Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

Знадворку жо зусм сцямнела, салоне атобуса запаллся лямпачк. Я заплюшчыла вочы, перада мной зно замльгацел пажоклыя старонк. Манускрыпт Твардоскага. "Ксёнжка" мела фармат невялкага слонка. Вокладка выглядала давол сцпла -- пераплёт з гладкай карычневай скуры, без надпса прыгожання. Жатлявыя старонк был спсаны мудрагелстай арабскай вяззю, а прамежк памж радкам спярэшчаны дзным знакам, падобным на фантастычных казурак з завтушкам. Той самы глагалчны тайнапс, напсаны, магчыма, рукой самога пана Твардоскага. Памж старонкам кнг был кладзены аркушы паперы з рукапсным тэкстам -- на рускай мове, але напсаным на старасвецк лад, цераз "яц" "еры". Стройны калграфчны шрыфт, радк ранюткя, як пад лнейку -- пан Славамр. У спадара Авельчанк почырк бы няважны -- размашысты неразборлвы, радк пазл гору, на аркушах часцяком сустракался чарнльныя плямы. Халера, гэтыя людз сапрады снавал! Мяне нават дрыжык брал, кал я дакраналася да гэтых аркуша -- адчуванне было такое, быццам я за руку здарокалася з панам Славамрам, са спадаром перакладчыкам. Хацела б я ведаць, як почырк бы у Яромк!.. Мелся кнзе малюнк -- акультныя смвалы, значэнне якх я не разумела, чорна-белыя гравюры з выявам жудасных пачвар, якя позал па зямл пад зямлёй, хадзл па дне акяна лунал нябёсах сярод зорак хвастатых камет. Знайшла я кнзе майго Бледнага Вусеня. Выява на гравюры была не вельм падобна на арыгнал -- белая туша, прадагаватая важкая, як у свуча, уся наплывах чорнай крыв. Вусень сядзе у ледзяной пячоры, аброслай догм чорным ледзяшам -- напэна, таксама замёрзлая кро. Побач з Вусенем была выява чалавека догм балахоне з каптуром -- жрэц альбо святар. Ён стая спнай да гледачо узнма рук над галавой ц то жаху, ц то захапленн. Фгура чалавека парананн з тушай выглядала зусм маленькай, мяркуючы па малюнку, Вусень бы памерам прыкладна з пяцпавярховк. Пачвара, якую я калсьц бачыла на гарышчы, была значна меншая. Кал я сказала пра тое Альжбеце, яна патлумачыла, што там, на гарышчы, была проста здань, адбтак у прасторы. Прадбачанне. вядома, гэта бы вельм нядобры знак... "Блн, Лёню так шкада, -- падумала я раптам. -- Жудасць, як шкада, хоць ён адмарозак". Цяпер мне стала зразумелай прырода ягонага вар'яцтва. Апантанасць. Дзве душы адным целе. Гэта як на комп загрузць новую версю бразера, а старую не знесц. У вынку дзве прог ступяць у канфлкт, ся сстэма пачне збаць глючыць. Ну, неяк так. Цкава, кал менавта сё гэта з м пачалося? Па мах назраннях, 'глючыла' яго жо тры гады, хаця, мажлва, ншы пача камункваць з м нават раней... Халера, няжо тут сапрады нчога нельга зрабць?

Атобус спынся каля чыгуначнага вакзала, я сышла адразу накравалася да набярэжнай. Каб патрапць дадому "Блок", я мусла перайсц Овельку па Чортавым мосце. Там, унзе, зерала Брама - павольны вр ледзяной касмчнай цемрадз, якая засмоктвала святло Сонца зорак, вывяргаючы з сябе моглкавае ззянне. На мосце кшма кшэл дробныя снасц - тагасветная брыдота з рангу 'найнжэйшых', накшталт нашых прусако ц чашуйнц. Уся гэта жамяра пазла пазла скрозь расколны прасторы, ёй не патрэбна была Цемра, каб увасобцца. З ншасвету, з таго боку Брамы, данослся галасы. Несупынны дакучлвы шэпт, як клка патрабава, зводзячы з розуму. Пазбавць ад гэтага магла тольк Пячатка -- кудмень з пентаклем вокам. Кал яго зацснуць у далон, галасы ншасвету адразу ж змакал, нбы выключаны рэпрадуктар. Як патлумачыла мне Альжбета, выява пяцканцовай зорк мела чыста дэкаратынае значэнне - апцыянальны цюннг, так бы мовць. Найгалоным элементам тут бы Ключ - руна з пяццю рыскам, якая рамяшчалася 'воку' самым цэнтры пентакля. Без Ключа абярог не спрацуе. Менавта Руна-Ключ замыкала "шлюзы", каналы памж чалавекам ншасветам, абараняла ад нападу снасцей. Карысная рэч, карацей кажучы, шкада тольк, што Цемру ва мне гэты ключык таксама "замыка", што мне зусм не падабалася...

Дадому я вярнулася а восьмай гадзне вечара. Адамкнушы дзверы, я вайшла цёмны перадпакой паклкала:

-- Мам?..

Нкога. Мама, напэна, была на працы (часам яна працавала выходныя), альбо з Адамычам свам. Ну добра, абыдуся без яе. Я выцягнула кававы млынок дога, з асалодай малола зерне. Кал на плце закпе кавярнк, я налла сабе поны кубак кавы кнула туды два кубк цукру. Патушышы на кухн святло, я з кубкам у руцэ села на падваконнк. Звонку гарэл лхтары, ся вулца была як на далон. Я павольна цягнула салодкую, моцна завараную каву глядзела на мнако, якя спакойна крочыл па ходнку нават не здагадвался, што я назраю за м, схавашыся цемры. Кал б яны даведался, якя прорвы накол х што за пачвары пльнуюць х у цемрадз, яны бы звар'яцел альбо сканал ад жаху, тольк х няведанне было м паратункам.

22. Наканаванасць