Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

Ён зраб крок да мяне выцягну рук з кшэня. Я бачыла, што правай руцэ ён сцскае ствол. 'Цацка' выглядала сапраднай. Я ммавол адступла.

-- Чорт... Лёнь, ты што?..

Куточк яго вусна папазл гору, на яго вузкай фзяном з'явлася ранчная смешка, хаця вочы заставался шклянстым нерухомым.

-- Ага, баявы, -- сказа ён хрыпла. - А вы як хацел? Што, думал, лоха знайшл, думал, я цяпер так буду апушчаны хадзць? А вось хрэна.

Я хутка азрнулася. У тумане цяжка было штосьц разгледзець, але здавалася, што на мосце, апроч нас, больш не было н душы. Гэта добра. Мне не хацелася, каб пацярпел выпадковыя мнак, кал дарыць Цемра... Усё яшчэ спадзеючыся пазбегнуць смертазабойства, я прамовла мралюбна:

-- Захар, слухай, не дуркуй. Тут жылыя кварталы накол, людз ходзяць. У цябе праблемы будуць, ты гэта разумееш?

Ён кну.

-- Ужо сё рона. Сёння сё скончыцца. Ты не нервуйся. Мне тваё жыццё не патрэбна. Яму патрэбна. Вось яму, так. Тут мы не паразумелся. Ён патрабуе. я жо не магу яго стрымлваць. Але хутка сё гэта скончыцца, я кажу.

З усёй гэтай лухты я не зразумела ан слова.

-- Захар, ты гэта...а можна тое ж самае, тольк выразна? З км вы не паразумелся - з Жыхарам, ц што?

Ён глядзе на мяне, смешка яго згасала, ператвараючыся хваравтую грымасу.

-- Ты што, так не зразумела нчога? - сказа ён вельм цха. - Усе вы аднолькавыя. Ладна, чорт з табой. Жыв, як жыла. А яны здохнуць. Сёння, усе трое. Потым я. сё скончыцца.

Ён павярнуся пацягнуся да Пачварынк, не выпускаючы з рук ствала. шо ён прыгорбшыся, нейкай развнчанай хадою. Здавалася, штосьц м канчаткова зламалася. Я зразумела, што ён задума. Учынць стралянну на плошчы, а потым засадзць свнец сабе мазганю. наш цх, маленьк Овельск зно патрапць у зводк навн. Я заступла яму дарогу.

-- Захар, што ты дзееш? Зусм 'кукушка' паехала? Спынся!

-- Адыдз!... - прахрыпе ён.

Павольны вр ува мне жо ператварыся шалёны вхор, паветра накол быццам наэлектыразавалася, у вушах стая нзк гуд, як на высакавольтнай лн. Я не ведала, як дога я змагу стрымлваць Цемру. Але я сё яшчэ спадзявалася. Я падышла да яго шчыльную працягнушы да яго руку, пачала асцярожна гладзць яго па шчацэ, па валасах, спрабуючы супакоць. У мяне мльганула недарэчная думка, што валасы яго мяккя, як кацная посць. Я зазрала яму проста вочы гаварыла напаголасу:

-- Лёня, Лёнечка. Спынся. Чуеш? Годзе жо. Супакойся. дз дадому. Я пра ствол нкому не скажу, абяцаю...

-- Адыдз ад мяне!

Я адступла, апусцшы рук. Цемра абудзлася, Цемра была накол мяне, я глядзела на свет скрозь Цемру - я бачыла. У глыбн яго зрэнак. Дзве святлвыя зеленаватыя кропк, быццам яшчэ адна пара вачэй. Той, ншы, глядзе проста на мяне, пльна неадрына, ад яго позрка веяла смяротным холадам.

-- Ён тут, разумееш? Я яго трымаю. Пакуль што. А хутка не змагу. ён цябе кончыць. Разумееш?

-- Хто, Лёня? Пра каго ты? - спытала я цха.

Ён памача, гледзячы сабе пад ног. Потым загавары:

-- Я тры гады мался да Бога, каб ён забра гэта быдла. Бацьку майго. Бог мяне не чу. А я мался. Тры гады, Тая. Кожны дзень. А Ён так не знайшо для мяне часу. Тады я звярнуся да ншага. Ён мяне пачу. Адразу. ён зраб усё, пра што я прас. Я бы тады на мосце. У дзень авары. Выйша бацьку сустракаць. Ён мяне нават не заважы, на дарогу глядзе. Я бачы, як ён памёр. Ветравое шкло знутры раптам залло крывёй. Быццам плёснул з вядра чырвонай фарбай. А жо потым машыну павяло на тую фуру. Яго хавал зачыненай труне, але я бачы ягоны твар. Вачэй не было, дзрка на горле. рук-ног паадрываныя. Яго разадрала на кавалк проста за стырном.

-- Ой, Лёня... -- выдыхнула я.

Ён зрну на мяне, на яго твары зно з'явлася скрыленая, хваравтая смешка.

-- Ён зраб гэта для мяне. Ён, ншы. З таго часу ён засёды побач. Я яго чую. Як шэпт. Вось тут (Лёня дакрануся пальцам да скрон). Ён каза, што яму нчога не патрэбна, але я веда, што кал небудзь ён папросць. Паслугу за паслугу. Так адбылося. Нядана. Ён запатрабава цябе. Я яго стрымлваю, але ён мацнейшы. Разумееш? Але сёння сё скончыцца, бо без мяне ён нчога не можа. Тольк спачатку трэба справы дарабць. З гэтым, твам... У нас з м размова адна не скончана.

Больш я не спрабавала яго затрымаць. Ён мочк асядла сваю Пачварынку рвану запальванне. Гэтым разам матацыклетка не стала парццца, завялася з папаварота ранушы, сарвалася з месца. Я стаяла, праводзячы яго вачам. Цемра вырвалася з мяне паляцела следам, як драпежная птушка. Па асфальтаванай паверхн моста пабегл трэшчыны. Потым лхтары над мостам згасл, накол запанавала апраметная цемрадзь. Я не бачыла, як усё адбылося. Я тольк пачула глух дар скрыгат, нбы падчас крыгаходу, кал на поным хаду сутыкаюцца дзве льдзны. Потым усё сцшылася. У паветры пахла азонам.

Павольна, навобмацак я цягнулася па мосце, ахутаным змрокам, пад нагам храбусце раструшчаны асфальт. Дайшошы да сярэдзны, я бачыла пралом агароджы, як зера чарноццем, побач на асфальце бачныя был плямы крыв сляды шын. Схапшыся за парэнчы, я схллася над праломам зазрнула цёмную бездань. Унзе клубся шызы туман, прыглушана плёскала вада, апроч гэтага, з-пад моста не данослася ан гуку.