Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

Я мачала, збраючыся з думкам. Што я магла яму сказаць? Распавесц пра свае мро, у якх я бачу мёртвыя гарады трупы на вулцах? Пра Цемру-Акульту, якую я прыручыла калсьц, падвабшы цукеркам? Альбо пра Лёню, як не чалавек ужо, а пачвара, зомб, што глядзць на свет вачам ншага? Чорт, ды ён вырашыць, што мяне не се дома!..

-- Цмка, мне за цябе страшна, -- сказала я.

-- За мяне? - перапыта ён здзлена.

-- Ты памятаеш тады, на Новы год, кал Захар з моста навярнуся?

-- Ну?

-- Я сустрэла яго тады. Там, на мосце. У яго ствол бы, псталет, сапрадны. Сказа мне, што зараз пойдзе сх вас перастраляе нафг. Ён не жартава, Цмка, ён напраду збрася. Я спрабавала яго спынць, ды ён не слуха. Тады тольк тое выратавала, што матацыклетку ягоную на агароджу панесла.

-- Тваю ж маць... -- вылаяся Цмка напаголасу.

-- А жо потым, пасля вакацый, я зно на яго нарвалася, у скверы каля школы, -- працягвала я. -- Абвася там ля дарог, з заточкаю сваёй, ды там адна цётка мма шла, ён звал... Цм, ён напраду ненармальны, з галавой штосьц не тое. Мне шкада яго, разумееш? Людз не внаватыя, што вар'яцеюць. Але я баюся яго таксама. Ён жа без тармазо, ён урэшце заб'е каго-небудзь. Я не ведаю, што рабць. У млцыю сц? што мне скажуць - вал адгэтуль, дзевачка, звяртайся, кал жо факт макрух будзе?..

-- з-за гэтага ты вырашыла збегчы? - спыта Цмка.

-- Не тольк, -- сказала я шчыра. - Але з-за гэтага таксама. Цм, што нам рабць? Як уратавацца?

Ён не адказа. Мы стаял пасярод поля тварам у твар, па калена снезе, побач грукатала траса, а зверху навсала шэрае змовае неба, нбы свнцовы купал - усё, дзетк, вы пастцы, не вырвацца, не збегчы.

-- Тая, хадзем дадому, -- сказа ён нарэшце.

Цмка зя мяне за руку мякка пацягну за сабой. Я пакорлва рушыла за м. Мы вяртался Овельск.

дучы па збочыне, я з нянавсцю глядзела на шараватыя абрысы шматпавярховка, што маячыл наперадзе. Мая мама калсьц таксама спрабавала адгэтуль уцячы, ды Овельск яе не адпусц, прыцягну зваротна. Мяне ён таксама не жадае адпускаць -- учапся, нбы спрут, аблыта шчупальцам, цягне, цягне гэты вр, у прорву, што не мае дна. Наканаванасць... Па дарозе Цмка распавё мне тую пра разборку гаражах, што адбылася яшчэ восень. Для мяне гэта было навной. Да мяне, канечне, даходзл чутк пра нейкую стралянну каля пустк, але падрабязнасцей я не ведала -- Цмка мне не расказва, Стаск з Толкам, якя таксама прымал гэтым удзел, мачал, як партызаны. Сапрадныя сябры, што тут скажаш. Аповед мяне раз.

-- Цм, ды ты, паходу, сам таго, на сю галаву. Гэта ж дадумацца трэба, -- гаварыла я з абурэннем. - А я ж прасла, каб ты гэта не лаз. Бачыш, тольк горш зраблася.

-- Ну, а што было рабць - бегаць ад х, па зававуголл шарахацца, як Стась калсьц? - пярэчы Цмка. -- А горай не стала. Цёма, прынамс, усё зразуме. Атрыма ствалом у зубы супакося.

-- Затое Захар цяпер маньячыць на се застак.

-- З м я разбяруся.

-- Як? Заб'еш яго? - спытала я з горкай роняй.

Ён хмыкну.

-- Ага, а потым зону таптаць праз гэтага шызка?

-- Цм, не трэба пра яго так. Яму, прада, у жыцц дасталася, -- сказала я цха.

Ён хутка зрну на мяне, усмхнуся нявесела.

-- Што, шкадуеш? А цябе хто пашкадуе? У жыцц яму дасталася... Ведаеш, тут, кал разабрацца, амаль у кожнага жыццё не торт. Але ж не се робяцца маньякам.

Тут я не пярэчыла. У мяне самой жыццё гано, з самага нараджэння не заладзлася, але ж я з заточкай на людзей не кдаюся. Пакуль што.

-- сётк, Цм... Будзь асцярожней, добра? - прагаварыла я.

Ён махну рукой.

-- За мяне не хвалюйся. Я ж сказа, што разбяруся.

-- Цм, а дзе ты ствол хаваеш, кал не сакрэт? - пацкавлася я.

-- На гарышчы, у Таемным Пако. Пад тапчанам, -- адказа Цмка. -- Тольк яго жо там няма. Перахава пасля таго выпадку. Не таму, што хлопцам не давяраю. Проста Жыхарэск мог у млцыю стукануць. З яго станецца.

-- Ясна.

Кал мы шл цераз 'элтны' пасёлак, у горад з боку трасы пачал язджаць атазак. Дарога памж катэджам была вузкая, грувасткя бранраваныя фургоны шл, выцягнушыся ланцужок, адзн за адным, ледзь не чапляючыся бакам за каменныя агароджы. Мы налчыл х добры тузн. Занадта многа для невялкага гарадка, палову Овельска можна запакаваць. Няжо яны сапрады збраюцца жыць спецсродк?

-- Бачыла 'пацвэны'? - спыта Цмка. У ягоным голасе чулася роня. - Як да вайны рыхтуюцца. Сапсел шчэнт.

-- Прыдурк, -- сказала я з пачуццём. -- Цм, ну чаму яны такя прыдурк?..

У школу я заявлася тольк назатра. Перад урокам я спехам накрэмзала тлумачальную запску аб прычынах маёй учорашняй адсутнасц ('харчовае атручэнне') лока падрабшы мамн подпс, аддала яе нашай класнай кранцы. Згрызота сумленя я не адчувала. Я жо нагэтульк захрасла ва ласнай хлусн, што гэта фальшывая цыдулка была проста дробяззю.