Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Ад Пачвары смярдзела мярцвячынай. Кожны раз, кал╕ мы з мамай пераходз╕л╕ Чорта╝ мост - напрыклад, ╕дучы на нядзельны к╕рмаш у Старым Овельску - я адчувала гэты млосны пах. Н╕быта пад мостам ляжыць ╕ гн╕е каров╕на туша. Альбо нават тры каров╕ныя тушы - смурод бы╝ магутны. Натуральна, н╕як╕х мёртвых жывёл пад мостам не было, ╕ вызначыць, дзе знаходз╕ца крын╕ца смуроду, было немагчыма. Ц╕кава, што больш н╕хто з местачко╝ца╝ на смурод не скардз╕╝ся. Магчыма, прызвыча╕л╕ся, а магчыма, яго адчувала тольк╕ я. Мама дык дакладна н╕чога такога не за╝важала. Кал╕ я на мосце пачынала зац╕скаць нос ╕ скардз╕цца, што 'пахне на╝цам╕', мама адно к╕вала галавой ╕ гаварыла з прыкрасцю: 'Ну што ты выдумляеш, Тая? Як╕я яшчэ на╝цы? Н╕чым тут не пахне'.

А яшчэ Пачвара крычала. Мне чул╕ся яе ляманты ╝ карканн╕ гругано╝ па-над ракой, у плёскаце вады пад набярэжнай, нават у шуме машын, як╕я праязджал╕ па мосце. Дз╕к╕, роспачны енк ╕стоты, якую заб╕ваюць. Альбо некальк╕х ╕стот. Часам мне здавалася, што я адрозн╕ваю два галасы. Ляманты Пачвары мама таксама л╕чыла маёй выдумкай. Яна ╕х не чула. Пэ╝на, ╕х не чу╝ н╕хто, апроч мяне. Як ╕ пах на╝цо╝. Усё гэта здавалася мне незразумелым.

А потым ╝ адной перадачы па тэлев╕зары я пачула пра вар'ята╝, ╕ спытала ╝ мамы, хто гэта так╕я. Мама адмахнулася. Тады я спытала ╝ выхавацельк╕ ╝ дз╕цячым садку. Яна растлумачыла. Вар'яты, сказала яна, гэта так╕я людз╕, як╕я бачаць ╕ чуюць тое, чаго не бачаць ╕ не чуюць ╕ншыя. Гэта цяжкая хвароба, часта невылечная. Таму вар'ята╝ ╕залююць ад грамадства ╕ змяшчаюць ╝ адмысловыя дамы, як╕я завуцца Вар'ятням╕. У Вар'ятнях замк╕ на дзвярах ╕ краты на вокнах. А вар'ята╝ прывязваюць рамяням╕ да ложка╝ ╕ кормяць таблеткам╕, каб яне не нараб╕л╕ шкоды н╕ сабе, н╕ ╕ншым. У суседн╕м мястэчку з прыгожай назвай Уп╕рэв╕чы маецца так╕ дом, ён завецца Уп╕рэв╕цк╕ Спец╕нтэрнат Нумар Адз╕н. Дзец╕, як╕я дрэнна сябе паводзяць, маюць усе шанцы туды патрап╕ць, ╕ гэта нават горш, чым дз╕цячая калон╕я, бо з калон╕╕ не╝забаве выпусцяць, а Спец╕нтэрнат - гэта ╝жо на ╝сё жыццё.

Тады я перапалохалася да па╝смерц╕. Па ╝с╕х прыкметах атрымл╕валася, што я ╕ ёсць вар'ятка. Я чую ╕ адчуваю Пачвару, якую не чуе больш н╕хто на свеце. Значыць, мяне ╕залююць ╕ зачыняць у Вар'ятн╕, каб я не нараб╕ла шкоды грамадству. А каб гэтага не здарылася, я мушу паводз╕ць сябе добра, вельм╕ добра, ╕ гало╝нае -- н╕кому не расказваць пра Пачвару. Асабл╕ва маме. Кал╕ яна даведаецца, што я вар'ятка, яна адмов╕цца ад мяне ╕ здасць у Спец╕нтэрнат, як п╕ць даць.

