Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

Ён раптам развесялся.

-- А ц не зарана табе ва прэвчы, сястрычка? - сказа ён, смеючыся. -- Туды нхто дабраахвотна не мкнецца.

-- Вы мясцовы, так? - пацкавлася я.

Ён узня бровы.

-- Адкуль такя высновы?

-- Ну, кал тут чуюць пра прэвчы, то адразу ж прыгадваюць упрэвцкую псхушку. спецынтэрнат.

-- Ты няблага разбраешся людзях. Гэта добра, у жыцц спатрэбцца, - сказа ён ухвальна.

Працягнушы руку сабе за спну, ён прачын дзверы салона.

- Дык што, сястрычка, едзем? У Гомель. Альбо сётк ва прэвчы?

Адказаць я не паспела, таму што з боку шашы мяне хтосьц паклка:

-- Тая!

Здрыганушыся ад нечаканасц, я абярнулася. Па збочыне, злёгку накульгваючы, крочы Цмка. Сустрэшыся са мной позркам, ён засмхася махну мне рукой.

-- Ой, ну бл--н!... - вырвалася мяне.

Тольк яго тут не хапала.

-- Тай, прывтанне, -- сказа ён, наблжаючыся.

Кроца, неяк адразу страцшы да мяне нтарэс, зачын дзверы, машына, ранушы маторам, паехала.

-- Гэта што за фацэт? - спыта Цмка, праводзячы позркам ато.

Я пацснула плячыма.

-- Не ведаю. Дзядзька нейк. Я пад'ехаць з м хацела... Цм, а чаму ты не на роках?

-- А ты? У школе цябе няма, на званк не адказваеш. Па кабнетах, мж ншым, дырэктарка швэндаецца, перапсвае сх адсутных. Цябе вось перапсала.

-- Ну, халера яе бяры, -- сказала я.

Чула я жо пра гэты перапс. Мама гаварыла, яе на працы таксама адзначаюць усх адсутных. цёц Тон гастраноме тое ж самае. Усе, хто трап на аловак, потым павнны будуць даказваць, што адсутнчал па важлвай прычыне, а не займался якой крамолай. Кажуць, быццам некальк чалавек ужо так арыштавал. Усё з-за 'беспарадка', якя чакаюцца нядзелю. Так метад запалохвання. Вялк Брат глядзць на вас, тутэйшыя. Госпадзе, якое ж дыёцтва!..

-- Тая, а ты што гэта здумала? -- Цмка зрну на спартовую сумку, якая баталася мяне на плячы. - Сабралася некуды?

-- Сабралася, -- адказала я панура. - Я звальваю адгэтуль.

-- У сэнсе?

-- У сэнсе назусм. У Смаленск еду. Ужо сё вырашана, мяне там чакаюць... не глядз на мяне так! Ну прабач, не папярэдзла. Я хацела табе жо па факце сё расказаць.

-- Так, нечаканчык, -- прамов ён, памачашы трох, раптам спыта: -- Тай, у цябе там хлопец, так?

Я заматляла галавой.

-- Як хлопец? Сяброка. Ну, знаёмая, па нтэрнэце пазнаёмлся, -- я хлусла, як дыхала, але што было рабць?

Цмка зрну на мяне скептычна.

-- гэта сяброка табе нарала на трасе фуры лавць? Ну вы даеце.

-- Ды не! Гэта маё рашэнне, асабстае... Цм, ну прада, шо бы ты дадому, -- сказала я, ужо пачынаючы адчуваць раздражненне. - Я табе потым патлумачу. Потым, добра?

Я рэзка развярнулася таропка закрочыла здож трасы, прэч ад Овельска. Цмка шо следам, ледзьве паспяваючы за мной.

--Тай, ну пачакай. Тая! Ды што з табой такое?

Я спынлася, павярнулася да яго тварам прагаварыла з прыкрасцю:

-- Што сё ходзш за мной? Задзябло жо! Усё задзябло! Горад гэты сраны. Ненавджу яго! Тут дыхаць няма чым, тухлнай смярдзць, нацам. Што, не адчуваеце? Прызвычался, тутэйшыя, блн! А мне яно вось тут ужо, вось тут!..

Ён ступ да мяне крок, узя мяне за руку.

-- Тай, паслухай мяне... - прымрэнча пача ён.

-- Пусц!

Адштурхнушы яго, я пераскочыла кювет рванула напрост праз поле.

-- Тая! - крыча ён мне след.

-- Адчапся!

Я бегла, захрасаючы гурбах снегу, важкая спартовая сумка адцягвала мне плячо. Халера, чаго яна цяжкая такая, быццам цаглнам напханая, я ж старалася браць тольк самае неабходнае?.. Трэ было манатк свае заплечнк пагрузць, лягчэй было б цягнуць...

-- Чорт!..

Зачапшыся нагой за нейкую старую атапакрышку, я з усяго ходу, плазам паваллася снег. Сумка пераляцела мне цераз галаву, жмякнулася побач, расшпллася, яе змесцва павывальвалася на зямлю, як вантробы. З вачэй у мяне пырснул слёзы.

-- Ну што за гадства?!..

Укленчышы, я падхапла выпалыя рэчы, не складваючы, камяком запхала х зваротна сумку, прыцснула паспрабавала зашплць, ды замок-маланка разышося здавалася, зламася канчаткова. Усё, прыехал. Гэта было апошняй кропляй. Адпхнушы сумку, я села на снег працягла, па-бабску, загаласла.

Цмка стая побач са мной, апусцшы рук, мочк, у разгубленасц глядзе на мяне -- мужык засёды бянтэжацца, кал бачаць кабету стэрыцы, а я сё выла выла, нбы на пахаванн, няк не магла суцшыцца. Мяне ахапла пачуццё такой безвыходнасц, што хацелася памерц. Я зразумела, што Овельск мяне не адпускае. Я павнна застацца тут сустрэць тое, што наканавана мне лёсам. Тое, пра што казала Альжбета падчас нашай апошняй сустрэчы. Наканаванасць. збегчы, схавацца ад гэтага не атрымаецца. Я зрабла глыбок дых, прымушаючы сябе супакоцца, схапла прыгаршчу снегу абцёрла м твар. Падняшыся на ног, я абтрэсла вопратку зяла рук сумку з рэчам.

-- Цм, я тут псханула, даруй, -- прагаварыла я.

-- Тая, што з табой дзеецца? - спыта ён, пльна гледзячы на мяне. -- Ты з восен як непрытомная, не пазнаю цябе.

-- Цм, мне прада жудасна.

Ён кну.

-- Ды я бачу. А з-за чаго канкрэтна? Ты ж мачыш, партызанка, быццам я сам павнен здагадацца. А я ж не гэты, з 'Бтвы экстрасэнса', я думк твае не магу прачытаць. Ну што здарылася, Тая? Кал цябе тут якое быдла крыдзць, ты так скажы. А можа, з мац пасварылася?