Тады я пагутары з Ядвгай. Сказа ёй, што маю сумневы адносна яе цнатлвасц шлюбнай вернасц. Да ёй зразумець, што я сё ведаю. Гэта было памылкай. На наступны дзень яна збегла. Разам з Авельчанкам. Дарэчы, гэта пацвердзл тутэйшыя. х абодвух бачыл фурманцы, на гасцнцы. Мы з Яромкам кнулся наздагон. Разумееце, я нкога не хаце забваць. Я проста жада вярнуць Ядвгу".

Строга: "Вы не адмаляеце факт забойства?"

Кунцэвч: "Не адмаляю. Мы знайшл х на гасцным двары каля Крушн. Яны спал, кал мы варвался да х у пакой. Мы выцягнул х з ложка, папярэдне прыклашы да х твара кавалк тканны, змочаныя хлараформе. Гэта была дэя Яромк. Потым мы аднесл х у фурманку. Яромка цягну Авельчанку, як бы у непрытомнасц, я нёс на руках Ядвгу. Пэна, карчмару гэта здалося падазроным. Ён выйша нам насустрач спыта: "Панове, мо вам дапамагчы?" Яромка адказа: "Яны п'яныя. Не трэба дапамог", карчмар адышося.

Строга: "Вы павезл х у сядзбу?"

Кунцэвч: "На лесапльню. Гэта таксама была прапанова Яромк. Ён сказа, што мы можам дасягнуць дзьвюх мэта адразу: пакараць распуснцу яе каханка той жа час адчынць Браму, прысвяцшы гэту ахвяру стоце".

Строга: " вы прынял яго прапанову?"

Кунцэвч: "У той момант я не здольны бы разважаць. Мной кравал пачуцц. Лютасць, крыда, адчай. Мы адвезл х на лесапльню здзейснл абрад Ахвяравання паводле формулы. Забл мы х не адразу. Для таго каб стота прыняла ахвяраванне, ахвяру неабходна належным чынам падрыхтаваць, каб надаць ёй падабенства з стотай".

Строга: "Як выглядае стота?"

Кунцэвч: "Як знявечаная плоць. Яна не мае вачэй, яе члены адсечаны, раны кроватачаць. Гэта зрабл з ёй Старыя Бог, якя кравал сусветам задога да Яхве. То была кара за дзёрзкасць. За тое, што стота з'ядала чужыя душы".

Строга: "Што вы зрабл з Ядвгай Авельчанкам?"

Кунцэвч: "Тое, што патрабава Рытуал. Абязвечыл х аблччы, а целы рассекл. Яны был жывыя падчас Рытуала, але пэна нчога не адчувал, бо хлараформ яшчэ дзейнча. Потым з дапамогай голема мы склал целы куфар, абвязал яго ланцугом кнул раку".

Строга: "Чаму менавта раку?"

Кунцэвч: "Некальк стадый было жо пройдзена -- стота паклкана, створаны тунэль. Ён праляга пад рэчышчам Овельк. Там, унзе. Як расколна часе прасторы. Чалавечая ахвяра мусла адчынць Браму. Кал мы кнул куфар у ваду, ён не адразу пайшо на дно, цячэнне падхапла яго панесла. Тады я адчу проста жывёльны жах, бо мне здалося, што рака прынясе яго напрост да сядзбы. Яромка таксама бы устрывожаны. "Схбл мы, пане, -- сказа ён. -- Бачыце, стота не хоча прымаць ахвяру". Але спакваля куфар пача пагружацца ваду, пад самым мостам пайшо на дно. Ахвяра была прынята".

Зацемка: "Тут мы маем справу з дзвосным змяшэннем мро рэчаснасц. Адкнушы мстычны складнк, мы атрымаем "класчнае" забойства на глебе рэнасц. Наступны здзек над целам забтых таксама тлумачыцца проста -- гэта "звычайная" спроба схаваць сляды злачынства. Цалкам магчыма, што Яромка Ляпец прысутнча пры гэтым як садзельнк. Надзвычай цкава выглядае роля Чортава Моста. Паводле мясцовых падання, пан Ядвга скончыла жыццё самагубствам, кнушыся з моста вры Овельк. Гэта яскравы прыклад народнай нтуцы. Мы маем усе падставы меркаваць, што пад мостам знаходзцца магла двух чалавек. Куфар усё яшчэ там".

-- Ах ты ж, халера ясная... -- выдыхнула я, адрываючыся ад раздруковак.

Мне зраблася па-сапраднаму жудасна. Увогуле мне падабалася чытаць гатычныя гсторы апавяданн жаха, але тут было ншае. Тут размова йшла аб рэальных людзях, аб злачынстве, якое было здзейснена рэчаснасц. Настанк свядома адмовся ад "мстычнага складнка", хаця гэтым якраз-тк была ся соль. Мстычны складнк тлумачы вельм многае. Я спомнла свае жахлвыя мро пра мост пра тое, што я звала "Пачварай". Два чалавек, страшна абязвечаныя раздраныя на кавалк кракадзлам з пашчам, падобным на плы. гэтыя ляманты пах мярцвячыны, якя пераследвал мяне сё дзяцнства. Значыць, гэта бы не вдзеж, не галюцынацыя. Там, пад мостам, ляжыць куфар з косткам, там адчынены дзверы ншасвет, стота стаць на парозе чакае свайго часу...

Я зрнула на гадзннк. Палова на чацвёртую. За акном панавала глухая цемра, у чорных шыбах адлюстровалася памяранцавае святло лямпы. У кватэры было цха, чулася тольк, як у трубах за сцяной шумць вада суседзя рыпяць маснцы. Кава кубку зусм астыла, я вылла яе ракавну паставла на плту кавярнк. Зварышы сабе свежай кавы, я вярнулася да раздруковак прымусла сябе дачытаць х да канца.