Пра Г╕дота╝ я таксама вырашыла н╕кому не расказваць. Г╕доты жыл╕ на Чортавым мосце - сл╕згал╕ ╝верх-ун╕з па каменных апорах, качал╕ся ╝ пыле на праезджай частцы ╕ в╕сл╕ гронкам╕ на метал╕чнай агароджы. Выглядал╕ яны, як вел╕зарныя шыпастыя вусен╕ або тысячаножк╕ з гнутк╕м╕, учэп╕стым╕ шчупальцам╕. Г╕доты палявал╕ на людзей. Пра╝да, мяне яны не чапал╕, ╕ ледзь угледзе╝шы нас з мамай на мосце, адразу ж к╕дал╕ся прэч, разбягаючыся ва ╝се бак╕, як напалоханыя прусак╕. Ведал╕ напэ╝на, што я не зус╕м чалавек, а дачка Змея, ╕ мяне нельга чапаць.

Адна такая Г╕дота прычап╕лася да цёц╕ Тон╕. Здарылася гэта яшчэ да нараджэння Ц╕мк╕, кал╕ яна ╕шла, цяжарная, па мосце. Я тады ╝жо нарадз╕лася, ╕ мама прыехала разам са мной з вял╕кага горада, дзе яна тры гады пражыла са Змеем. Змей, як╕ апроч ╕ншага бы╝ яшчэ ╕ найрэдк╕м жм╕ндам, выгна╝ маму са свайго Змя╕нага царства без капейк╕ грошай, ╕ яна, пакры╝джаная на ╝весь свет, сядзела дома, зачын╕╝шыся ╝ сваёй панельнай аднушцы, ╕ н╕ з к╕м не разма╝ляла, нават з цёцяй Тоняй. ╤ цёця Тоня вырашыла наведацца да мамы ╝ госц╕ без запрашэння, каб яе маральна падтрымаць ╕ выцягнуць з дэпрэс╕╕. Аднак да нас у Блок╕ яна так ╕ не дайшла, бо на мосце ёй раптам зраб╕лася блага, яна страц╕ла прытомнасць, ╕ яе забрала "хуткая". Пасля гэтага жыццё яе пайшло на╝скасяк, дз╕ця яе нарадз╕лася за╝часна ╕, як тут казал╕, 'нежывым', а муж яе Я╝ген пача╝ п╕ць па-чорнаму, а потым прапа╝. Тутэйшыя казал╕, што ён збег, бо спалоха╝ся. Дзесьц╕ пад В╕цебскам, казал╕ людз╕, жыла яго родная сястра, ╕ сын яе, пляменн╕к Я╝гена, бы╝ невылечна хворы -- у свае пятнаццаць гадо╝ ме╝ розум нема╝ляц╕, не падыма╝ся з ложка, не разма╝ля╝, адно стагна╝ ды енчы╝, ╕ яго цела несупынна скручвал╕ сутарг╕. Я╝ген н╕быта напужа╝ся, што сын ягоны Ц╕мка будзе гэтк╕м жа, як пляменн╕к, таму ╕ ╝цёк.

Збеглага Я╝гена цёця Тоня звала 'Поскудзем', што гучала амаль гэтак жа ём╕ста ╕ з'едл╕ва, як 'Змей'. Ц╕мка н╕як яго не называ╝, ён увогуле бы╝ стрыманы ╝ меркаваннях. ╤ тольк╕ аднойчы, кал╕ мы ╝жо был╕ дарослым╕ ╕ хадз╕л╕ ╝ школу, Ц╕мка сказа╝ пра свайго бацьку, што той бы╝ 'здрадн╕кам ╕ баязл╕╝цам, а ад гэтк╕х 'кадра╝' сыходз╕ць найбольшая небяспека ╕ на вайне, ╕ ╝ м╕рны час'. Зрэшты, гэта был╕ не ягоныя словы, тут ён цытава╝ нябожчыка дзядзю Валерыя, як╕ нават пасля смерц╕ застава╝ся для Ц╕мк╕ неаспрэчным а╝тарытэтам...