Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

-- Не. На кнзе заклён, яе немагчыма скрасц. Ён копю зраб, сфатаграфава старонк, кал мяне дома не было. Прагрэс, разумееш. Вось такога я не прадугледзела. Схбла.

Мы замачал. Кароценьк змовы дзень ужо пачына згасаць, за вокнам шарэла. У старым пацьмянелым люстэрку я бачыла нашы смутныя адбтк -- Альжбета вядзьмарскм убранн я, апранутая чорнае. Ведзьма яе вучанца.

-- Пан Альжбета, -- прагаварыла я. - А можна мне зрнуць на тую 'ксёнжку'?

-- Можна, ясная рэч. Для таго я цябе паклкала сюды. Тольк давай спачатку гарбату дап'ем. Трак ёй добрыя, для здароя карысныя. Ведаю, што кажу. Гэта табе не батуха растваральная з крамы.

Я паслухмяна зяла кубак, адпла глыток. Смачна. Смачней нават за каву з ванллю.

-- Тая, дзе Пячатка? - спытала яна раптам.

Я збянтэжылася. 'Пячаткай' Альжбета называла пляскаты кудмень з выявай зорк-пентакля, як яна дала мне той дзень, кал на мяне накнуся ншы скверы. Я паспрабавала насць яго на шы, як медальён, але на наступны ж дзень зняла. Кал на мне была Пячатка, я зусм не адчувала Цемру, дый сам кудмень выклка у мяне невымоную агду - ён бы нейк брыдк навобмацак, халодны слзкаваты, як здохлая рыбна, а зорка выглядала амаль жывой, мне здавалася, што яе промн вось-вось пачнуць варушыцца, нбы шчупальцы.

-- Я яго дома пакнула, -- прызналася я.

--'Дома пакнула', -- патарыла яна з папрокам. - Тая, ты разумееш, што гэта адзная магчымасць цябе абаранць? Тое, што здарылася скверы - тольк пачатак. Яны жо не спыняцца. Тым, што чакаюць каля Брамы, патрэбна твая Цемра. Гэта ключ, як адчынць для х дзверы наш сусвет. А кал яны пройдуць скрозь Браму, увесь свет загне. Гэта будзе апошн дзень жыцця на Зямл. Я хачу, каб ты гэта свядомла.

-- Ды я сведамляю, -- адказала я, гледзячы сабе пад ног.

Мне не падабалася, кал мяне за штосьц пкаюць, хоць я разумела, што вядзьмарка мае рацыю.

-- Ты як Лёня, далбог. Такая ж упартая, -- сказала яна з уздыхам. - Але яго жо не ратаваць, а табе я яшчэ спадзяюся дапамагчы. Трымай пры сабе Пячатку, трымай увесь час! А з чарнакнжнкам я жо сама буду разбрацца. Знайду сродак выкнуць х з мястэчка раз назажды. Ты абяцаеш мне, Тая? Абяцаеш насць абярог?

-- Абяцаю, -- прамовла я напаголасу.

-- Вось слана, -- Альжбета смхнулася. - А цяпер, дзця, давай-тка прыбяром са стала. 'Ксёнжку' будзем глядзець. Пабачыш, што гэта за халера. Прычына сяго, што тут адбываецца.

***

"Я хачу кавы!" Гэта думка раптона прыйшла мне галаву, кал мяне трэсла бразгатлвым прыгарадным атобуску па дарозе з Кунцак Овельск. Я сядзела каля акна, прыцснушыся лбом да шкла, у салоне было занадта горача смярдзела бензнам, а я думала тольк пра тое, каб хутчэй вярнуцца дадому зварыць сабе кавы, бо сё, што мне патрэбна цяпер -- гэта кубачак кавы, моцнай, чорнай, без малака вяршко, але салодкай-салодкай...

Пасля гутарк з кунцаскай ведзьмай перада мной адчынлся такя бездан, што займала дух. Страх дано прайшо, тое, што я адчувала цяпер, было хутчэй захапленнем ц зачараванасцю. Уражанне было такое, быццам я сё жыццё прасядзела на дне цёмнай, балоцстай лагчыны, а цяпер я першыню знялася па схле верх бачыла перад сабой магутны бязмежны акян, як весь час бы побач, зусм побач, а я нават не здагадвалася аб яго снаванн.