Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

Наша гутарка з кунцаскай ведзьмай адбылася нядзелю, увесь панядзелак я спрабавала асэнсаваць усё надоечы пачутае пабачанае, а аторак я прыйшла да высновы, што з Овельска трэба бегчы. Пасля сёй той нфармацы, якую вывалл мне на галаву, я адчувала сябе загнанай у пастку. Лтаральна. Абклал, дэманы, з усх бако - пачвары, чарнакнжнк, стоты, ц як х там, ншыя... Абрыдла, усё абрыдла! Альжбета цьмяна намякала на нейкую наканаванасць, маля, Акульта абрала мяне невыпадкова, усё гэта было прадвызначана, лёс мяне чакае незвычайны... Дзякуй, не трэба. Не падпсвалася я гуляць у гэтыя гульн. Не жадаю. Хачу быць звычайнай. Жыць нармальным жыццём. Як нармальныя людз. Хба я не маю на гэта права? Аднак Овельску жыцця мне не будзе, гэта я жо зразумела.

Паслухашы парады вядзьмарк, я сётк прымусла сябе насць Пячатку. Я надзявала яе штодня ранцой, перад выхадам з кватэры. Дома я пачувалася бяспецы, а горадзе я магла сутыкнуцца з Пачварай -- на мосце, у скверы, у гаражах, ды дзе загодна. Вярнушыся дадому, я адразу ж здзрала з сябе кудмень, адчуваючы пры гэтым такую палёгку, быццам скдвала вярыг. Адчуванн ад нашэння Пячатк был жудасныя - пракляты пентакль лтаральна смакта з мяне жыццё, я хадзла, быццам наглыташыся транквлзатара, млявая затарможаная, а вечары, кал я знмала кудмень, на маёй скуры заставался барвовыя плямы, як ад апёку. Мажлва, кудмень сапрады абараня мяне ад нападу снасцей, але 'пабочка' ад яго была невыносная. кольк я так пратрымаюся? Карацей кажучы, трэба цякаць. Бегчы з Овельска куды далей. Няхай шукаюць, кал здолеюць.

План уцёка склася мяне давол хутка. Перш-наперш я залезла Сецва набрала пошукавку 'Смаленск хостэлы'. Сстэма выдала мне кучу старонак. Як выявлася, хостэла у Смаленску процьма. А нас, Овельску, анводнага. Зрэшты, да нас турысты асаблва не едуць... Я выбрала самы танны - балазе свабодныя месцы был. Перакантуюся там некаторы час, а потым паглядзм па абставнах. Неяк выкручуся. Знайду працу -- кажуць, у Расее гэта не праблема. Пачну зарабляць грошы, здыму пакойчык, альбо палову пакойчыка з км-небудзь за кампаню. Адначасова буду шукаць бацьку. Ну, так. Чаму б не? Людз ж неяк знаходзяць свах знклых сваяко, з якм па дваццаць год не бачылся. Яшчэ перадача такая ёсць -- 'Чакай мяне'. Можна туды звярнуцца. Прада, я нават прозвшча яго не ведаю, прозвшча мяне матулна -- Скавыш. А мам пасведчанн аб нараджэнн графе "мя па бацьку" значыцца Васльена. Майго бацьку завуць Васль. Прынамс адна зачэпка ёсць. А яшчэ дакладна вядома, што аднойчы ён прыязджа Овельск на чырвоным "бумеры". А перад гэтым ён сядзе у турме. Во, ужо цэлыя тры зачэпк. Непагана, можна пачынаць росшук. Але гэтым я займуся пазней. Цяпер самае галонае -- цячы з Овельска.

Употайк ад мамы я сабрала рэчы дарогу. Узяла тольк самае неабходнае - бялзна, кольк цшотак, швэдар, байка, пара штано, каб было што пераапрануцца, кавалак мыла, зубная шчотка, грабеньчык, вльготныя сурвэтк, ншая драбяза. Паразважашы, я дадала таксама пластыр, бнт бутэлечку ёду. На сяк выпадак. Склашы рэчы вялкую спартовую сумку, я схавала яе сябе пад ложкам за кардонным скрыням з абуткам. Грошы вазьму жо апошн момант, вырашыла я, залезу да мамы нычку, кал буду сыходзць. Так, гэта, можна сказаць, крадзеж, але што зробш? Ехаць буду на папутках, каб зэканомць на блетах. Вядома, падарожжы атаспынам рэч рызыконая, асаблва кал едзеш сам-адзн, без кампан, але мне баяцца няма чаго, са мною Цемра, сястрычка мая, з ёю мы горы звернем!

Свае цёк я запланавала на сераду, вырашышы не чакаць да выходных. Цягнуць сапрады было не варта, бо наступную нядзелю Овельску чакался 'беспарадк'. У апошня дн весь горад гудзе, як перагрэтая параварка, якую вось-вось рване, пра 'беспарадк' не гавары хба тольк лянвы. А сё пачалося з таго, што мэр Овельска, Хлябцо Вктар Аляксандравч, зачын нашу старую лесапльню. Вось так раптона, без дай прычыны. Пазней ён, прада, патлумачы, што на пльн адбыся няшчасны выпадак, зараз там працуе следчая група. Тых следчых, аднак, нхто вочы не бачы, лесапльня жо тыдзень стаяла зачыненая, працанк бадзялся без працы, становшча х было малапрыемнае - быццам не звольненыя, а працы няма, грошай няма, што будзе далей, незразумела. З няшчасным выпадкам гсторыя таксама была нейкая каламутная, бо нхто не мог патлумачыць, што канкрэтна там адбылося. Толк Валаткевч, чый бацька працава на пльн брыгадзрам, як быццам штосьц веда. Альбо дава, што ведае. Прынамс, падчас вялкага перапынку ён збра вакол сабе дзячат-васьмкласнц яскрава, са смакам расказва пра жудасны выпадак, як здарыся дрэваапрацочым цэху.

-- Там рабочаму аднаму чатыры пальцы плой адцяпала, -- гавары ён замагльным голасам. -- Ну, тэхнку бяспек не куры. Можна было прышыць, але пакуль 'хуткая' даехала, х пацук з'ел. Ну ды нчога, яму туды пальцы з ног перасадзяць, зможа нават на баяне граць.

-- Ачмурэць! - захоплена вохкал дзячынк, а Толк расплывася ва смешцы, вельм задаволены атрыманым эфектам.